Fiction : Detective Conan ยอดนักสืบจิ๋วโคนัน
Title : ผมไม่ใช่โชตะคอนน้า~
Author : มิดไนท์-Sama
Pairing : Kaito x Conan(Shinichi) [ไคโตะxโคนัน(ชินอิจิ)]
Rating : NC-17
Warning : ควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน (<<<ไม่ได้เขียนไว้ประดับเฉยๆนะจ๊ะ)
Note : เรื่องนี้เป็นเรื่องยาว ส่วนนี้เป็นตอนเฉพาะ NC ค่ะ หลังจากลงเป็นลิงค์ให้โหลดในเด็กดีไว้เป็นปีๆก็โดนแบน หลังจากนั้นเราก็เลยลบออกไปแล้วไม่ได้ลงที่ไหนอีกเลย จากนั้นก็มีเมลล์ทอ้งไว้ขอ nc หลายฉบับมากแต่ไม่มีเวลาส่งให้ค่ะ คราวนี้พอมีบล็อกใหม่จึงเอามาลงให้ค่ะ
ปล.เรื่องนี้แต่งไว้เมื่อยังเข้าช่วงวัยเรียน(แต่งไว้ในปีพ.ศ. 2554) ฝีมือการแต่งอาจจะเข้าขั้น " ห่ ว ย " สุดๆ คิดให้ดีก่อนจิ้มอ่านเน้อ(กลัวพวกท่านจะรับสำนวนไม่ได้)
ปล2. nc นี้ ไม่ได้ผ่านการรีไรท์แม้แต่อย่างใด
aptx 6:ความรักกับโจร แต่ผมเองก็มีความลับกับคุณอยู่นะครับ
(ครึ่งหลัง เฉพาะ nc)
"ผมดีใจนะที่พี่ไคโตะเลือกผมมากกว่าเขา ขอบคุณครับ" ร่างบางโอบกอดร่างสูงไว้ทั้งๆน้ำตาแห่งความดีใจที่เอ่อล้นจนเก็บไว้ไม่อยู่
มือหนาเอื้อมมาเช็ดน้ำตาให้หายไปจากใบหน้าหวานสวย
"โคนันคุงครับ...พี่ทนไม่ไหวแล้วนะ บอกแล้วไงว่าอย่าทำตัวน่ารักเกิน"
มือบางเล็กๆเลือนลงไปถูกจุดอ่อนไหวผ่านกางเกงของร่างสูงจนต้องสะดุ้ง จับมือเล็กนุ่มนั้นออก
"อย่าครับโคนัน"
"พี่ไคโตะ...ถ้าทนไม่ไหวก็ไม่ต้องทนสิครับ" ร่างเล็กเอนหลังราบลงไปกับเตียงนุ่มเป็นการเชิญชวนและยั่วยวนให้ร่างสูงสติกระเจิง
"ถ้าเจ็บ...พี่ก็ไม่หยุดนะครับ" กระซิบด้วยเสียงแหบพร่าก่อนจะเริ่มรุกล้ำบรรเลงบทเพลงแสนหวานต้องห้ามที่ยังไม่สมควร โดยหารู้ไม่ว่านั่นอาจจะเป็นค่ำคืนที่ราบรื่นก่อนที่พายุใหญ่จะพัดผ่านมา
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ผม...อายจัง” เสียงหวานเอื้อนเอ่ยคำได้อย่างยากลำบากเมื่อเริ่มรู้สึกอายขึ้นมาอีกครั้ง
“มาถึงขั้นนี้แล้วจะอายอะไรกันล่ะโคนันคุง”
“พี่ให้ผมเป็นฝ่ายรับนะ
ของแบบนี้.....มันก็ต้องอายเป็นธรมดา....ไม่ใช่หรอ” พูดไปพลางสีหน้าแดงซ่าน
โคนันหันหน้าหนีด้วยความอายสุดจะทน ที่จะต้องสบตาเร่าร้อนของร่างสูงที่กำลังล่วงเกินตนเองทางสายตาอยู่
“น่ารักจริงๆน้า~
นายกำลังทำให้พี่หลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วนะ”
มือหนาลูบหัวร่างบางเจ้าของเรือนผมนุ่มก่อนจะกดจูบลงไปแผ่วเบา
“อืม”
เสียงครางตอบรับกับรสจูบที่นุ่มนวลนั้นก่อนจะสะลัดความเอียงอายทิ้งไปทันที
“ผมน่ะ...จะทำให้รุ่นพี่หลงรักผมยิ่งกว่านี้อีก จน...อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีผม...ดีมั้ยนะ...
...ค่อยๆกินผมสิครับผมน่ะจะให้รุ่นพี่ทั้งตัวและหัวใจและจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง”
“นาย...โคนัน...”
ร่างสูงประคับประคองใบหน้าหวานขึ้นมาก่อนจะกดจูบลงไปอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้ทั้งเร่าร้อน รุนแรงและดูดดื่ม เสียงลมหายใจของทั้งคู่ทั้งหอบและถี่รัว
ต่างฝ่ายต่างต้องการและปรารถนาซึ่งกันและกัน ดวงตาของทั้งสองฝ่ายเต็มไปด้วยความรักและความเสน่ห์หา
แผ่นหลังของร่างบางถูกดันให้ชิดติดแนบกับเตียงใหญ่อีกครั้ง
ริมฝีปากได้รูปฝากรอยแห่งความเป็นเจ้าของไว้ทั่วทั้งตัวและซอกคอขาวระหง
มือบางเรียวพยายามจะดันไหล่กว้านของร่างสูงให้ออกห่าง
แต่มีหรือที่แรงแค่นั้นจะทำให้กายสูงขยับแม้เพียงนิดก็หาไม่
“อ่ะ เจ็...บ ครับพี่...ไคโตะ”
ร่างเล็กหลับตาแน่น ไคโตะผละออกห่างดูท่าทีก่อนสักพักจึงก้มลงไปดูดดุนยอดอกสีสวยที่ตั้งชูชันล่อตา
ล่อใจอยู่นาน ลิ้นร้อนทั้งไล้เลียและขบกัดอย่างชำนาญ
บ้างก็ไล้วนเป็นจังหวะช้าๆบ้างก็ไล้วนอย่างเร่าร้อน ร่างเล็กที่ไม่ทันเกมของคนเจ้าเล่ห์ถึงกับต้องบิดกายเร้าอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานานจนทนความเสียวซ่านที่ถูกร่างสูงมอบให้ไม่ไหว
มือเล็กจิกทึ้งหมอนเพื่อระบายความเสียวที่แผ่กระจายไปทั่วร่างกายเผื่อว่ามันอาจจะช่วยทำให้ความรู้สึกเสียวซ่านนั้นน้อยลงบ้าง
“ฮะ อ๊ะ ม...ไม่ไหวแล้ว ผ...ผมเสียว
ไม่ไหวแล้วพี่ไคโตะ เลิกแกล้งผม...เถอะนะครับ” ใบหน้าเล็กส่ายไปมาอย่างยั่วยวน
ดวงหน้าหวานถูกแต่งแต้มด้วยสีแดงครั้งแล้วครั้งเล่า
ไคโตะไม่ยอมแพ้ที่จะทำให้ร่างใต้อาณัตินี้มีความสุขมากที่สุด
ถึงจะเป็นเด็ก ถึงจะไม่สามารถปลดปล่อยความต้องการแบบผู้ใหญ่ได้
แต่ก็จะรดน้ำลงไปพร้อมกับความรักนี้ให้เต็มอิ่มและเติบโตอย่างสง่างามให้จงได้
.
.
.
.
.
แต่แล้วไคโตะก็พยายามหักห้ามสัญชาติญาณดิบเถื่อนสาย s ของตนเต็มที่เพื่อร่างบาง
แต่แล้วสมองที่ใช้ควบคุมก็ต้องแพ้หัวใจที่ปรารถนาร่างบางในรูปแบบต่างๆ
“พี่...ขอโทษนะ โคนัน”
ร่างเล็กสงสัยได้สักครู่กระต้องกระจ่างเมื่อร่างสูงหยิบเข็มขัดหนังสีดำมามัดมือตนติดกับหัวเตียงอย่างแน่นหนา
กายสูงขยับเข้ามาใกล้พร้อมกับปลดกระดุมเสื้ออกอย่างช้าๆ ร่างบางถอยหนีด้วยความกลัวที่เข้ามาเกาะกุมหัวใจเมื่อคนตรงหน้านั้นกลายเป็นอีกด้านที่ตนไม่เคยรู้จักมาก่อน
ข้อมือบางถูกสีด้วยเข็มขัดสีดำจนเกิดรอยแดงอีกครั้ง ร่างสูงล็อคคอเรียวเล็กนั้นให้อยู่ติดกับหมอนสีขาวบริสุทธิ์
“พ...พี่ไคโตะ แบบนี้มันเกินไปนะ
ผมเจ็บ!(แต่ก็แอบชอบความดิบเถื่อนนี้เหมือนกันแฮะ)”
แต่หากเสียงร้องท้วงที่ไม่เข้มแข็งนั้นได้กลายเป็นเสียงครางหวานระรื่นหูสำหรับเด็กหนุ่มสาย
s ไปซะแล้ว อะไรก็ไม่สามารถหยุดสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ได้อีกต่อไป
นิ้วมือร้อนถูกส่งเข้าไปยังช่องทางคับแคบที่ทั้งร้อนและตอดรัดกับนิ้วมือนั้นได้เป็นอย่างดีจนร่างสูงอดที่จะคิดว่าถ้าเป็นของๆตัวเองเข้าไปนั้นจะคงรู้สึกดีไม่น้อย
ร่างสูงควานไปทั่วทั้งช่องทางสีชมพูน่ารับประทานเพื่อหวังให้ค่อยๆปรับตัวก่อนที่สิ่งที่ใหญ่โตกว่านั้นจะตามเข้ามา
“อ๊ะ! อ๊า! พอ อ่ะ! ฮะ! อา~ เจ็บ อ๊ะ”
เมื่อใดที่นิ้วมือสูงถูกจุดกระตุ้นเสียงครางใสก็จะหลุดรอดออกมาจากริมฝีปากสวยได้รูปทุกครั้งไป
ตอนนี้ร่างสูงยังคงสนุกกับการกดจุดกระตุ้นอารมณ์ภายในช่องทางร้อนของร่างบางนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เรียวขาขาวบางกอดก่ายไปทั่วร่างกายสูงอย่างต้องการมากถึงมากที่สุด
“พี่ไคโตะ...อ๊ะ!...เร็ว...อ่ะ!...เร็ว...ผ...ผมต้องการพี่นะ แฮ่กๆ” สายตาหวานหยาดเยิ้มสบตรงเข้ากับสายตาคมที่เจ้าเล่ห์ดั่งหมาป่าที่วางกับดักล่อให้เหยื่อได้ดำเนินไปตามแผนการนั้น
ร่างสูงหยุดนิ้วมือที่กำลังขยับอยู่ในช่องทางหลังของร่างบาง
ทำเอาร่างเล็กใจหายวาบว่าร่างสูงจะเลิกเพียงแค่นี้ แต่ไม่นานร่างเล็กกลับต้องคิดใหม่
เสียงกรีดร้องดังระงมเมื่อร่างสูงกางนิ้วทั้งสามที่ยังคงอยู่ในช่องทางร้อนนั้นออกจนฉีกขาด
“ฮะ! อ๊าาาาาาาาา!!!” น้ำตาใสได้ไหลลงมาอาบแก้มอีกครั้ง
หน้าอกขาวขยับกระเพื่อมไปมาอย่างถี่รัวไม่เป็นจังหวะ
“ก็บอกแล้วไง...ถ้านายเจ็บพี่ก็ไม่หยุดหรอกนะ”
ใบหน้าคมก้มลงมาไล้เลียน้ำตาใสจนไปถึงหางตาสวยก่อนจะกดจูบลงเบาๆบนเปลือกตาบางอย่างปลอบประโลม
“แฮ่กๆ ผมเหนื่อยแล้ว...ฮึก...นะ
จะแกล้งผมไปถึงไหนกัน ผมบอกว่าค่อยๆกินผม
แต่ไม่ได้บอกว่าให้แกล้งกันอย่างงี้นี่นา” โคนันทำแก้มป่องงอนเป็นลูกโป่งจนร่างสูงหมันไส้ขนาดหนักจนต้องจัดหอมแก้มชุดใหญ่ให้กับร่างบาง
“ฮะ อ๊ะ จั๊กจี้น่าพี่ไคโตะพอแล้ว ฮะๆๆ”
“อ้าว ก็ผ่อนคลายก่อนที่จะเจอศึกหนักไง
คิกๆๆ” ร่างบางถึงกลับต้องหน้าแดงแปร๊ดอีกครั้งเมื่อร่างสูงเริ่มถอดกางเกงออกทีละช้าๆอย่างกับจะจงใจยั่วคนบนเตียงให้ใจเต้นตึกตัก
ร่างสูงยกขาเรียวบางของเด็กตัวเล็กขึ้นให้เห็นช่องทางด้านหลังได้อย่างชัดเจน
ใบหน้าคมก้มลงไปไล้เลียช่องทางร้อนอย่างช้าๆก่อนจะสอดแทรกลิ้นร้อนเข้าไปจนร่างเล็กใจแทบสลาย
“พี่!...อย่า! ตรงนั้นมัน อ๊ะ! มัน.....สกปรกนะ อ่ะ อืม~”
เสียงใสนั้นต้องกลายมาเป็นเสียงครางอีกคราเมื่อนิ้วทั้งสองของไคโตะถูกส่งเข้าไปในปากให้ร่างเล็กได้ไล้เลียอย่างเต็มอิ่ม
นิ้วมือหนาหยอกเย้ากับลิ้นเล็กอย่างสนุกสนานและถอนออกมาเมื่อร่างสูงเตรียมพร้อมกับช่องทางเล็กนั้นเสร็จสิ้น
“ใครจะสนล่ะ
ก็...นายเป็นคนที่พี่รัก แล้วพี่จะรังเกียจทำไม”
ร่างบางดันตัวออกมาให้หลุดจากนิ้วมือหนา
ใบหน้าเขินอายหลับตาปี๋ไม่กล้าสบตากับร่างสูง
ไคโตะเริ่มใจหายนึกว่าคนตรงหน้าจะขอล้มเลิกสิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนี้
แต่ก็คิดผิดเมื่อปากเรียวเล็กขยับพูดออกมาได้อย่างยากเย็นนั้นได้เอื้อนเอ่ยคำบางคำที่ไปกระตุ้นความต้องการของไคโตะให้ถึงขีดสุด
“ไม่เอานิ้วแล้วล่ะฮะ น่าเบื่อออก”
“...”
“ผมน่ะ...อยากได้อะไรที่มัน...สนุกๆกว่านี้...เช่น~...”
“...อึก”
ไคโตะกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก รอลุ้นฟังเสียงหวานพูดประโยคต่อไปอย่างตั้งใจ
“อยากให้...พี่ไคโตะ...ทำเรื่องอย่างว่า~กับผม...แบบลามกสุดๆเลย~...” เมื่อจบประโยค ร่างบางลืมตาขึ้นมาพร้อมด้วยใบหน้าที่ท้าทายและแค่นยิ้มยั่วสไตล์ปีศาจน้อย
ไคโตะได้ยินประโยคนั้นเข้าเต็มๆอย่างไม่ค่อยอยากเชื่อว่าโคนันจะกล้ายั่วเขาได้ถึงขนาดนี้
เป็นแค่เด็กแต่ความรู้เรื่องเซ็กส์ไม่แพ้วัยรุ่นหนุ่มๆอย่างเขาเลยด้วยซ้ำ
เมื่อไคโตะรู้ว่าสายตาหวานสวยกำลังท้าทายตนอยู่มีหรือที่คนอย่างไคโตะจะยอม
เมื่อท้ามาก็จัดไปให้ตามที่ขอ แล้วอย่ามาขอเขาหยุดที่หลังอีกแล้วกัน หึหึหึ
ปากได้รูปเริ่มไล้เลียปลุกเร้าสติร่างบางให้กระเจิงอีกครั้ง ลิ้นร้อนลากผ่านจุดกระสันไปมาให้ร่างเล็กทรมารก่อนจะพรมจูบลงบนฝ่าเท้าเล็กอย่างแผ่วเบา
“เมื่อกี๊...พูดจริงใช่หรือเปล่า”
ไคโตะถามย้ำอีกครั้งเพื่อยืนยัน เพราะตนไม่อยากรู้สึกผิดเมื่อกิจกรรมรักจบลง
“เรื่องแบบนี้...ผมล้อเล่นได้หรอครับ
ฮึๆๆ ...หรือว่า...พี่ไคโตะจะเป็น *EDกันน้า~
ถึงไม่ยอมทำอะไรผมไปมากกว่านี้ซักที”
ดวงตาหวานหรี่ลงพลางมองไคโตะอย่างปีศาจน้อยที่กำลังดูถูกผู้ใหญ่
เมื่อโดนดูถูกมีหรือคนไม่ยอมแพ้ใครอย่างไคโตะจะยอมให้เด็กมาสบประมาท
(ED = นกเขาไม่ขัน หรือ
นกเขาไม่ตั้งนั่นแหละ)
ร่างสูงปลดกางเกงลงพร้อมปราการด่านสุดท้ายออกไปหมด
เผยให้เห็นบางสิ่งที่แข็งแกร่งใต้ร่มผ้านั้นฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำกามออกมาจากปลายยอด
โคนันหันหน้าหนีด้วยความอายพลางคิดถึงตนเองตอนยังไม่กลายเป็นเด็กสิ่งนั้นยังไม่ใหญ่เท่าคนตรงหน้านี้เลย
สะโพกมนถูกจับยกสูงขึ้นตามด้วยเรียวขาที่ถูกจับแยกออกกว้าง
เพื่อเตรียมให้ร่างสูงเข้าไปได้อย่างสะดวก
แก่นกายใหญ่ถูกกดลงไปบนช่องทางอุ่นนุ่มอย่างช้าๆเพื่อไม่ต้องการให้ร่างบางรู้สึกเจ็บมากอย่างเท่าที่ควร
แต่แก่นกายที่ขนาดใหญ่โตเมื่อใส่ได้แค่ส่วนหัวก็ต้องหยุดชะงักลงเมื่อมีเสียงเล็กร้องลั่นออกมาด้วยความเจ็บปวด
น้ำตาไหลพรากอย่างกับเขื่อนแตก
เลือดสีแดงสดไหลเป็นสายออกมาจากช่องทางนั้นอย่างไม่ขาดสาย
ร่างสูงพยายามปลอบประโลมร่างกายเล็กนั้นอย่างเต็มที่
โคนันสูดหายใจเข้าลึกๆและพยายามที่จะไม่เกร็งเพื่อให้คนข้างบนดำเนินกิจกรรมนี้ต่ออย่างไม่ต้องเป็นห่วง
เมื่อร่างสูงเห็นอาการร่างบางดีขึ้นแล้วก็ค่อยๆกดส่วนนั้นลงไปอีกครั้งแต่ก็เข้าไปได้แค่ครึ่งลำ
เล็บมือเล็กทั้งจิกและทึ้งเข็มขัดเส้นดำนั้นอย่างต้องการระบายความเจ็บปวดจากเบื้องล่าง
น้ำตาและเลือดนั้นยังไหลออกมาไม่ยอมหยุด
ร่างเล็กข่มความเจ็บทั้งหมดไว้ทั้งปวงก่อนจะบดเบียดช่องทางของตัวเองให้แนบแน่นกับแก่นกายของร่างสูงยิ่งขึ้น
ร่างสูงแช่แกนกลางไว้ซักพักเพื่อต้องการให้ร่างกายบางปรับตัวเสียก่อน
ก่อนจะค่อยๆขยับแก่นกายนั้นเข้าออกอย่างช้าๆ
มือเล็กป้องหันหน้าหนีพยายามซ่อนน้ำตาจำนวนมากที่ยังคงไหลไม่ยอมหยุดเอาไว้
ก่อนจะกลั้นใจพูดออกไปเมื่อร่างสูงทำไม่ได้ดั่งใจตน
เพราะมัวแต่กลัวร่างเล็กจะเจ็บปวด
“ลึกกว่านี้ไม่ได้หรอครับ”
ร่างสูงสะดุ้ง
เมียงมองหน้าร่างบางที่ซ่อนใบหน้านองน้ำตาได้ไม่หมด
แค่นี้ร่างเล็กตรงหน้าก็เจ็บเจียนจะขาดใจอยู่แล้ว แล้วนี่ยังทำใจเด็ดขอลึกกว่านี้อีกหรือ
“พี่ว่าโคนันอย่าฝืนร่างกายมากไปกว่านี้เลยนะครับ ไม่อย่างนั้นช่องทางของนายคงได้ฉีกขาดยิ่งกว่านี้นะ”
“ผมไม่สนหรอก ...พี่แก้มัดให้ผมหน่อยสิครับ”
ไคโตะงงปนสงสัยแต่ก็คลายเข็มขัดออกให้ตามคำขอ
ทันทีที่ข้อมือเรียวเล็กหลุดออกมาเจ้าของร่างดันตัวออกจากสิ่งอุ่นร้อนที่คาอยู่ในช่องทางของตน
ก่อนจะสลับตำแหน่งของไคโตะกับตัวเอง
มือเล็กหยิบเข็มขัดสีดำที่เคยใช้มัดข้อมือตนเองมามัดข้อมือของร่างสูงทันทีโดยไม่ทันให้ตั้งตัว
ร่างสูงมองการกระทำของร่างเล็กตาค้างปนอึ้งไม่เคนคาดคิดเลยว่าจะโดนเข็มขัดของตนเองรัดเองเสียนี่
“อ่ะ จะ...จะทำอะไรหรอโคนันคุง ^_^;;;”
ร่างสูงเหงื่อแตกพลั่กๆไหลอาบลำคอ
เมื่อเห็นใบหน้าชั่วร้ายดั่งปีศาจของร่างเล็กผุดขึ้น
“พี่ไคโตะชอบกระทำความรุนแรงไม่ใช่หรอครับ
ทำไมผมบอกให้ลึกกว่านี้ไม่ทำล่ะครับ ผมน่ะวันนี้พร้อมสุดๆเลยนะ”
มือเล็กลูบไล้ไปตามแผงอกของจอมโจร
เล็บยาวครูดเบาๆกับผิวเนื้อขาวของอีกฝ่ายจนต้องสะดุ้ง
โคนันมองปฏิกิริยาของไคโตะก็หลุดขำขึ้นมาทันทีเมื่อคนที่เคยรุกตนเองอยู่เมื่อก็นี้กลับกลายเป็นว่าถูกตนเองกดลงข้างล่างแทน
ใบหน้าหวานก้มลงไปมอบจูบอันหอมหวานให้กับคนตรงหน้าก่อนจะถอนออกมาอย่างอ้อยอิ่ง
มือเล็กป้อมจับแก่นกายของอีกฝ่ายให้ตรงกับรูของตนและค่อยๆกดตัวลงไปช้าๆแต่ต้องชะงักเป็นช่วงๆด้วยความเจ็บ
เมื่อใส่เข้ามาได้เท่ากับตอนที่ใส่เข้ามาครั้งแรกแล้วโคนันก็สวมหัวใจสิงห์ใช้แรงทั้งหมดกดลงไปบนแท่งร้อนของร่างสูงทีเดียวมิดจนสุดลำ
“อะ อา/อ๊ะ อ๊าาาา!!!”
เสียงร้องครางของคนทั้งสองดังระงมขึ้นพร้อมกัน
ร่างสูงเสียวกระสันจนแทบทนไม่ไหวเมื่อช่องทางสีชมพูกำลังตอดรัดของๆเขาอย่างแรงและถี่รัว
“อา ข้างในของนายดีจัง อืม”
ตอนนี้ไคโตะรู้สึกว่าอยากจะกอดคนตัวเล็กให้แหลกสลายคามือ
แต่ติดที่สายเข็มขัดที่มัดตรึงมือของตนไว้กับหัวเตียง
ส่วนทางด้านคนร่างเล็กที่ตอนนี้เนื้อตัวสั่นเทาใบหน้าซบอยู่ที่อกของร่างสูงแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างหนักไม่ขาดช่วง
ความเจ็บปวดจากทางเบื้องล่างทำให้เขามิอาจที่จะขยับตัวได้ทันที
เลือดสีแดงฉานไหลลงไปเป็นทางเปรอะเปื้อนแก่นกายใหญ่ก่อนจะหยดลงบนผ้าปูเตียงสีขาวบริสุทธิ์
“พ...พอเถอะครับโคนัน นายไม่ไหวแล้วนะ”
“ไม่!!! ผมยังไม่พอ!!!
ผมอยากทำจนถึงที่สุด...ได้มั้ยครับ” สีหน้าอ้อนของโคนันทำให้ไคโตะต้องยกมือยอมแพ้
ถึงเขาจะหื่นแค่ไหนแต่ก็ไม่เคยเจอใครใจเด็ดเท่านี้มาก่อน อีกอย่างตอนนี้เขาก็ติดใจในรสของเรือนร่างนี้เข้าให้แล้ว
โคนันทำให้เขารู้สึกดีมากอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
และเมื่อคนเรามีอารมณ์แล้วก็ไม่มีสติพอที่จะสามารถเอ่ยปากปฏิเสธคำเชิญชวนของอีกฝ่ายได้
มือเล็กเอื้อมไปปลดเข็มขัดเส้นสีดำออกปล่อยให้ร่างสูงเป็นอิสระ
“...พี่....พี่ไคโตะครับ
ช่วย...ทำต่อทีนะครับ...ผ...ผมขยับเองไม่ไหว...แล้ว แฮ่กๆๆ”
“พี่ขอถามย้ำอีกครั้งนะว่าแน่ใจแล้วน่ะ
เพราะถ้าพี่เข้าไปสุดตัวแล้วจะไม่มีคำว่าปราณีอีกต่อไป เวลานั้นนายจะรับไหวมั้ย?”
“ไหว...ครับ ก็ผมเป็นคนเริ่มเองนี่
อย่างน้อยก็อยากให้พี่ไคโตะมีความสุขกับร่างกายของผมบ้างแค่นั้นผมก็สุขใจแล้วล่ะ”
ใบหน้าเล็กยิ้มออกมาอย่างไร้เดียงสา น้ำตายังไหลอยู่เป็นระยะ
และต้องไหลออกมาเป็นสายธารอีกเมื่อร่างสูงเริ่มพลิกตัวขึ้นด้านบนขยับกระแทกกระทั้นลงไปอย่างไม่บันยะบันยัง
เสียงร้องครางปนกับเสียงแห่งความเจ็บปวดดังออกมาจากปากเรียวเล็ก
มือหนาจับเอวคอดเล็กไว้แน่นจนขึ้นเป็นรอยมือ
นิ้วมือใหญ่บดละเลงขยี้กับติ่งไตสีชมพูบนยอดอกเล็ก
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นแสดงให้เห็นถึงความรุนแรงของฝ่ายที่คร่อมอยู่บนตัวร่างเล็ก
ไคโตะจับร่างบางพลิกหน้าคว่ำลงไปกับหมอนให้อยู่ในท่าโก่งโค้งก่อนจะซอยเอวถี่เร็วและแรงกว่าครั้งเมื่อกี๊อย่างมาก
ร่างเล็กใช้ฟันเรียงรายสวยขบกัดหมอนอย่างแรงจนเกิดเป็นรอยฟัน
“ฮึก อะ อ๋า ฮะ อ๊า อืม เร็ว...เร็วกว่านี้อีก! เอาให้เต็มแรงไปเลยครับพี่ไคโตะ
ไม่ต้องสนใจผมอีกต่อไปแล้ว ผมทนได้ อะ! อ๊ะ!”
“อืม...อา”
ไคโตะครางในลำคอเล็กน้อยก่อนจะขยับให้แรงและเร็วที่สุด ทั้งสองร่างสอดประสานรับเป็นจังหวะกันอย่างดี
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลอดออกไปจากห้อง เพียงแค่โชคดีที่ตอนนี้ไม่มีใครมาได้ยินบทเริงรักของคนทั้งสองคน
เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดพรายลงบนตัวของร่างเล็ก
ร่างสูงกระแทกลงไปอย่างแรงซ้ำกันหลายๆครั้งจนช่องทางหลังนั้นเริ่มบวมช้ำจากการฉีกขาดและแรงกระแทก
เลือดจำนวนมากไหลออกมาจากช่องทางที่คับแคบจนไม่น่าจะรับแก่นกายที่ใหญ่โตนั้นไหว
แต่ร่างบางกลับไม่คิดจะสนใจมันและปรนเปรอให้ร่างสูงอย่างเต็มที่
ช่องทางร้อนตอดรัดกับของร่างสูงจนเสียวกระสันจนหลายครั้งที่ร่างสูงเกือบจะปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมา
เวลาผ่านไปกี่ชั่วโมงตอนนี้ทั้งห้องไม่มีใครรู้ บทรักยังดำเนินต่อไปเรื่อยๆ
แต่ทั้งคู่กับคิดว่าอยากหยุดเวลาตอนนี้ไว้ตลอดไป แต่ก็คงจะเป็นไปไม่ได้
“อ่ะ! จะ...จะออกแล้ว”
ร่างสูงทำท่าจะถอนตัวออกไปปลดปล่อยข้างนอก แต่ก็ถูกเสียงเล็กห้ามปรามเอาไว้
“เดี๋ยว! ปล่อยเข้ามาในตัวผมสิ อ่ะ...แฮ่ก...แฮ่ก ผมน่ะ...ชอบให้เข้ามาในตัวมากกว่าข้างนอกนะครับ”
“หึ ครับ ถ้านายต้องการอย่างนั้น”
ไคโตะกระแทกอีกสองถึงสามทีก่อนที่ตัวจะกระตุกเกร็งและปล่อยน้ำนมอุ่นข้นเข้าไปในช่องทางสีสวย
ร่างสูงแช่ค้างไว้อย่างนั้นไม่นานก็ค่อยๆถอนตัวออกมาอย่างช้าๆ
“อึ๊!” ร่างเล็กสะดุ้งเมื่อเริ่มรู้สึกถึงความเจ็บปวดทั้งหมดแล่นปรี๊ดขึ้นมา
ลมเย็นหนาวภายในห้องปะทะเข้ากับร่างกายอ่อนแอจนตัวสั่น ไคโตะล้มตัวลงนอนข้างๆร่างเล็กหยิบผ้าห่มมาห่มให้ทั้งตนเองและร่างบาง
ก่อนจะนอนไคโตะเห็นเลือดจำนวนมากกระจายเปราะไปรอบเตียงเป็นดวงกว้าง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองร่างเล็กที่สลบไปแล้วหลังจากผ่านศึกหนักที่ไม่คุ้นเคยมาก่อน
ไคโตะโอบร่างเล็กมาไว้ในอ้อมกอดของตนก่อนจะจูบซับน้ำตาที่ยังคงเกาะปริ่มๆอยู่ที่หางตาสวยที่มีขนตายาวนุ่มเป็นแพงอนงาม
“เจ็บมากสินะ ขอบคุณนะครับที่โคนันทำเพื่อพี่ได้ถึงขนาดนี้
ต่อจากนี้ไปพี่คงจะต้องตอบแทนโคนันบ้างแล้วสิ เอ~
โตขึ้นเดี๋ยวพี่จะเลือกชุดเจ้าสาวที่สวยที่สุดมาให้ใส่เลยละกัน”
ไคโตะพูดกับร่างที่สลบไสลไปราวกับกำลังกล่อมเด็ก
ก่อนที่ตาของตนเริ่มหนักจนปิดลงไปในที่สุด
จบ aptx6 ค่ะ
=======================================================
ขอย้ำว่า nc นี้ แต่งไว่ตั้งแต่ปี 54 นะคะ
ตอนนี้ฟิคโคนันและอื่นๆที่ลงในเด็กดีอยู่ในช่วงดองยาวค่ะเพราะไม่สามารถบิ๊วอารมณ์แต่งได้เลย พอไม่มีบิ๊วอารมณ์ไม่ได้ สำนวนก็ไม่มาค่ะ พอสำนวนไม่มาแล้วฝืนแต่งมันจะ Superยอดแย่ ยิ่งกว่านี้อีกค่ะ แบบกู่ไม่กลับกันเลยทีเดียว ต้องขอโทษไว้ ณ ตรงนี้เลยที่เคยบอกว่าจะต่อภายในปีก่อนแล้วไม่ได้ไปต่อ
แต่ถ้าบิ๊วอารมณ์ได้เมื่อไหร่อาจจะไปต่อนะคะ (แต่ดูท่าว่าคงจะอีกนาน ไม่ขอรับปากแล้วกันนะคะ)
-...- อุอิ๊ ใจเด็ดมากเลยโคนัน
ตอบลบชอบอ่ะ โคนันสู้มากอ่ะ
ตอบลบสุดๆอ่ะ
ตอบลบอยากอ่านแบบเต็มๆอ่ะในเด็กดียังใมีเรื่องนี้อยู่มั้ยค่ะ
ตอบลบมีค่ะ
ลบ