[S.Fic] Attack on Titan : Merry Christmas & Happy Birthday Dear Levi (Levi x Eren)

Fiction : Shingeki no Kyojin (Attack on Titan)
Title : Merry Christmas & Happy Birthday Dear Levi
Author : มิดไนท์-Sama
Pairing : Levi x Eren
Rating : NC-17
Warning : ควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน
Note : แต่งเนื่องในโอกาสฉลองวันคล้ายวันเกิดของรีไวยศหัวหน้าทหารค่า เอามาลงช้าสักหน่อยแต่ก็แต่งเสร็จแล้วค่ะ แถมมาพร้อมกับโบนัสเล็กๆน้อยๆล่ะ อิๆ ^^

Merry Christmas & Happy Birthday Dear Levi 

                “ใกล้จะถึงวันคริสต์มาสแล้วสินะเอเลน”

                “นั่นสินะครับ”

เพ็ตโทร่าหญิงสาวผู้ซึ่งควบตำแหน่งรุ่นพี่ในหน่วยรีไวของเอเลนเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าอิ่มเอมใจขณะกำลังจัดตกแต่งปราสาทเก่าๆที่ใช้เป็นฐานทับลับในการเก็บซ่อนตัวตนของเอเลนให้ดูมีสีสันแปลกตาเป็นพิเศษกว่าทุกวัน

“เอาล่ะ แค่นี้ก็พอแล้วล่ะมั้งเอเลน เราไปเอาของพวกนี้ไปตกแต่งที่ห้องอาหารกันต่อดีกว่านะ”

“ครับ” เอเลนละมือจากการแขวนสายรุ้งบนฝาผนัง เมื่อมองดูจนแน่ใจแล้วว่าสายรุ้งที่ตนจัดไม่เบี้ยวเอียงไปข้างใดข้างหนึ่งมากกว่าจึงไปช่วยเพ็ตโทร่าขนกล่องกระดาษที่บรรจุของประดับตกแต่งในวันเทศกาลคริสต์มาสเดินตามไป

เมื่อทั้งคู่ไปถึงสังเกตเห็นหัวหน้าทหารรีไวนั่งจิบกาแฟด้วยท่าทางอันเป็นเอกลักษณ์พร้อมอ่านเอกสารด้วยสีหน้าที่เดาอารมณ์ไม่ได้อย่างทุกที รีไวรู้สึกได้ถึงบุคคลอื่นย่างกรายเข้ามาในห้องจึงเงยหน้าขึ้นมอง เพ็ตโทร่าและเอเลนเลือกโค้งคำนับเล็กน้อยแทนการทำความเคารพแบบทหารด้วยเหตุที่มือไม่ว่าง

“หัวหน้าคะ ขออนุญาตเอาของประดับมาตกแต่งปราสาทเลยนะคะ”

“ตามใจ ถ้าหมดเทศกาลแล้วทุกอย่างต้องกลับเป็นเหมือนเดิม”

“ทราบแล้วค่ะ”

เพ็ตโทร่าลงมือจัดตกแต่งห้องอาหารให้ดูมีสีสันโดยมีเอเลนเป็นลูกมือ ขณะที่เพ็ตโทร่ากำลังเพลิดเพลินในการนำสิ่งของต่างๆขึ้นไปประดับ โดยที่เธอไม่รู้ตัวเอเลนก็สัมผัสได้ถึงสายตาดุดันคู่หนึ่งกำลังจับจ้องมาทางเขาให้เสียวสันหลังเล่นๆ

เมื่อเอเลนหันไปก็พบกับสายตาที่อ่านไม่ออกเหมือนทุกครั้งกำลังจ้องมองตนเองอยู่อย่างนั้นไม่มีทีท่าว่าจะมองอย่างอื่นนอกจากเขาเอง จนเอเลนต้องยอมแพ้ในการเล่นจ้องตารีบหันกลับมายืนเกร็งนิ่งทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก

สายตาของรีไวยังคงจับจ้องเอเลนตลอดจวบจนเพ็ตโทร่าจัดตกแต่งห้องอาหารเสร็จและพาเอเลนไปห้องอื่นต่อจนลับสายตา เมื่อเอเลนแน่ใจว่าเดินมาพ้นระยะการได้ยินของรีไวแล้วจึงเอ่ยถามรุ่นพี่สาวหนึ่งเดียวในหน่วยออกไป

“เอ่อ คุณเพ็ตโทร่าครับ หัวหน้าเขาไม่พอใจอะไรผมเหรอครับ พอจะรู้รึเปล่าว่าผมไปทำอะไรให้หัวหน้าเขาไม่พอใจ”

“เอ ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน อาจจะเป็นเรื่องที่เธอทำถังน้ำที่ใส่น้ำเต็มถังหกเรี่ยราดตามทางเดินก็ได้นะ”

“นั่นมันตั้งครึ่งเดือนมาแล้วนะครับ แล้วหัวหน้าก็ทำโทษผมให้ทำความสะอาดบริเวณทางเดินทุกชั้นจนสะอาดเอี่ยมอ่องไปแล้วด้วย”

“นั่นสิ ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่รู้แล้วล่ะ ทำไมเธอไม่ลองไปถามหัวหน้าตรงๆเลยล่ะ หัวหน้าต้องยินดีที่จะตอบเธอแน่ ก็เธอคบกับหัวหน้าอยู่ไม่ใช่เหรอ”

“ก็นั่นสินะครับ อ...เอ๋ คุณเพ็ตโทร่ารู้ได้ยังไงครับว่าผมกำลังคบกับหัวหน้าอยู่น่ะ!” เอเลนเผลอตกใจจนผงะถอยหลังไปสามเก้า ทำหน้าเหมือนเด็กโดนผู้ปกครองจับได้ว่าว่าแอบมีแฟน เพ็ตโทร่าที่เห็นปฏิกริยาแบบนั้นจึงหัวเราะออกมาน้อยๆอย่างเอ็นดูในรุ่นน้องที่อายยุห่างจากตนเองก็มากอยู่

“ในหน่วยรีไวตอนนี้ไม่มีใครไม่รู้หรอกนะว่าเธอกำลังคบหากับหัวหน้าอยู่น่ะ ก็เล่นหวานกันซะขนาดนั้น”

“ต...ตอนไหนกันครับนั่น” เพราะเขาเองยังจำไม่เห็นได้เลยว่าตั้งแต่คบกับหัวหน้ารีไวมาจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงจากเดิมตรงไหน หัวหน้ายังทำตัวปกติทุกอย่างทั้งๆที่ตอบตกลงคำขอคบจากเขาไปแล้วแท้ๆ พูดง่ายๆคือเขายังไม่เห็นความสัมพันธ์ของตนเองกับรีไวก้าวหน้าขึ้นมาเป็นแบบฐานะแฟนเลยแม้แต่น้อย ยกเว้นเรื่องอย่างว่าลาะนะที่มีเพิ่มเข้ามาแถมแทบจะทุกคืนเสียด้วยซ้ำ

“เด็กหนอเด็ก” เพ็ตโทร่าเกริ่นเล่นๆทำเอาคนถูกหาว่าเด็กทำหน้ามุ่ยเล็กน้อยก่อนจะบ่นอุบเบาๆว่า ‘ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะครับ’ จนรุ่นพี่สาวอดคิดในใจไม่ได้ว่า ‘นี่น่ะนะ ที่เขาเรียกว่าเด็กน่ะ’

“เอาล่ะๆ ที่พวกเราทั้งหน่วยรีไวรู้ว่าเธอคบกับหัวหน้าก็เพราะว่าเวลาหัวหน้ารีไวมองเธอทีไร ในแววตาของหัวหน้าจะอ่อนลงทุกทีไงล่ะ แถมหลังๆมานี่เวลาหัวหน้ารีไวไม่เห็นเธอเขาจะถามหาเธอกับพวกเราตลอดเลยนะ” อีกอย่าง...รอยที่ต้นคอก็ชัดเจนซะขนาดนั้น จะให้คิดเป็นอื่นมันก็คงไม่ใช่

“อ...เอ๋ งั้นเหรอครับ ผมไม่เห็นรู้เลย ว่าแต่แค่นั้นพวกรุ่นพี่ก็รู้กันแล้วเหรอครับ”

“อ...อื้ม! รู้สิ พวกเราอยู่กับหัวหน้ามานานพอจะรู้ถึงความผิดปกติเหล่านี้แล่วล่ะ ว่าแต่เรื่องนั้นจะเอายังไง จะไปถามหัวหน้าเขาตรงๆเลยไหม”

“ผมว่า...เดี๋ยวรอให้หัวหน้าดูอารมณ์ดีกว่านี้ก่อนดีกว่า”

“ก็ตามใจเธอนะ ว่าแต่วันที่ 25 เธอเตรียมของขวัญอะไรบ้างแล้วหรือยัง”

“ของขวัญ? พวกคุณเพ็ตโทร่าจะมีการแลกเปลี่ยนของขวัญกันด้วยเหรอครับ?”

เพ็ตโทร่าชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินประโยคคำถามก่อนเธอจะถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายแล้วทิ้งประโยคปริศนาเอาไว้ให้เอเลนขบคิด ถึงแม้ว่าหลังจากนั้นเอเลนจะไล่ถามเพ็ตโทร่ายังไงเธอก็ยังไม่ยอมเอ่ยปากตอบคำถามนั้นของเอเลนอีกเลย

.

.

.

“นี่เอเลน ฉันพอจะรู้แล้วล่ะว่าหัวหน้ากำลังไม่พอใจอะไรเธอ” คำพูดจากสาวสวย

“เรื่องนั้นมันเรื่องอะไรเหรอครับ?!” คำพูดจากเด็กของอาเสี่ย(?)

“เรื่องง่ายๆแค่นี้เธอก็หัดคิดเอาเองซะบ้างสิ!” คำพูดของสาวสวยเริ่มอายุมากที่ยังโสด

วันที่ 25 ธันวาคม

บบรยากาศภายในกำแพงดูจะคึกคักเป็นพิเศษ แต่ ณ สถานที่แห่งหนึ่งซึ่งใช้เป็นที่เก็บซ่อนเอเลน เยเกอร์ นั้นก็ดูคึกคักวุ่นวายไม่แพ้กัน ถึงแม้ว่าในหน่วยรีไวจะมีสมาชิกเพียงไม่กี่คนก็ตามที แต่นั่นไม่ได้เป็นอุปสรรคสำหรับการสร้างบรรยากาศให้ดูสนุกสนานเลยแม้แต่น้อย เผลอๆ ณ ที่แห่งนี้อาจจะดูวุ่นวายเกินไปด้วยซ้ำ

ฟืนในกองไฟพากันลั่นเสียงเปรี๊ยะๆ ท้องฟ้ายามค่ำคืนเต็มไปด้วยดาวหมู่มากส่องประกายระยิบระยับ เสียงเฮเอ็ตตะโรจากรุ่นพี่ที่กำลังเล่นหัวกันอย่างเมามันพร้อมด้วยในมือถือแก้วบรรจุของเหลวประเภทแอลกอฮอล์จำพวกออกฤทธิ์มึนเมาก็ทำให้รู้ว่าพวกเขาเหล่านั้นเริ่มจะกรึ่มๆกันได้ที่แล้ว

“ไม่ดื่มรึไง”

รีไวหรือยศหัวหน้าทหารรีไวเดินเข้ามานั่งร่วมโต๊ะ เอเลนสะดุ้งเล็กน้อยหันตามเสียงทักก่อนจะเสมองแก้วเหล้าที่อยู่ตรงหน้าของตนสลับกับแก้วในมือของรีไวที่ดูท่าทางแล้วน่าจะเป็นเหล้าเหมือนกัน

“ไม่ครับ ผมไม่ดื่ม” เอเลนส่ายหน้า เขายังขยาดถึงรสชาติของมันไม่หายเมื่อนึกถึงตอนที่ถูก ผบ.พิกซิส หลอกให้ดื่มมันลงไป มันทั้งขมทั้งเฝื่อนและฝาดสุดจะบรรยาย เขาไม่เข้าใจเลยว่าพวกผู้ใหญ่ทนดื่มของแบบนั้นกันเข้าไปได้ยังไง

“เด็ก”

เอเลนอยากจะเถียงว่าไม่ใช่เด็กสัก แต่เมื่อมองสบกับดวงตาสีขี้เถ้านิ่งสงบที่จ้องตรงมาคู่นั้นจึงเลือกที่จะไม่พูดออกไป

สายตาแบบนั้นอีกแล้ว พักนี้หัวหน้ารีไวชอบมองเขาด้วยสายตาแบบนั้นอยู่บ่อยๆ มันเพราะอะไรกันนะ

“หัวหน้ารีไวครับ คือ...ที่หน้าผมมีอะไรติดอยู่รึเปล่าครับทำไมคุณถึงจ้องผม...เอ่อ...บ่อยเกินความจำเป็น”

ในที่สุดเอเลนก็ตัดสินใจถามออกไป แต่สิ่งที่ได้ตอบกลับมากลับกลายเป็นเสียงถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนที่รีไวจะยกแก้วเหล้ากระดกดื่มจนหมดแล้วลุกเดินออกไป

ปฏิกริยาแบบนั้นมันอะไรกัน?

เอเลนได้แต่งงงวยมองตามแผ่นหลังเล็กแต่แข็งแกร่งนั่นไปจนลับสายตา แต่แล้วจู่ๆเขาก็รู้สึกได้ถึงสัมผัสหนักๆที่ไหล่ที่โถมมาจากทางด้านหลัง น้ำหนักนี้เป็นของเพ็ตโทร่านั่นเองที่เดินตุปัดตุเป๋เข้ามากอดคอของเอเลน

“คุณเพ็ตโทร่าครับ คุณเมามากเลยนะครับ ผมว่าไปพัก...”

“ม่ายมาว~ ช้านม่ายด้ายมาวสากหน่อย~ เอิ๊ก! แล้วว่างายเจ้าเดกน้อยยยย! ด้ายคามตอบรื้อยางจ๊าว่าโคนอย่างท่านหัวหน้ารีว๊ายยยย~หงุดหงิดเธอเรื่องอาไรกานน้อ~”

“อ...เอ่อ ยังเลยครับ” เอเลนตอบพลางพยายามดันร่างบอบบางของหญิงสาวให้ออกห่างเพื่อไม่ให้เพ็ตโทร่ากอดรัดฟัดเหวี่ยงนัวเนียกับเขามากเกินไป เพราะยังไงเธอก็เป็นผู้หญิงและเขาเองก็เป็นผู้ชาย ถึงจะชอบผู้ชายด้วยกันแต่นั่นก็กับแค่หัวหน้ารีไวคนเดียว

“ช้ายม่ายด้ายๆ” เพ็ตโทร่ากระดิกนิ้วชี้ไปมาตรงหน้าเอเลนอย่างหยอกล้อก่อนเธอจะยืดตัวขึ้นท้าวเอวหัวเราะร่าหมดมาดหญิงสาวผู้น่ารักเพียงหนึ่งเดียวในหน่วยของรีไวไปจนหมดสิ้น “ช้านจาบอกห้ายก็ด้าย เหนแก่หัวหน้าหรอกน้า ฮ่าๆๆ ก้อวานเนี้ย! เปนวานเกิดของหัวหน้า! แล้วแฟนเดกเอ๊าะๆอย่างนาย...กลาบลืมวานเกิดของเขาน่ะซี่ ป่านนี้หัวหน้าคงงอนตุ๊บป่องปายแล้วลาม้างงง~ เอิ๊กๆๆ”

ทันทีที่ได้ฟังคำเฉลยเอเลนแทบจะผุดลุกจากเก้าอี้วิ่งไปหารีไวทันทีถ้าไม่ติดว่ามือของเพ็ตโทร่ากำลังยื้อยุดฉุดแขนเสื้อของเขาอยู่ และแล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อเพ็ตโทร่า...เมื่อเธอ...

“อ...อ้วก!” เต็มๆแขนเสื้อของเด็กหนุ่ม

เอเลนแทบจะร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือดเมื่อยิ่งรีบไปหาหัวหน้าเท่าไหร่ก็เหมือนจะยิ่งช้าเท่านั้น หลังจากแบกเพ็ตโทร่ากลับเข้าห้องไปพักผ่อนแล้วเขายังต้องมานั่งซักผ้าตากลมหนาวยามค่ำคืน ก่อนจะรุดลงไปเปลี่ยนเสื้อที่ห้องใต้ดินแล้วจึงจะไปพบกับรีไวอีกครั้งได้

ก๊อกๆๆ

เอเลนเคาะประตูเป็นมารยาท เมื่อได้ยินเสียงอนุญาตจากคนด้านในจึงทำให้เด็กหนุ่มค่อยๆแง้มเปิดประตูเข้าไป

“ถ้าไม่เข้ามาก็ออกไปซะ” ดูเหมือนว่ารีไวจะหงุดหงิดกับท่าทางหวาดหวั่นของเอเลน เด็กหนุ่มจึงจำต้องรีบเดินเข้ามาในห้องอย่างกล้าๆกลัวๆพลันดวงตาสีเขียวมรกตเหลือบเห็นกล่องของขวัญกล่องเล็กๆวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงของรีไว เอเลนคาดว่าน่าจะเป็นของที่พวกรุ่นพี่ในหน่วยเอามาให้หัวหน้าก่อนแล้วแน่ๆโดยไม่ยอมบอกเขาว่าวันนี้เป็นวันเกิดของหัวหน้ารีไว ไม่สิ...ความจริงแล้วเป็นตัวเขาเองต่างหากที่เคยถามถึงเรื่องวันเกิดของหัวหน้า แต่กลับลืมซะเองแบบนี้...ช่างเป็นแฟนที่ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ

“ผมขอโทษครับ”

“เรื่องอะไร”

“ก็เรื่อง...เรื่องที่...เรื่องที่ผมลืมวันเกิดของคุณ” เอเลนตอบเสียงอ่อย

“แล้วไง”

“ผมเลย...ไม่มีของขวัญอะไรจะให้หัวหน้าเลยครับ”

ทันทีที่เอเลนพูดจบทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ รีไวไม่มีปฏิกริยาใดๆแสดงออกมาเลยแม้แต่น้อย สายตาคมคู่นั้นยังคงจดจ้องอยู่กับใบรายงานของลูกน้องในหน่วยที่ถูกส่งมาให้ตรวจสอบ ซึ่งท่าทางแบบนั้นของรีไวมันยิ่งทำให้เอเลนเสียขวัญ จนในที่สุด...

ปึง!

กองเอกสารถูกวางลงบนโต๊ะอย่างรุนแรง เอเลนสะดุ้งเฮือกก้มหน้างุดตัวสั่นผวาด้วยความหวาดกลัว หวาดกลัวว่าหัวหน้ารีไวจะโกรธและลุกขึ้นมาเตะอัดตนเข้ากับกำแพง แต่ผิดคาดเมื่อรีไวเดินเข้ามาวางมืออุ่นโปะลงไปบนหัวของเอเลนราวกลับปลอบประโลมว่าไม่ต้องกลัว

“หัวหน้า...” เอเลนเอ่ยด้วยเสียงหงอยๆราวกับลูกหมาเวลาถูกเจ้านายดุพลางช้อนดวงตากลมโตขึ้นมองอย่างออดอ้อน เจ้าตัวคงทำไปเองโดยไม่รู้ตัว แต่คนถูกทำใส่คงแทบหัวใจจะวายตายไปซะตรงนั้น

รีไวเกือบจะคิดไปว่าการมีแฟนน่ารักก่อให้เกิดโรคหัวใจตามมา

“ก็ดี ที่นายยังระลึกขึ้นได้ แล้วนี่มันกลิ่นอะไร” รีไวขมวดคิ้วเป็นปมกระชากคอเสื้อเอเลนเจ้ามาสูดดมใกล้ๆเมื่อได้กลิ่นไม่พึงประสงค์ลอยหึ่งออกมาจากร่างกายที่เขาหวงแหน

เอเลนเอียงคอเพียงนิดก่อนจะยกแขนของตนขึ้นมาสูดดมตามกลิ่นที่รีไวว่าก่อนจะถึงบางอ้อเมื่อนึกถึงเหตุการอาเจียนเขย่าขวัญของเพ็ตโทร่า

“เอ่อ กลิ่นนี่มัน...”

“ไปอาบน้ำมาใหม่ซะ ฉันจะไม่ยอมเข้าใกล้คนที่มันมีแต่กลิ่นอ้วกเต็มตัวอย่างนายเด็ดขาด”

.

.

.

กลิ่นหอมของสบู่อ่อนๆกระจายอยู่รอบตัวของเด็กหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผมสีน้ำตาลกำลังฟูฟ่องจากการถูกผ้าขนหนูบดขยี้ด้วยน้ำมือของรีไว เอเลนหลับตาพริ้มซึมซับสัมผัสทุกอณูที่หัวหน้ารีไวได้มอบให้ การให้หัวหน้ารีไวเช็ดผมให้นั้นไม่ได้นุ่มนวลหรืออ่อนโยนเลยแม้แต่น้อย แต่กลับให้ความรู้สึกดีอย่างน่าประหลาด

ผ้าขนหนูถูกพาดไว้บนราวระเบียงเมื่อใช้งานเสร็จ มือข้างหนึ่งถูกส่งยื่นไปตรงหน้าเอเลน ร่างโปร่งงุนงงแต่ก็จับมือตอบกลับมือแกร่งนั้นไว้

รีไวลากเอเลนออกมานอกอาคาร สั่งให้เอเลนเตรียมม้าหนึ่งตัว ทั้งคู่ขึ้นไปบนหลังม้าโดยมีรีไวเป็นคนควบบังคับให้มันวิ่งไป

“หัวหน้าครับ คุณกำลังจะไปที่ไหน” เอเลนสงสัย

“วันนี้ว่างฉันจะพาแกไปเปิดหูเปิดตาในเมือง” ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่จริงๆแล้วรีไวกำลังจะพาเอเลนไปเดท

อากาศที่หนาวเหน็บปะทะเข้าสู่กาย เอเลนหนาวสั่นจนอดไม่ได้ที่จะโอบกอดเอวของคนตรงหน้าพลางซุกลงเข้าหาไออุ่นที่แผ่ออกมาจากแผ่นหลังกว้าง

ในเมืองคราคร่ำด้วยแสง สี เสียง และรอยยิ้มประดับประดาอยู่บนใบหน้าของผู้คน เอเลนรู้สึกตื่นเต้นกับบรรยากาศรอบข้างที่ไม่ได้สัมผัสมานานหลังจากเข้ามาอยู่ในทีมสำรวจ ฮู้ดถูกดีงขึ้นมาปกคลุมศีรษะด้วยน้ำมือของรีไว เอเลนจึงเข้าใจได้ทันทีว่าตัวเขานั้นไม่สามารถมาเดินในเมื่องโดยที่เปิดเผยใบหน้าต่อสารธารณะชนได้เพราะเขาเป็นไททัน

ใบหน้าหวานที่ดูสดใสแต่แรกเริ่มเจื่อนลง รีไวถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะตวัดฮู้ดขึ้นมาบดบังใบหน้าของตนเองเช่นกันเพื่อไม่ให้เป็นที่จับตามองและไม่ให้คนรอบข้างสงสัยคนที่เดินด้วยอยู่ข้างกาย มือแกร่งกอบกุมมือที่ดูท่าจะบอบบางเอาไว้แน่น บีบกระชับส่งผ่านไออุ่นปลอบประโลมเด็กน้อยในสายตา

ทั้งสอง ไม่สิ...รีไวลากร่างสูงกว่าให้เดินตาม แต่มันคงเร็วเกินไปจนเอเลนถึงกับต้องสะกิดให้เดินช้าๆลง

“ด...เดี๋ยวครับหัวหน้า คุณเดินเร็วแบบนี้ผมก็ดูของตามข้างทางไม่ทันสิครับ”

รีไวได้ยินดังนั้นจังหวะการก้าวเดินจึงถูกปรับเปลี่ยน นัยน์ตาคู่คมเหลือบมองเสี้ยวหน้าของร่างสูงกว่าที่ส่อประกายตื่นเต้นกับสิ่งรอบข้างไปซะหมดจนกระทั่ง...

“อ๊ะ!” เสียงร้องเล็กๆพร้อมแรงยื้อเล็กน้อยให้หยุดเดิน ใบหน้ามนแบบเด็กหนุ่มหันมาเอ่ยขออนุญาตผละตัวเข้าไปในร้านๆหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆโดยเด็กหนุ่มบอกให้เขายืนคอยอยู่ตรงหน้าร้าน ใช้เวลาไม่นานเจ้าตัวก็ออกมาพร้อมกับยื่นสิ่งหนึ่งให้เขา

“ผมให้หัวหน้า สุขสันต์วันเกิดนะครับ ถึงมันอาจจะไม่มีราคาเท่าไหร่เพราะผมไม่ค่อยมีเงิน แต่ว่าผมอยากให้หัวหน้ารับไว้...”

ใบหน้าแดงๆจากความขัดเขิน ควันไอของความหนาวเหน็บจากการหอบหายใจ มันแทบทำให้รีไวอดที่จะคิดเรื่องอกุศลไม่ได้ กลับปราสาทไปสงสัยคงต้องจัดสักยก

“ขอบใจ” รีไวยื่นมือไปรับ สิ่งที่เอเลนให้นั้นคือแหวนของเด็กเล่นที่มีรูปปีกสีขาวดำไขว้กันอยู่ ใช่ มันเป็นสัญลักษณ์ของทีมสำรวจที่พวกเขาอยู่ เอเลนอมยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นรีไวสวมมันลงนิ้วนางข้างซ้ายก่อนจะโพล่งออกไปให้ผู้ใหญ่หน้าขึ้นสี

“เหมือนแหวนแต่งงานเลยนะครับ”

“แหวนแต่งงาน...ต้องมีเหมือนกันสองวง ไม่ใช่วงเดียว” รีไวก้าวเข้าไปในร้านที่เอเลนเพิ่งเข้าไปสักครู่ ไม่นานนักจึงออกมาพร้อมกับดึงข้อมือซ้ายของเอเลนให้เข้ามาใกล้ก่อนจะสวมใส่บางสิ่งบางอย่างลงไป มันคือ...

“แหวน! หัวหน้าไม่ต้องลำบากเข้าไปซื้อเลยก็ได้นี่ครับ มันไม่จำเป็นสักหน่อย”

“จำเป็นสิ ก็บอกแล้วไงว่าแหวนแต่งงานต้องมีเหมือนกันสองวง อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำสิ”

“ค...ครับ ขอบคุณมากนะครับ” ใบหน้าขาวแดงซ่าน มองดูแหวนที่เพิ่งได้รับไปพลางลูบมันอย่างแผ่วเบา ของสิ่งนี้เขาจะถนอมมันให้ดีที่สุดยิ่งกว่าชีวิตของเขาเลย

“กลับกันเถอะ” รีไวยื่นมือมาตรงหน้า เอเลนยื่นมือตอบรับ และแล้วทั้งสองก็เดินจับมือกันจนหายลับไปสุดถนน

ไอขาวกรุ่นล่องลอยไปบนอากาศ เสียงหอบหายใจปะปนกับเสียงครางเล็กน้อยช่างเย้ายวนมองดูเซ็กซี่ แรงขยับกระแทกของสองสิ่งพร้อมเสียงเอี๊ยดอ๊าดเสียดสีกับพื้นของเตียงทำให้ฟังดูลามก แต่นั่นก็ไม่ไกลเกินจริง เมื่อเอเลนกำลังเร่งขยับโยกคลอนอยู่บนกายของร่างแข็งแกร่งทำให้เกิดสิ่งเหล่านั้น

“ฮะ...อา! ห...หัวหน้าครับ ผ...ผมไม่ไหวแล้ว ช...ช่วยปลดปล่อย...ผมที” เอเลนครางกระเส่าด้วยความกระสันเสียว บั้นท้ายเร่งขยับขึ้นลงรับกายใหญ่ที่สอดแทรกเข้ามาอย่างไม่ยอมแพ้

“ทนอีกนิดเอเลน ปล่อยพร้อมกัน” รีไวโน้มคอคนด้านบนให้ก้มลงมารับจูบอ่อนหวานและดุดัน ปลายลิ้นหนากวาดทั่วรุกไล่อยู่ในโพรงปากของเด็กอายุน้อย จูบไม่ค่อยประสาที่ตอบรับกลับมาของเอเลนนั้นทำให้รีไวคิดว่ายังคงต้องฝึกกันอีกมากกว่าเด็กคนนี้จะเชี่ยวชาญการจูบในแบบที่เขาต้องการ

เมื่อทั้งคู่ใกล้ถึงจุดสูงสุดรีไวจัดการพลิกร่างของเอเลนให้มาอยู่ใต้ร่างพร้อมกับแรงขยับกระแทกเป็นคนนำในตอนสุดท้ายหลังจากปล่อยให้เจ้าเด็กอวดดีขึ้นคร่อมนำการทำรักอยู่นาน

เพียงไม่นานนักคนต่างยศต่างวัยทั้งสองก็ถึงจุดสูงสุด เอเลนครางลั่นเผลอยกมือซ้ายขึ้นมาจะกัดตามสัญชาตญาณของมนุษย์ไททัน แต่รีไวกลับปัดมือนั้นทิ้งพร้อมล็อกข้อมือด้วยการกดให้จมฟูกอย่างแรงตามภาษาคนดิบเถื่อนที่อ่อนโยนไม่ค่อยจะเป็น

หลังจากปลดปล่อยออกไปแล้วรีไวเลือกจะถอนกายออกมานั่งมองเด็กน้อยที่นอนหายใจหอบฮักด้วยความเหนื่อย ด้วยครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เอเลนเป็นฝ่ายขอทำเพราะปกติจะเป็นเขาที่คอยกดร่างโปร่งบางให้หลังติดกับฟูกอยู่ตลอด

‘หัวหน้ารีไวครับ ถึงนี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เรามีเซ็กส์กัน แต่คืนนี้ผมอยากทำให้หัวหน้ามีความสุขด้วยตัวของผมเอง เพราะฉะนั้นผมขอเป็นฝ่ายนำนะครับ ถือซะว่าเป็นของขวัญวันคริสต์มาสจากผม’

พูดแบบนั้นด้วยใบหน้าน่ารักแบบนั้นก็อยากจะลองให้เด็กนี่ขึ้นขย่มดูสักครั้ง สรุปแล้วก็ไม่เลวเหมือนกัน ถึงจะทำได้ไม่ค่อยดีนักแต่ก็พอใช้ สอนบ่อยๆเดี๋ยวก็เก่งไปเอง...ล่ะมั้ง

“ห...หัวหน้ารีไว ผมบอกว่าผมขอทำเองตั้งแต่ต้นจนจบไงครับ!” หลังจากอาการเหนื่อยหอบลดลงเอเลนก็ลุกขึ้นมาวีนทันที

“แกมันช้า ถ้าทำแบบนั้นฉันก็ไม่เสร็จหรอก”

“ก...ก็ผมเพิ่งเคยทำเองครั้งแรกนี่ครับ”

“เอาเถอะ หวังว่าคราวต่อไปแกจะทำได้ดีกว่านี้”

“ไม่เอาแล้วครับ มันน่าอายจะตายชัก”

“เป็นทหารต้องกล้าและอดทน”

เอเลนอ้าปากจะเถียงตามประสา แต่นึกไปนึกมาคิดคำเถียงไม่ออกจึงเลือกที่จะหุบปากเงียบ อีกอย่างถ้าเถียงมากๆสิ่งที่ตามมาคงจะไม่ใช่เซ็กส์อีกรอบแต่เป็นฝ่าเท้ามากกว่าจากประสบการ์ที่เขาเคยประสบมา

“นอนทั้งอย่างนั้นมันสกปรก ไปอาบน้ำซะ” รีไวลุกขึ้นแต่งตัวพลางสั่งไปด้วย แต่เอเลนกลับส่ายหน้าไปมาดื้อดึงที่จะไม่อาบ

“ไม่อาบจะได้ไหมครับ น้ำมันเย็น” พูดเสียงกระเง้ากระงอดออดอ้อนเผื่อรีไวจะใจอ่อน โดยไม่รู้เลยว่าเสื้อผ้าที่รีไวเพิ่งใส่เสร็จไปเมื่อครู่มันได้หลุดลงไปกองกับพื้นเรียบร้อยแล้ว

ร่างหนากระโจนเข้าจับเด็กหนุ่มดื้อด้านตรึงไว้อยู่ใต้ร่าง เอเลนเริ่มหน้าซีดเมื่อเหลือบมองใจกลางร่างของยศหัวหน้าทหารที่พองโตเต็มที่สำหรับใช้ทำกิจกรรมอย่างว่า

“ถ้าน้ำมันเย็นนัก ฉันจะเอาน้ำอุ่นราดตัวแกให้ทั้งคืนเลยดีไหม?”

และแล้วคืนนั้นทั้งคืนเอเลนก็เข็ดขยาดกับน้ำอุ่นร้อนไปอีกนาน จนกระทั่งรุ่งสางของวันใหม่มาเยือนเสียงร้องครางที่เริ่มแหบแห้งถึงได้หยุดลง

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า น้ำร้อนอดนอน น่ำเย็นหลับสบาย #ผิด

________________________________________________________

ตอนเดียวจบค่า คำอวยพรจากข้าน้อยถึงเฮย์โจวคือขอให้ทั้งคู่เลิฟ เลิฟกันตลอดไปตราบชั่วกัลปาวสาน...//พูดง่ายๆคือจะไม่ให้เอเลนพ้นจากอาถรรพ์ 160 เซนฯไปทุกชาติว่างันเต๊อะ หึๆๆๆ

Levi x Eren

แนะนำให้ดูจอเล็กค่ะ

อันนี้ทำเล่นๆค่ะ(ไม่วาย แต่เอาฮาเล็กน้อย)

เป็นแอปจากมือถือ พออัพจากมือถือลง Youtube ภาพก็เลยไม่ค่อยชัดเท่าไหร่นะคะ