[S.Fic] Attack on Titan : anything for you ภาค จุดเริ่มต้นและจุดจบ (Erwin + Levi x Eren)

Fiction : Shingeki no Kyojin (Attack on Titan)
Title : anything for you ภาค จุดเริ่มต้นและจุดจบ
Author : มิดไนท์-Sama
Pairing : Mob Eren, Erwin + Levi x Eren
Rating : NC-18
Warning : ควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน
Note : -






                มีคำสั่งให้ส่งตัวเอเลน เยเกอร์ไปให้ทางกองสารวัตรทหารงั้นเหรอ หมายความว่ายังไงกัน?!”

                ทุกคนในหน่วยรีไวนั่งรวมตัวกันอยู่ภายในห้องโถงรวมถึงเอเลน เยเกอร์ผู้ตกเป็นหัวข้อการสนทนาในครั้งนี้ด้วย รีไวนั่งมองสารวัตรทหารนิ่ง เพียงเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบก็ทำให้กลุ่มคนพวกนั้นสะดุ้งเฮือกไม่กล้าสบสายตาคู่คมดุจเหยี่ยวคู่นั้น

แต่มีทหารนายหนึ่งทำใจสู้ก้าวออกมาข้างหน้าพร้อมกางกระดาษม้วนแผ่นยาวชูขึ้นให้เห็นถึงตราประทับของการอนุญาตในครั้งนี้จากหัวหน้าทหารทั้งสามเหล่าทัพ ผู้บัญชาการสูงสุด ซัคเกรย์ รวมถึงตราประทับของพวกเหล่าชนชั้นสูงทุกคน

“นี่เป็นใบคำขอยินยอมให้กองสารวัตรทหารสามารถนำตัวนายทหารเอเลน เยเกอร์ ไปสำรวจตรวจสอบร่างกายทุกซอกทุกมุมเหมือนที่หัวหน้าไนล์ ดอว์ก เคยเสนอไว้ในชั้นศาล แต่ครั้งนี้ทางเราจะไม่ทำการกำจัดเอเลน เยเกอร์ ทิ้งแต่อย่างใด”

“จะทดลองยังไง”

“การทดลองจะมีการผ่าชำแหละตรวจดูร่างกายส่วนต่างๆ ส่วนวิธีอื่นนั้นเป็นความลับของกองสารวัตรทหารครับ”

รีไวที่ได้ฟังรายงานทำหน้านิ่งเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง มือทั้งสองข้างที่เคยวางบนพนักพิงยกขึ้นมาประสานกันในระดับคาง “ทางหน่วยฉันก็มีฮันซี่ โซเอะอยู่ด้วย ถ้าพวกนายอยากรู้อะไรก็ปล่อยให้ยัยนั่นตรวจสอบให้ก็ได้ ไม่จำเป็นต้องเคลื่อนย้ายตัวเอเลนไปให้วุ่นวาย... ชั้นว่าการวิจัยทดลองของพวกนายมันน่าสงสัย”

ทหารทุกนายต่างเงียบไร้คำแก้ตัวจนสุดท้ายก็ชูหลักฐานที่ไม่ว่าใครในกองทหารทีมสำรวจก็ไม่สามารถที่จะหลีกเลี่ยงได้ขึ้นมา รีไวรู้อยู่แล้วว่าไม่มีทางทำอะไรไปได้มากกว่านี้ แต่ที่ถามไปนั้นก็เพื่อยืนยันความปลอดภัยของเด็กหนุ่มที่อยู่ในการปกครองของเขาว่าจะไม่ถูกฆ่าตายเหมือนที่กองสารวัตรทหารเคยประกาศกร้าวไว้ในชั้นศาล

"เอเลน ว่ายังไง” เอเลนสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรีไวหันมาถามถึงความสมัครใจของเขา ถึงแม้ว่าจะกลัวขนาดไหนก็ไม่สามารถที่จะปฎิเสธได้จึงได้แต่ข่มกลั้นความกลัวนั้นไว้แล้วเงยหน้าขึ้นมาด้วยสายตาที่มุ่งมั่น

“ถ้าหากความสามารถของผมมีประโยช์ที่จะทำให้ได้รู้เรื่องเกี่ยวกับไททันมากขึ้นล่ะก็ ดังนั้น...ผมจะไปครับ!” น้ำเสียงที่ตอบออกมานั้นช่างหนักแน่นชัดเจน แต่หากเด็กน้อยนั้นไม่สามารถที่จะเก็บซ่อนอารมณ์ความรู้สึกทางสีหน้าได้หมด ยิ่งดวงตาสีเขียวกระจ่างใสนั้นมันหลุบลงสั่นระริกด้วยความกลัวไม่หยุด

รีไวหลับตาลงพยักหน้าเป็นสัญญาณให้คนในกองทหารทีมสำรวจที่มารับตัวเอเลนนำตัวไปได้ เอเลนถูกนำตัวขึ้นรถม้า รีไวมองแผ่นหลังโปร่งนั้นอย่างไม่วางตา ความรู้สึกบางอย่างกำลังร้องเตือนว่าอย่าปล่อยให้เด็กคนนั้นไป ลางสังหรณ์ของเขามักจะแม่นเสมอ มือกร้านจากการจับอาวุธเกือบจะยกมือขึ้นรั้งไว้แต่กลับต้องหักห้ามใจ

ทันทีที่รถม้าแล่นออกไปพร้อมกับทหารหลายนาย ความรู้สึกภายในใจนั้นกำลังสั่นคลอนเริ่มรุนแรงขึ้น และคอยย้ำเตือนว่าถ้าหากปล่อยให้ไป...เด็กคนนั้นจะพังทลาย

สายตาหวาดกลัวและดูถูกเหยียดหยามปิศาจถูกจ้องตรงมารวมกันอยู่ที่เอเลนเป็นจุดๆเดียวตอนนี้การทดลองกำลังจะเริ่มขึ้นแล้วภายในห้องใต้ดินห้องหนึ่งที่มีแท่นหินรูปสี่เหลี่ยมตั้งตระหง่านสูงถึงระดับหน้าท้องพร้อมด้วยสายโซ่หลายเส้นห้อยระย้าแสดงให้เห็นว่าเขากำลังจะถูกพันธนาในอีกไม่ช้า

“ถอดเสื้อผ้าออกซะ”

ไนล์ ดอว์ก ผู้บัญชาการกองสารวัตรทหารออกคำสั่ง เอเลนจำได้ว่าคนตรงหน้าเป็นคนที่ยื่นข้อเสนอให้จับเขาสำรวจร่างกายและกำจัดทิ้งในศาล เอเลนก้มหน้าก้มตาถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้น ในใจนึกสั่นกลัวสายตารอบข้างที่มองลงมาอย่างดูถูก และอีกไม่นานร่างกายเขาจะถูกชำแหละ ถึงแม้ว่าจะสามารถรักษาแผลได้โดยไม่เหลือร่างรอยบาดแผลทิ้งไว้ แต่ก็ใช่ว่าตอนถูกผ่าจะไม่รู้สึกเจ็บปวด

เสื้อผ้าถูกถอดออกหมดแล้ว ร่างเปลือยเปล่าติดอรชรนิดๆเดินขึ้นไปนอนบนแท่นโดยมีสายตาหลายคู่จับจ้องมองด้วยความรู้สึกที่เอเลนไม่เข้าใจ แม้จะเขินอายเพียงใดที่ต้องเปลือยกายต่อหน้าผู้คนนับสิบก็จำต้องทน

จู่ๆ ทหารหลายนายได้เดินตรงมารุมล้อมรอบตัวเอเลนแล้วผลักร่างนั้นลงกับแท่นหินด้วยความรวดเร็ว โซ่ทุกเส้นถูกพันธนาการแขนขานั้นไว้อย่างแน่นหนา เอเลนตกใจจะส่งเสียงร้องกลับแทนที่ด้วยด้วยก้อนผ้าสีขาวที่ถูกขยำเป็นม้วนกลมๆยัดเข้าปากและตามด้วยผ้าสีขาวผืนหนายาวถูกนำมาคาดปิดปากมัดไว้อีกที

เอเลนเบิกตาโพลงกับการกระทำที่ฉุกละหุกของพวกทหาร ฝ่ามือนับสิบเอื้อมมาลูบไล้ร่างกายโปร่งบางมอบสัมผัสและความรู้สึกแปลกใหม่ให้เด็กหนุ่มที่ไม่รู้เรื่องราวอะไร เอเลนรู้สึกขยะแขยงกับสัมผัสพวกนั้นแต่ในเวลาเดียวกันความรู้สึกเสียวแปลกๆบางอย่างก็แล่นพล่านไปทั่วร่างกาย

โดยไม่รู้ตัวก็เผลอหลุดเสียงครางอืออาหวานๆกระตุ้นอารมณ์นายหทารเหล่านั้นไปเสียแล้ว

“อา ไม่ผิดหวังเลยจริงๆ” มือหยาบกร้านของใครไม่อาจทราบได้ลูบไล้ใบหน้านวลนุ่มที่กำลังขึ้นสีแดงก่ำนั้นอย่างพออกพอใจ

“เฮ่ย ไปเอายานั่นมา” คำสั่งที่คาดว่าน่าจะเป็นของ ไนล์ ดอว์ก ทำให้ทหารนายหนึ่งวิ่งไปหยิบยาหลอดหนึ่งที่บรรจุอยู่ในเข็มส่งให้ ของเหลวใสภายในนั้นได้ถูกฉีดป้อนเข้าไปภายในร่างกายของเอเลนจนหมด เอเลนเริ่มไม่เข้าใจสถานการณ์นี้มากขึ้น มันเกิดอะไรขึ้นกัน ไหนว่าจะผ่าร่างของเขาพิสูจน์ไงล่ะ!

“อื้อ! อือ! อือ!” ร่างกายของเอเลนเริ่มบิดเร้าแสดงให้เห็นว่ายาเข็มนั้นได้ออกฤทธิ์แล้ว

กางเกงของทหารทุกนายถูกปลดลงเผยให้เห็นความเป็นชายอันใหญ่โตที่ซุกซ่อนอยู่ภายใต้กางเกง พวกมันผงาดขึ้นชี้หน้าเอเลนจนเด็กหนุ่มนึกผวาถึงจะสงสัยก็ตามว่าคนพวกนี้จะทำอะไร

และแล้วในที่สุดเด็กหนุ่มก็รู้ซึ้งถึงความหมายของการกระทำในครั้งนี้เมื่อขาทั้งสองข้างของตนถูกยกแยกออกกว้างไปคนละทาง เอวคอดกิ่วของตนถูก ไนล์ ดอว์ก จับยึดไว้แน่นแล้วสอดใส่สัญลักษณ์แห่งความเป็นชายเข้ามาเชยชมภายในร่างกายส่วนที่ไม่มีใครเคยแตะต้อง

เอเลนกรีดร้องเสียงดังสนั่นที่ถูกกระทำรุกล้ำจาบจ้วงเข้ามาอย่างรุนแรง ทหารหลายนายช่วยใช้นิ้วมือแหวกช่องทางของเขาให้เปิดออกกว้างเพื่อให้หัวหน้าของพวกตนขยับกายตักตวงความสุขจากทางสีสวยนั้นได้ถนัดมากยิ่งขึ้น และส่วนทหารนายที่ว่างบางคนจดจ้องมองแต่ช่องทางอ่อนนุ่มที่กำลังถูกชำเราของเขาพลางใช้มือช่วยตัวเองไปด้วย บางคนก็นำมันมาถูตามแขนขาและใบหน้าของเขาจนเปรอะเปื้อนคราบน้ำเหนียวเหนอะไปหมด

ร่างกายที่ถูกบังคับย่ำยีไม่สามารถทนต่อความเจ็บปวดอันแสนรุนแรงนี้ได้ แม้แต่จะขยับดิ้นหนีก็ยังไม่สามารถทำได้เลยด้วยซ้ำ เด็กน้อยที่เพิ่งเสียความบริสุทธิ์ทำได้แค่เพียงร้องไห้ด้วยความหวาดกลัวยู่เพียงตัวคนเดียว ไม่นานนักเอเลนก็รู้สึกได้ถึงน้ำอุ่นร้อนถูกฉีดพุ่งเข้ามาในร่างกาย มันทั้งร้อน ทั้งเจ็บ ทั้งแสบ ทรมานเจียนตาย เมื่อ ไนล์ ดอว์ก ปลดปล่อยความใคร่เสร็จจึงถอนกายออกมาเสียงดังโบล๊ะอย่างหยาบโลน

เอเลนรับรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่ามันคงไม่จบเพียงเท่านี้ และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆเมื่อมีทหารอีกนายมายืนแทนที่จับเอวเขาแน่นแล้วกระชากไปให้แก่นกายของมันจ่ออยู่ตรงปากทางของเขาก่อนจะชำแรกกระแทกกายเข้ามาอย่างไม่ปรานี

“อา แน่นดีจริงๆไอ้เด็กนี่ ไม่เสียหลายเลยจริงๆที่มีหน้าตาน่ารักอย่างนี้ ถึงจะเป็นปิศาจแต่ถูกจับกระแทกแบบนี้มันก็สิ้นลายแหละว้าาา ฮ่ะๆๆ” คำดูถูกต่างๆนาๆถูกพ่นออกมา เอเลนได้แต่ร้องไห้อย่างเงียบเชียบ ความเจ็บปวดถูกมอบให้กับร่างกายที่กำลังสั่นคลอนจากแรงขยับของอีกฝ่ายนานอยู่หลายชั่วโมง ทั้งสิบคนผลัดกันเปลี่ยนหมุนเวียนจนครบ ใครที่เคยเสร็จไปแล้วได้นั่งดูแล้วเกิดอารมณ์ก็ลุกขึ้นมาปลุกปล้ำขืนใจเด็กหนุ่มอีกหลายครั้งหลายคราจนหนำใจ เมื่อสบายตัวกันแล้วก็เดินออกไปทิ้งไว้ให้เอเลนอนหมดเรี่ยวแรงทั้งๆที่ยังถูกพันธนาการอยู่แบบนั้น

น้ำขาวขุ่นส่งกลื่นคาวคลุ้งเลอะไปทั่วทุกซอกทุกมุม ขาที่ถูกจับแยกอ้ากว้างออกนั้นก็ยังคงตั้งอยู่แบบนั้น เรียวขาสั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวดสุดจะทน ไม่สามารถที่จะขยับขาแนบชิดกันได้เลย น้ำอุ่นๆไหลออกมาจากช่องทางสีสวยที่ยับเยินผสมปนกับเลือดจำนวนมากที่เกิดจากการฉีกขาดของช่องทางที่ถูกร่วมรักอย่างรุนแรง ในตอนนี้ช่องทางนั้นคงจะหลวมโพรกไปหมดแล้วเป็นแน่ เพราะนอกจากจะถูกใช้ในการเสพสมหลายครั้งหลายคราแล้ว ยังถูกสอดใส่เข้ามาทีเดียวถึงสามอันด้วยกัน เจอแบบนั้นถ้าหากไม่พังแล้วจะเรียกว่าอะไร

ความเหนื่อยล้าถ่าโถมเข้ามาให้เด็กหนุ่มเข้าสู้ห้วงนิทราไปพร้อมกับความเสียใจ ความหวาดกลัว และความโกรธแค้น ในใจร่ำร้องอยากให้ใครก็ได้ ใครสักคนมาช่วยเขาที ก็ทำได้เพียงแค่คิดเพราะรู้ว่ายังไงมันก็ไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว

เป็นเวลาหลายดุอนนับจากวันนั้น ทุกๆวันเอเลนจะถูกทหารหลายนายเข้ามาจับแยกขาและบังคับสอดใส่สิ่งน่ารังเกียจเข้าสู่ร่างกายเพื่อหาความสุขจากกายของเขา จน ณ ตอนนี้เรียกได้ว่าเอเลนได้ผ่านมือชายทุกคนของกองสารวัตรทหารมาหมดแล้วจนได้ฉายาว่าตุ๊กตานางบำเรอ

นอกจากเอเลนจะถูกกกกอดด้วยมือทหารนับร้อยนับพันแล้ว วันดีคืนดีพวกชนชั้นสูงจะเรียกหาตัวเขาโดยให้กองสารวัตรทหารนำตัวเขาไปส่งถึงที่พร้อมกับพันธนาการที่แน่นหนาเพื่อป้องกันไม่ให้เด็กหนุ่มกลายร่างได้ และเพราะเขาเป็นไททันต่อให้ช่องทางที่พวกมันใช้ตักตวงปลดปล่อยความสุขสมจะฉีกขาดจากการร่วมรักที่ซาดิสต์และโหดเถื่อนเพียงใด มันก็จะสามารถสมานตัวได้แนบสนิทเหมือนไม่เคยถูกใครล่วงล้ำเลยมาก่อน นั่นก็เป็นสิ่งที่พวกชนชั้นสูงพอใจกันเป็นอย่างมากโดยเฉพาะสำหรับพวกชอบของแปลก ไม่ว่าจะจับแหกจับแหวกออกกว้างจนเห็นผนังนุ่มด้านในอย่างชัดเจนเพียงใดก็ไม่ต้องกลัวช่องทางสีสวยอ่อนนุ่มนั้นจะหลวมโพรกจนหาความสุขไม่ได้เลยแม้แต่อย่างใด บางคนทำแค่นั้นยังไม่สาแก่ใจอยากลองเสียบมีดเล่มเล็กเข้าไปทะลวงส่วนนั้นจนเหวอะหวะก็มี

เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่มีใครสงสารเมตตาเด็กน้อยอายุ15 ปีที่เป็นตัวประหลาด การที่ทำให้เด็กหนุ่มผู้เป็นเสมือนตัวแทนของพวกไททันยอมศิโรราบก็เหมือนกับว่าพวกตนนั้นได้เป็นฝ่ายชนะ

“อา น่ารักจริงๆนะเธอน่ะ” และในค่ำคืนนี้ก็เช่นกัน ร่างกายนั้นกำลังถูกย่ำยีจนป่นปี้อีกครั้ง

เพี๊ยะ!

เอเลนถูกมัดมือไขว้หลัง แส้หนังถูกหวดละเลงลงบนแผ่นหลังขาวนวลจนเกิดเป็นรอยแตกของเนื้อทำให้เลือดไหลซึมออกมา เอเลนสะดุ้งด้วยความเจ็บจึงเร่งเร้าขยับปากสีชมพูอิ่มขึ้นลงเพื่อปรนเปรอมอบความเสียวซ่านให้กับขุนนางแก่ๆคนหนึ่ง

“เร็ว! เร็วกว่านี้! เฮ่ย!...แกน่ะฟาดแส้ลงใส่ไอ้เจ้าเด็กนี่เยอะๆเลยจนกว่ามันจะปรนเปรอให้ชั้นจนเสร็จได้น่ะ” เสียงสั่งกร้าว ข้ารับใช้คนหนึ่งที่ถูกขุนนางเรียกให้มาช่วยเล่นบทเกมเซ็กส์ในครั้งนี้เงื้อมแส้ยกขึ้นฟาดอย่างแรงอีกหลายระลอกจนแผ่นหลังของเอเลนนั้นเต็มไปด้วยหยาดโลหิด ผมสีน้ำตาลเข้มนุ่มดุจแพรไหมถูกมือทุ้มอ้วนจิกบังคับให้ใบหน้าหน้าขยับขึ้นขยับลงพร้อมกับกระแทกแก่นกายอวบอ้วนเต็มไปด้วยไขมันเข้าๆออกๆ และแล้วไม่นานชายแก่คนนั้นจึงได้ปลดปล่อยมันเข้าสู่โพรงปากนุ่มอิ่มของเด็กหนุ่มวัยแรกรุ่นอย่างสมใจ ตามด้วยการบีบบังคับให้เด็กหนุ่มกลืนกินสิ่งนั้นลงไปจนหมด

เอเลนถูกจับพลิกคว่ำ มีดสีเงินเล่มเล็กถูกจ่ออยู่ตรงปลายทาง ช่องทางสีชมพูหวานสั่นระริกเมื่อสัมผัสถูกกับความเย็นของมีดสีเงินวาว แต่ท่าทางแบบนั้นในสายตาของอีกฝ่ายมันช่างดูเร้าอารมณ์เชิญชวนให้ลองกระทำในเรื่องวิปริตเช่นนี้

มีดสีเงินถูกเสียบเข้าไปโดยไม่ทันให้เอเลนได้ตั้งตัว เสียงกรีดร้องโหยหวนดังระงมลั่นห้อง ชายแก่หมุนคว้านมีดไปมาขูดผนังเนื้อเยื่อด้านในจนไม่สมประดี ทั้งกรีดทั้งเฉือน เอเลนขยับสะโพกหนีแต่ก็มิอาจพ้น เพราะยังไงก็ถูกชายแก่ไล่ตามมาละเล่นกับส่วนลับที่ถูกรุกล้ำมานับไม่ถ้วนนั้นอยู่ดี

เมื่อขุนนางแก่คนนี้พอใจในการทำให้เด็กหนุ่มผู้มีใบหน้าน่ารักทุกทรมานจนสาแก่ใจจึงกระชากมีดถอนออกแล้วตามด้วยส่วนแข็งขืนที่ใหญ่กว่าชำแรกเข้ามา เอเลนกรีดร้องอีกครั้ง ความเจ็บปวดนี้นั้นไม่ได้ทำให้เขามีอารมณ์ร่วมเลยสักนิด หยาดน้ำใสบริสุทธิ์ที่ไหลออกมาจนดูไร้ค่าหยดลงเปรอะเปื้อนหมอนนับครั้งไม่ถ้วน ภายในหัวใจรู้สึกเกลียดสิ่งที่เรียกว่ามนุษย์เข้าไส้เหมือนกับที่เกลียดไททัน

เกลียด! เกลียด! เกลียด! เกลียดที่สุด! คนอย่างพวกแกน่ะตายๆไปซะได้ก็ดี!!!

.

.

.

เป็นเวลากว่า 6 เดือนที่เอเลนถูกทำเรื่องต่ำช้ามากมาย และในที่สุดก็ถึงเวลาถูกปล่อยตัวโดยมีเพียงแค่เสื้อคลุมยาวมีฮู้ดโทรมๆชุดเดียวติดตัวออกมา เอเลนเดินทางออกจาก Wall Sina ในตอนกลางวัน และกลับมาถึงปราสาทซึ่งเป็นฐานทับของหน่วยรีไวในตอนกลางคืน

ตอนแรกเด็กหนุ่มตั้งใจว่าจะแอบเดินกลับเข้าไปพักในห้องใต้ดินของตัวเองเงียบๆ คิดถึงสถานที่อับชื้นที่ตนเคยเกลียดนักเกลียดหนาจับใจ ตอนนี้มันกลับกลายเป็นสวรรค์ชั้นยอด เพราะไม่มีใครเข้ามากล้ำกรายทำร้ายเขาได้ แต่แล้วขาที่กำลังมุ่งตรงเข้าไปภายในห้องต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นบุคคลร่างเล็กแสนคุ้นเคยนั่งอยู่บนเตียงนอนของตน

“หัวหน้า...รีไว”

ผู้ถูกเอ่ยเรียกค่อยๆลืมตาตื่นจากการหลับไหล เผลอนั่งหลับสัปหงกอยู่บนเตียงของเจ้าเด็กที่ไม่ได้เห็นหน้ามากว่าครึ่งปี

“เอเลน แกกลับมาแล้ว”

“ค...ครับ ผมกลับมาแล้ว” น้ำเสียงสั่นๆไม่สู้ดีนั้นทำให้รีไวหวั่นใจว่าเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า

“แกเป็นอะไร” มือแกร่งถูกยกขึ้นลูบหัวอย่างอ่อนโยน ความรู้สึกปลอดภัยเมื่อได้อยู่กับหัวหน้ารีไวทำให้ก้อนสะอื้นแล่นขึ้นมาจุกอก ก่อนที่จะทนกักเก็บไว้ไม่ได้อีกต่อไป ร่างโปร่งกระโจนโผเข้ากอดรีไวพร้อมกับปล่อยโฮออกมาเป็นเด็กเล็กๆ รีไวถึงแม้จะตกใจแต่ก็ยอมปล่อยให้เด็กที่ร้องไห้จนขาดสติตรงหน้ากอดตนเป็นที่พักพิงจนเหนื่อยล้าและผลอยหลบไปในที่สุด โดยที่ยังคงมีน้ำตาไหลอาบนองใบหน้าขาวนวลอยู่แบบนั้น

รีไวอุ้มเอเลนขึ้นวางบนเตียงแข็ง สัมผัสที่ได้รับขณะอุ้มร่างนั้นทำให้รีไวแปลกใจเพราะนอกจากผ้าคลุมบางๆที่เอเลนใส่แล้วไม่มีสัมผัสของเสื้อผ้าชิ้นอื่นใดเลยนอกเสียจากผิวเนื้อ รีไวลองแหวกผ้าคลุมออกมาถึงกับตกตะลึง นอกจากเจ้าเด็กนี่จะไม่ใส่อะไรแล้ว ตามตัวยังมีรอยช้ำที่ดูยังไงก็มาจากการถูกข่มขืนมาอย่างหนักปรากฏอยู่บนร่างกายนั้นเต็มไปหมด พอยกขาสองข้างแยกออกก็ปรากฏช่องทางฉ่ำน้ำไหลออกมาจำนวนมากเต็มเรียวขาสวย

ไม่จำเป็นต้องคิดให้มากความ รีไวรับรู้ได้ทันทีว่าเด็กตรงหน้าได้เจอกับเรื่องอะไรมาบ้างตลอดหกเดือนที่ผ่านมา หัวใจแกร่งที่เคยสงบนิ่งมาตลอดเริ่มเต้นบีบรัดอย่างรุนแรงจนปวดหนึบ มือเผลอกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว

ถ้าหากคราวนั้นเขาตรวจสอบไอ้เอกสารที่แฝงจุดประสงค์น่าสงสัยของพวกทหารชั้นในและพวกชั้นสูงให้ดีๆกว่านี้ล่ะก็!... เด็กคนนี้ก็คงจะไม่ต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้!!!

เอเลนตื่นเช้ามาด้วยอาการสะลึมสะลือเล็กน้อย ความรู้สึกสบายตัวทำให้เด็กหนุ่มก้มลงมองตนเองที่สะอาดหมดจดแถมยังใส่เสื้อผ้าชุดนอนอย่างเรียบร้อย เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนก็เผลออดหน้าแดงไม่ได้ หัวหน้าคงเห็นร่องรอยพวกนั้นแล้วแน่ๆ คนที่รักความสะอาดแบบนั้นคงทนความสกปรกโสมมจากตัวเขาในตอนนั้นไม่ได้จึงเช็ดล้างทำความสะอาดร่างกายเขาจนดูดีแบบนี้

เอเลนกุมหน้าตัวเองที่แดงระเรื่อด้วยความอับอายที่ต้องให้หัวหน้ารีไวซึ่งไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดตลอดหกเดือนที่ผ่านมาต้องมานั่งเห็นร่องรอยสุดแสนจะอัปยศที่สุดในชีวิตของเขา

น้ำตาพาลจะไหลอีกรอบเมื่อนึกถึงค่ำคืนในแต่ละวันที่ถูกยัดเยียดใส่เข้ามาโดยไม่เคยได้แม้แต่จะอ้าปาก ทุกๆวันที่ไม่เคยได้อ้าปากพูดอะไรนอกจากเอื้อนเอ่ยเสียงครางแห่งราคะ ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บแค้น อยากฆ่าคนพวกนั้นให้ตายคามือ เอาให้แหลกเละซะจนไม่มีใครจำได้ แต่ถึงกระนั้นเอเลนก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้เลยแม้แต่น้อย

ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้ อ่อนแอ ไร้ประโยชน์ ไร้พลัง ไร้อำนาจ อยากแก้แค้นทั้งไททันและเหล่าผู้คน ตัวเองที่มีแต่ความสกปรกโสมมฝังรากลึกอยู่ภายในกายตลอด 6 เดือนมันช่างน่ารังเกียจ สัมผัสอันน่าขยะแขยงของคนพวกนั้นไม่ว่าจะขัดจะอีกถูกซักกี่ครั้งก็ไม่ยอมจางหาย

เกลียด...เกลียด...เกลียด...

“เกลียด! เกลียด! เกลียด! เกลียด! เกลียด! เกลียด! เกลียด!” ร่างผอมบางตะโกนอย่างบ้าคลั่งอยู่ภายในห้อง น้ำตาใสพรั่งพรูออกมาไม่รู้จักจบสิ้น สุดท้ายเมื่อเหนื่อยแรงจึงทำได้เพียงนอนสะอื้นไห้อยู่บนเตียงอยู่เพียงลำพัง

อีกฟากหนึ่งของประตูไม้ผุเก่า รีไวยืนกอดอกพิงประตูมาตลอดรับรู้ถึงสิ่งที่เด็กหนุ่มได้กระทำออกมาทั้งหมด มือสองข้างได้แต่กำแขนเสื้ออย่างคั่งแค้นคนที่มาทำร้ายเจ้าเด็กนี่ ภาพตอนที่เขาชำระล้างร่างกายของเอเลนแล่นเข้ามาในสมองครั้งแล้วครั้งเล่า

ในสภาพร่างเปลือยเปล่า เต็มไปด้วยรอยช้ำเป็นจ้ำๆ รอยมือสีแดงเต็มบั้นท้ายบั้นเอวจากแรงจับกระชับแน่นจนปรากฏเป็นรอยมือ รวมทั้งรอยจูบและรอยกัดที่มีจำนวนมากมายจนนับไม่ถ้วนกระจายอยู่ทั่วตัวของเด็กคนนั้นจนไม่มีที่ว่าง ช่องทางที่สามารถใช้หาความสุขนั้นเต็มไปด้วยน้ำกามจำนวนมากมาย แม้จะใช้เวลาครึ่งชั่วโมงเช็ดยังไงมันก็ยังไหลออกมาอย่างไม่รู้จักหมดสิ้น แสดงให้เห็นว่าในวันที่เอเลนถูกปล่อยตัวกลับได้ถูกจับรุมโทรมอีกหลายๆครั้งจากหลายๆคน ที่สำคัญร่างกายนั้นทั้งผอมแห้งและซีดเซียวมากเหมือนคนได้รับสารอาหารไม่เพียงพอ

ใช้ร่างกายนั้นหาความสุขเข้าตัวไม่พอ ยังดูแลทิ้งๆขว้างๆ ถึงจะเป็นไททันแต่ครึ่งหนึ่งก็ยังเป็นมนุษย์ ปัจจัยในการดำรงชีวิตอยู่ย่อมต้องเหมือนมนุษย์ ถึงจะไม่ต้องลงดาบที่ต้นคอก็สามารถอดตายได้

ไม่ไหว...ไม่ได้แล้ว...ยิ่งคิดยิ่งอยากที่จะฆ่า อยากจะเปลี่ยนโลกใบนี้ โลกที่นายสามารถมีชีวิตอยู่ได้อย่างมีความสุข โลกที่นายสามารถที่จะยิ้มออกมาได้จากใจจริง โลกที่นาย...ต้องการ

.

.

.

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“ชั้นเอง” รีไวเคาะประตูและเปิดเข้าไปโดยไม่รอรับคำอนุญาต เจ้าของห้องที่กำลังนั่งง่วนอยู่กับกองเอกสารกองโตเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเห็นว่าเป็นใครจึงก้มหน้าก้มตาลงไปทำงานต่อ

“หายากนะที่นายจะมาหาฉัน มีเรื่องอะไรรึเปล่า”

“เอเลนกลับมาแล้ว...”

เอลวินชะงักปากกาที่กำลังจรดลายเซ็นต์นิดหนึ่งก่อนจะตอบออกไป “เรื่องนั้นชั้นได้รับรายงานมาจากทางนั้นแล้วล่ะ”

“หึ แล้วมันได้บอกรึเปล่าว่าพวกมันปล่อยให้เอเลนเดินเท้าเปล่ากลับมาโดยไม่ใส่เสื้อผ้า มีแค่ผ้าคลุมเก่าๆขาดวิ่นให้ใส่ปกปิดกายกลับมาเท่านั้น...ทั้งๆที่พวกมันเพิ่งจะข่มขืนไอ้เด็กเหลือขอจนหนำใจเสร็จ แล้วเตะส่งออกมาน่ะ”

คราวนี้ปากกาขนนกในมือถึงกับร่วงหล่นลงบนพื้น ดวงตาสีท้องฟ้าไหววูบสั่นคลอนอย่างเห็นได้ชัดหลังจากที่ได้ยินเรื่องที่ไม่คาดคิด “ไม่จริง”

“มันเป็นความจริง อยากจะดูหลักฐานมั้ยล่ะ เต็มตัวซะจนพลังไททันยังรักษาได้ไม่ทันเลย ตลอด 6 เดือนที่เด็กนั่นไปอยู่กับพวกนั้นคงถูกจับบังคับให้อ้าขาให้พวกมันสมสู่นั่นแหละ ดีไม่ดีอาจจะถูกทำทุกวัน ยิ่งเด็กนั่นมีพลังไททันก็ยิ่งไม่ต้องกลัวหลวมเลย เดี๋ยวมันก็รักษาให้คับเหมือนตอนยังบริสุทธิ์ได้อยู่ดี หึ คงหลงร่างกายนั้นน่าดูถึงได้ปล่อยตัวมาเอาตอนที่เราส่งสารไปขอตัวเอเลนคืนก่อนที่จะออกไปนอกกำแพงน่ะ...”

“รู้สึกว่าวันนี้นายจะพูดมากเป็นพิเศษนะรีไว”

“นายเองก็สะเพร่าเป็นพิเศษเหมือนกัน”

“...”

“นี่ เอลวิน...”

“...”

“นายสนใจ...มาช่วยกันสร้างโลก...ที่ไอ้เด็กนั่นจะสามารถใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุขด้วยกันไหม”

“...”

“...”

“คำตอบของฉันคือ...”

“...”

“ตกลง”

+

+

+

+

+

+

+

+

+

+

+

+

[ C u t  T o p  S e c r e t  S t o r y  เ รื่ อ ง ร า ว แ ห่ ง ก า ร ท ร ย ศ  เ รื่ อ ง ร า ว ข อ ง ก บ ฏ ]

+

+

+

+

+

+

+

+

+

+

+

+

“อะ! อ๊า! เบาๆหน่อยครับ! หัวหน้าเอลวิน! หัวหน้ารีไว! อา อื้อ!”

ร่างเอเลนถูกจับโยกขย่มลงบนแก่นกายยักษ์ใหญ่ทั้งสอง ความคับแน่นและอุ่นร้อนของช่องทางสีหวานทำให้คนทั้งคู่แทบคลั่งจวนเจียนขาดสติ เด็กคนนี้นับวันจะยิ่งน่าหลงไหลขึ้นทุกทีๆ ถึงปากจะบอกว่าเจ็บแต่ก็หัดเรียนรู้จากพวกเขาทั้งคู่จนลีลาในการร่วมรักนั้นเป็นเลิศไม่มีใครเทียบเท่า

มือบางจิกไหล่บึกบึนของคนร่างสูงกว่าและเล็กกว่าเพื่อบรรเทาความเจ็บปวด ทุกครั้งที่ร่วมรักกัน ตรงส่วนนั้นก็มักจะฉีกขาดจนเลือดไหลออกมาทุกครั้ง ถึงอยากจะชินก็ทำไม่ได้เมื่อพลังไททันมันยังคงคอยรักษาให้เหมือนใหม่ทุกครั้งอยู่ร่ำไป ทำให้เอเลนมักปรับสภาพไม่ได้เหมือนคนอื่นๆที่แค่เจ็บครั้งแรกแล้วครั้งที่สองและสามก็จะชินไปเอง

“ผ...ผมเจ็บ อ้า!”

“อึก! หึ นายเจ็บ...แล้วไอ้ที่ร่อนสะโพกกับเสียงครางดังลั่นห้องนี่มันอะไรกัน”

“อ่ะ! ก...ก็มัน....เสีย-...เสียวอ่ะ ฮ้า! มันหยุด...ม...แฮ่ก...ไม่...ได้ อ้า! อื้อ!” เสียงพูดตะกุกตะกักกระเง้ากระงอดหายใจหอบฮักปนเสียงครางกระเส่าทำให้ดูน่ารักเป็นพิเศษ แถมทั่วทั้งตัวทั้งใบหน้ายังแดงก่ำด้วยความขวยเขินทั้งๆที่ทำกันมาก็หลายครั้งแล้ว มันช่างขับให้เอเลนดูน่ารักน่าหลงใหลไม่เคยเปลี่ยน แถมนิสัยของเด็กคนนี้ก็ทำให้ผู้คนที่อยู่รอบข้างไม่เคยเบื่อเลยสักครั้ง บางทีก็ชอบหาเรื่องมาให้พวกเขาปวดหัวเล่นๆถึงแม้เจ้าตัวจะไม่ได้ตั้งใจก็เถอะ ยกตัวอย่างคดีล่าสุด เอเลนแอบหนีออกไปเที่ยวโดยไม่บอก เสร็จแล้วยังเผลอไปเดินสะดุดตีนนักเลงแถวนั้นเข้า เรื่องชกต่อยจึงบังเกิดจนพวกเขาที่ได้รู้ข่าวจากทหารที่มารายงานต้องรีบรุดไปจับแยกตัวเจ้าเด็กนั่นออกมา

และตอนนี้พวกเขาทั้งคู่ก็กำลังลงโทษเจ้าเด็กอารมณ์ร้อนคนนี้อย่างหนักหน่วง จุดประสงค์ก็เพื่อเอาให้ลุกไม่ขึ้นจนเดินไปก่อเรื่องที่ไหนไม่ด้อีกสักวันสองวัน

“...ฮ่ะ! หวะ...หวา! แฮ่ก! แฮ่ก! อื้อ! อึ๊ก! ผ...ผม! ม...ไม่ไหว! ล...ล...แล้วครับ ฮึก! ฮ๊า! อ๋า!”

น้ำสีขาวขุ่นถูกปล่อยออกมาจากปลายยอดสีสวย ร่างกายเพรียวได้รูปแอ่นสะท้านตามแรงอารมณ์ เอเลนดิ้นเร่าๆแทบจะสำลักความสุขสุดยอดที่ถูกมอบมาให้ อาจเป็นเพราะร่างกายของเขามีจุดกระตุ้นเยอะเกินไป ไม่ว่าจะสัมผัสไปตรงไหนก็ทำให้รู้สึกดีไปทั้งหมดก็ได้กระมั้ง

เวลามีเซ็กส์กับพวกหัวหน้าที่ช่ำชองเรื่องจุดกระสันทั้งหมดบนร่างกายของเขาทีไรแทบขาดใจตายทุกที เพราะมันรู้สึกเสียวซ่านเกินจะทานทน เวลาทำอย่างว่าทีไรก็เป็นเขานี่แหละที่มักจะเสร็จก่อนใครเพื่อนทุกที แต่ทว่าพวกหัวหน้าจะเรียกได้ว่าเป็นพวกอึดระยะสุดท้ายดีไหมนะ นี่เขาเสร็จไปเจ็ดน้ำจนตัวหอบตัวโยนขนาดนี้หัวหน้าทั้งสองยังไม่มีทีท่าว่าจะเสร็จสักรอบ

“เหนื่อยแล้วรึไง ไอ้เด็กเหลือขอ”

“ห...หัวหน้ารีไว...”

“เธอนี่ขี้โกงจังนะ ได้ขึ้นสวรรค์อยู่คนเดียว”

“ห...หัวหน้าเอลวิน...อื้อ!”

เอลวินกอดเอเลนจากด้านหลังซุกหน้าลงกับไหล่มน ฟันคมครูดขบกัดสร้างรอยตรีตราเป็นเจ้าของ รีไวผลักร่างเอเลนให้นอนแผ่หลาอยู่บนร่างของเอลวินซึ่งรู้หน้าที่นอนลงเป็นเบาะรองรับร่างของเอเลน

ขาเรียวถูกจับแยกออกกว้างจนเอเลนนึกกลัวว่าตะคริวมันจะกินเหลือเกิน แก่นกายที่ยังฝังอยู่ในร่างเพรียวสมส่วนเริ่มทำหน้าที่ขยับเข้าออกอย่างรวดเร็ว รุนแรง ถี่รัว และเน้นหนัก มือสี่ข้างสองคนช่วยกันปรนเปรอสร้างอารมณ์ความต้องการทางเพศของเอเลนให้ตื่นขึ้นอีกครั้ง

เอเลนแทบอยากจะคลานออกมาให้ร่างกายที่เชื่อมต่อกันหลุดพ้นแยกออกมาเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี ยิ่งนานเข้าก็ยิ่งทนความเสียวกระสันที่แล่นไปทั่วทุกอณูตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่ไหว จึงทำให้ร่างกายเกิดดิ้นรนต่อต้านโดยอัตโนมัติ รีไวไม่ปล่อยให้ร่างนั้นหนีรอดไปได้ง่ายๆจับกระชับเอวนั้นแน่นอกกแรงเพียงนิดหน่อยเอเลนก็กลับมาในตำแหน่งเดิมได้แล้ว

เมื่อไม่อาจหนีความสุขกระสันที่มากเกินไปได้จึงเลือกที่จะระบายออกโดยการเอียงหน้าลงไปขบกัดไหล่ซึ่งเต็มไปด้วยกล้ามมัดของเอลวิน และตวัดเท้าเกาะเกี่ยวเอวรีไวอย่างแน่นหนาโดยที่มือทั้งสองข้างโอบรอบแผ่นหลังของรีไวกดแรงทั้งนิ้วจิกลงไปสร้างรอยขีดข่วนไปทั่วแผ่นหลังนั้น

รีไวกับเอลวินต่างพากันนิ่วหน้าเล็กน้อย เพราะเวลาเจ้าเด็กจอมสร้างปัญหาตรงหน้าเกิดอารมณ์กระสันเสียวแบบนี้ทีไรชอบสติสตังหลุดสร้างทั้งรอยฟันรอยเล็บจนเต็มไปทั้งไหล่และแผ่นหลังของคนทั้งคู่ทุกครั้งอยู่ร่ำไป จนเมื่อเสร็จกิจกันทุกครั้งรีไวและเอลวินต้องแอบไปผลัดกันใส่ยาสมานแผลให้กันบ่อยๆ ไม่อย่างนั้นคงได้เป็นแผลเป็นไปทั่วทั้งตัวแน่ๆ!

แต่ว่าก็ว่าเถอะ ความจริงพวกเขาทั้งคู่สร้างรอยทั้งขบ เม้ม กัด หยิก และสอดใส่ส่วนล่าง จนเกิดเป็นแผลเล็กๆทั่วตัวเด็กอายุน้อยหลายแห่งมากกว่ารอยที่เจ้าเด็กเอเลนสร้างขึ้นบนตัวพวกเขาซะอีก จะไปต่อว่าอีกฝ่ายก็ใช่ที

ในที่สุดน้ำแรกของยศหัวหน้าทั้งสองได้ถูกปลดปล่อยทะลักฉีดเข้าจนเต็มข้างในร่างกายของเอเลน ซึ่งเจ้าตัวก็แอ่นร่างสะท้านกระตุกเฮือกปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นรินรดหน้าท้องของตัวเองอีกระรอก

รีไวและเอลวินต่างแย่งกันบดเบียดเข้าไปในช่องทางอ่อนนุ่มที่ตอดรัดแน่นเป็นจังหวะเต้นตุบๆ ต่างแย่งกันบดเบียดและยัดเยียดเข้าไปลึกแล้วลึกอีก สายธารอุ่นๆหลายต่อหลายสายกระตุกจากแก่นกายพุ่งเข้าไปอาศัยอยู่ในร่างของเด็กหนุ่มอันเป็นที่รัก เมื่อเสร็จสมทั้งคู่จึงยอมถอนกายออกมานอนตระกองกอดขนาบคนละข้างพร้อมกระชับมือจับบั้นเอวแน่นหนันนั้นให้ใกล้ชิดตัวเองมากที่สุดจนเกิดเป็นศึกเล็กๆทางสายตาระหว่างเอลวินกับรีไว เมื่อทั้งคู่รู้ตัวว่าตนต่างทะเลาะกันเรื่องไร้สาระจึงหลุบสายตาลงมองใบหน้าคนที่นอนหลับตาหอบแฮกพยายามกอบโกยออกซิเขนเข้าปอดให้ได้มากที่สุด

เอเลนนอนอ้าขาชันเข่าตั้งขึ้น ตั้งแต่เอวลงไปถึงปลายเท้านั้นสั่นหงึกๆเพราะรับทีเดียวทั้งสองดุ้นมาเป็นเวลานานหลายชั่วโมง รอบแรกกับรอบสองของเอเลน รีไวกับเอลวินยังผลัดกันใส่เข้าด้านหลังและปากของเขากันอยู่เลย แต่ด้วยความอดทนที่หมดลงหรือยังไงไม่ทราบได้ตั้งแต่รอบที่สามมาเขาก็ถูกชำแรกแทรกเข้ามาทีเดียวทั้งสองสองอัน รูด้านหลังของเขาก็ไม่ได้ใหญ่อะไรหนักหนาทำให้จากที่แค่ถูกสอดใส่เข้ามาแค่อันเดียวยังฉีกขาดได้ฉีกกว้างหนักเข้าไปอีก แล้วหลังจากที่หัวหน้ารีไวและหัวหน้าเอลวินถอนกายออกมาจึงทำใหเอเลนรู้สึกโล่งโหวงอย่างประหลาดและเจ็บไปในเวลาเดียวกัน ทำให้อดจินตนาการไม่ได้ว่าสภาพช่องทางของเขาที่ถูกสอดใส่เข้าไปพร้อมกันทีเดียวสองอันจะอยู่ในสภาพแบบไหน

...แล้วแต่ละคนน่ะ...เล็กๆกันซะที่ไหน! ของหัวหน้าเอลวินจะใหญ่สมตัวมันก็ไม่แปลก แต่หัวหน้ารีไวนี่สิ!...เห็นตัวเล็กๆแบบนี้แต่ก็ใหญ่ซะจนเห็นครั้งแรกเอเลนถึงกับผวา! นี่คุณจะยอมน้อยหน้าหัวหน้าเอลวินหน่อยไม่ได้รึไงครับ! คนที่รับภาระเต็มๆน่ะมันผมนะ!!!

หลังจากถูกปล่อยให้พักเหนื่อยไปได้นิดหน่อย มือปลาหมึกทั้งสองคู่ก็เริ่มทำงานตอดเล็กตอดน้อยตามกายบางที่เนื้อนุ่มนิ้มกระชับตึงมือนวดมันส์ขยำสนุกสมกับเป็นร่างกายของเด็กวัยทีน ตอนนี้มือของใครจับตรงไหนเอเลนไม่สามารถระบุตัวคนทำได้ แต่รู้สึกว่าหัวหน้าทั้งสองคนชอบบีบขยำก้นทั้งสองข้างของเขาเล่นกันเป็นที่สุด บางทีก็ชอบจับแยกออก คลึงเล่น ตีเล่น พอเผลอทีไรเป็นชอบสอดนิ้วเข้าไปในตรงส่วนนั้นของเขาทุกที

บางทีก็ชอบมาบีบๆหยิกๆดึงๆกัดๆยอดอกของเข้าแล่นซะเหลือเกิน ไม่บวมไม่ช้ำไม่แดงก็ไม่ยอมหยุด ดีไม่ดีก็ชอบกัดกันจนเลือดซิบแสบไปหมดแล้วชอบมาจุ๊บแก้ม จุ๊บปาก จุ๊บหน้าอย่างอ่อนโยนราวกับขอโทษทุกที

แล้วอีกอย่างหัวหน้าทั้งสองก็ชอบซุกไซร้ซอกคอของเอเลนด้วย ตอนแรกๆที่เอเลนมีเซ็กส์กับหัวหน้ารีไว เขาจำได้ว่าถ้าวันไหนเขาอาบน้ำไม่สะอาดแล้วหัวหน้ารีไวลงมากกกอดตนในคืนของวันนั้นล่ะก็ลำคอและร่างกายของเขาจะมีแต่รอยกัดแรงๆและถูกบอกว่าเป็นการลงโทษที่สกปรก จนเอเลนเกิดผวาและไม่กล้าที่จะอาบน้ำลวกๆอีกเลย ต้องฟอกสบู่ฟอกแล้วฟอกอีกจนแน่ใจว่าหอมไปหมดทุกสัดส่วนไม่เว้นแม้แต่ในที่ลับจนแน่ใจว่าไม่สกปรกแล้วนั่นแหละ ถ้าสะอาดจนเป็นที่น่าพอใจหัวหน้ารีไวจะชอบเลีย ขบ และดูดตามซอกคอเขามากกว่ากัด แต่ก็มีบ้างที่กัดแต่ก็ไม่ลึกนัก ส่วนหัวหน้าเอลวินถึงจะไม่ได้บ่นอะไรแต่ยังไงทุกคนชอบกอดคนที่มีกลิ่นกายหอมๆอยู่ดีนั่นหล่ะ

เอเลนที่คิดเรื่อยเปื่อยเริ่มจะเคลิ้มหลับ เปลือกตาใกล้จะปิดสนิทกันเต็มที่ต่างต้องเบิกโพลงเมื่อรู้สึกได้ถึงสัมผัสที่แข็งขืน เปียกชื้น และอุ่นร้อนดุนดันทิ่มแถวๆสีข้างคนตนเอง เด็กอายุน้อยใม่ทันสิปแปดปีดีเริ่มหน้าซีดเผือดเหงื่อแตกพลั่กเป็นสายน้ำ

“อ...เอ่อ...ค...คือว่าผมไม่ไหวแล้วนะครับ” พูดด้วยสีหน้าซีดๆเซียวเหมือนคนจะร้องไห้

รีไวแสยะยิ้มอย่างชั่วร้ายดุจจอมมาร ส่วนเอลวินนั้นแย้มยิ้มด้วยความอ่อนโยนดั่งเทพบุตร แต่ทั้งคู่กลับก้มลงไปกระซิบแลบเลียบข้างใบหูพร้อมเอ่ยประโยคที่ทำเอาเอเลนแทบอยากจะกระโดดหนีไปจากที่นี่โดยด่วนทันที

“นาย/เธอ อย่าลืมสิ ว่าพวกเราทั้งคู่เสร็จกันไปแค่รอบเดียวนั่นน่ะ มันไม่พอหรอก...”

“อ๊าาาาาา!! ผมไม่เอาแล้วครับ ปล่อยผมไปเถอะนะครับ ได้โปร๊ดดดด!!!”

“บอกแล้วไงว่านี่เป็นการลงโทษ!”  ยิ่งพูดประสานเสียงกันเด็กอายุน้อยก็ยิ่งอกสั่นขวัญแขวน

คราวนี้เป็นตารีไวทำหน้าที่เป็นเบาะรองด้านหลังบ้างให้เอเลนบ้าง เขาไม่รีรอแทรกตัวเข้าไปด้านหลังของเด็กหนุ่ม จับแยกขาแล้วใส่เข้าไปทีเดียวจนมิดเล่นเอาเด็กหนุ่มจุกน้ำตาเล็ด

ถึงจะยังมีน้ำรักจากกิจกรรมที่เพิ่งเสร็จไปหมาดๆคอยช่วยหล่อลื่น แต่ขนาดเท่านี้แล้วใส่เข้ามาทีเดียวแรงขนาดนี้ ถ้าไม่เจ็บเส้นประสาทรับความรู้สึกคงจะต้องตายด้านแล้วเป็นแน่

เอลวินเองก็ไม่รีรอจับขาเอเลนข้างหนึ่งแยกออกกว้าง ส่วนอีกมือหนึ่งนั้นพยายามขยายยกช่องทางของร่างบอบบางขึ้นเพื่อให้ส่วนหัวชำแรกแทรกผ่านเข้าไปได้ เอเลนกระตุกเกร็งกัดริมฝีปากเพื่อระบายความเจ็บ เอลวินแช่ค้างไว้สักพักปล่อยให้เอเลนเริ่มคุ้นชินกับขนาดแก่นกายของพวกเขาที่รู้สึกว่ามันจะเริ่มขยายตัวใหญ่มากขึ้นกว่าคราแรกที่ทำก่อนหน้า

เมื่อเอเลนปรับลมหายใจได้ปกติ เอลวินจึงจัดการรุกซอยกระแทกเอวสวนเข้าไปพร้อมกับรีไวเรียกเสียงครางระงมได้อีกระรอก เอเลนบิดเร้าตอบรับด้วยร่างกายที่ยั่วยวนครั้งแล้วครั้งเล่าเป็นเวลาอีกหลายชั่วโมง จนในที่สุดก็การปลดปล่อยครั้งที่ 20 ของเอเลน และเป็นการปลดปล่อยครั้งที่ 2 ของรีไวและเอลวิน

เมื่อรับรู้ได้ว่าคนทั้งสองเสร็จสมอารมณ์หมายในร่างกายของตนแล้ว ร่างสมส่วนที่อ่อนเพลียจากกิจกรรมใต้ร่มผ้ามาราธอนจึงฟุบหลับสลบน็อคไปทันที รีไวและเอลวินมองคนที่ชิ่งหนีหลับไปก่อนอย่างน่าเสียดาย นี่ถ้าไม่หลับไปซะก่อนล่ะก็อาจจะมีต่อรอบที่สามกันก็ได้ แต่จะเป็นรอบที่เท่าไหร่ของเอเลนนั้น...พวกเขาไม่รู้หรอก

“เอเลน ในที่สุดพวกเราก็ทำได้แล้วนะ โลกที่นายจะสามารถใช้ชีวิตอยู่ได้...อย่างมีความสุข”

...ขอบคุณครับ..

END

+++++++++++++++++++++
Top Secret Story ที่ตัดไปคือส่วนที่พวกเอลวินและรีไวทเริ่มทำการกบฏ ตรงส่วนนี้เราไม่ได้แต่งในเรื่องหลักเพราะกะจะเอาไปแต่งเป็นพาร์ทเสริม เนื้อเรื่องในตอนนี้จึงมีแค่ส่วนต้นกับส่วนท้าย
ส่วนต้น=สาเหตุและแรงจูงใจให้ทั้งคู่ตัดสินใจก่อกบฏ
ส่วนท้าย=ทุกสิ่งทุกอย่างจบลงแล้ว เอลวินตั้งตนเป็นราชา ส่วนรีไวเป็นมือขวา(อัศวิน) โดยมีเอเลนเป็นคนรักของทั้งคู่ เรื่องราวลงเอยกันสามคนได้ไงนั้นอยู่ในส่วนที่ถูกตัดค่ะ
+++++++++++++++++++++

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งไว้เมื่อหลายเดือนก่อน(อีกแล้ว) เราเอามาแก้คำผิด แก้อะไรนิดหน่อย
ฟิคนี้เกิดจากอารมณ์ชั่ววูบ(อีกแล้วครับท่าน) พอคิดอยากแต่งก็แต่งเลย เลยออกมาเป็นประการฉะนี้แล