[S.Fic] Togainu no Chi : ตรีตราจอง (Shiki x Akira)

          "เอ้า! นี่เบียร์ของลุงนะ"

          "แหมๆ ช่างรู้ใจจริงๆนะริน" รินยื่นเบียร์ไปให้โมโตมิ ส่วนของกินอื่นๆก็เทลงไปที่พื้นพร้อมกับนั่งกินกับเคสึเกะและอากิระบนดาดฟ้าตึก

          "เอ๋ ไม่มีน้ำเปล่าหรอริน" เคสึเกะควานหาน้ำเปล่าในถุงแต่เมื่อไม่เจอเลยเงยหน้าขึ้นมาถามรินหนุ่มน้อยหน้าหวานที่มีมารยาร้อยเล่มเกวียน

          "จริงดิ สงสัยลืมซื้อมั้ง งั้น...เอาอันนี้ไปแทนก็แล้วกัน" รินโยนกระป๋องน้ำไปให้เคสึเกะกับอากิระ แต่เมื่อทั้งสองเห็นมันชัดๆถึงกับวางลงทันที

          "น...นี่มันเบียร์นี่นา" เคสึเกะพูด

          "ก็ใช่ไง เบียร์ที่ชั้นซื้อให้ลุงโมโตมิมีเยอะจะตาย ไม่ต้องห่วงว่าของลุงนั่นจะหมดหรอก"

          โมโตมิที่นั่งซดเบียร์อยู่มองเบียร์สองกระป๋องที่จากไปอย่างเสียดาย

          "แต่...แต่ว่า"

          "เอ๋ อย่าบอกนะว่าพวกนายดื่มไม่เป็นน่ะ ฮ่าๆๆ" รินแซวทำเอาเคสึเกะหน้าแดงซ่าน ดื่มเบียร์ไม่เป็นแล้วมันผิดตรงไหนเนี่ย! 

          "มันผิดรึไงเล่า" เคสึเกะตะโกนออกไปด้วยความเขินอาย ผิดกับอากิระที่นั่งกินอาหารค่ำต่อไปอย่างเงียบๆโดยที่ไม่แตะเบียร์แม้แต่น้อย

          "แต่ในช่วงที่ขาดน้ำเปล่าแบบนี้ก็ดื่มไปเหอะเบียร์น่ะ ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้น้าาาเคสึเกะคุง ฮิๆ"

          เมื่อโดนรินแซวจี้จุดอ่อน เคสึเกะจึงทำใจกล้าโชว์สปิริตเปิดกระป๋องเบียร์ยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมด

          "แหวะ แค่กๆๆ ไม่เห็นจะอร่อยเลยซักนิด สงสัยจังว่าลุงโมโตมิดื่มเข้าไปได้ยังไง" เคสึเกะบ่นพึมพำเบาๆพลางเช็ดมุมปาก ผู้ที่ถูกอ้างพิงถึงคิ้วกระตุกพลางยิ้มน้อยๆ

          "นี่แหละรสชาติของผู้ใหญ่จำไว้ซะไอ้หนู ฮ่าๆๆ" 

          "หน็อย ลุงนั่นแหละแก่แล้วจะดื่มได้ซักกี่น้ำกัน แค่สามกระป๋องลุงก็สลบไปแล้วมั้ง!"

          "เฮ้ ไอ้หนู อย่ามาดูถูกสิ เอางี้ มาดวลกันมะใครเดี้ยงก่อนแพ้"

          "ได้เล้ย"

          "เฮ้ น่าสนุกงั้นผมของร่วมวงด้วยก็แล้วกันน้าาา" และแล้วอาหารค่ำที่มันควรจะเป็นไปโดยสงบสุขกลับกลายเป็นปาร์ตี้วงเหล้า โดยการดวลดื่มเบียร์กันใครน็อคสลบไปก่อนถือว่าแพ้ มีเพียงอากิระที่นั่งมองดูเพื่อนของตนที่ดูจะเป็นไอ้ขี้เหล้าเมาแอ๋จวนจะแพ้อยู่รำไรอย่างเงียบๆ เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่มีใครรู้แต่ทว่าตอนนี้เหลือแต่โมโตมิที่นั่งโงนเงนจะสลบแหล่ไม่สลบแหล่ยกบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ส่วนสองคนที่เหลือรินกับเคสึเกะนั้นเมาสลบไปแล้ว

          ...จะเที่ยงคืนแล้วมั้ง... อากิระคิดในใจ สังเกตจากบรรยากาศรอบข้างที่เริ่มเงียบสงัดขึ้นเรื่อยๆ แสดงให้เห็นว่าทุกคนต่างก็นอนกันไปหมดแล้ว

          "นี่ อา-กิ-ร้าาาาา" เคสึเกะที่เมาแอ๋คลานกระดึ้บๆไปจับข้อเท้าของอากิระ

          "เคสึเกะ นายเมาแล้วนะนอนเถอะ"

          "ม่ายนอนๆ นายยังไม่ได้ดื่มเลยน้า อึ๊ก!" 

          "ฉันไม่ดื่ม"

          "น่า ซักหน่อยซี่" เคสึเกะเริ่มเกาะแกะอากิระขยั้นขยอให้ดื่ม แต่อากิระก็พยายามจะผลักเพื่อนของตนออกเช่นกัน จนในที่สุดความใจอ่อนที่ไม่ยอมผลักเคสึเกะออกไปแรงๆนั้นทำให้เคสึเกะได้จังหวะกรอกเบียร์ทั้งกระป๋องเข้าปากอากิระได้ในที่สุด เบียร์จำนวนหนึ่งล้นออกมาจากปากเรียวสวยส่วนอีกจำนวนหนึ่งถูกกลืนลงคออย่างช่วยไม่ได้ ส่วนเคสึเกะหลังจากที่กรอกเบียร์เข้าปากอากิระไปเรียบร้อยแล้วก็สลบฟุบด้วยความเมาต่อไปทันที

          "อึก...อือ..." ใบหน้าขาวนวลของอากิระเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อน้อยๆชวนให้ดูหลงใหล กายบางยันกายขึ้นจากพื้นเดินโซเซไม่ค่อยจะมั่นคงนัก 

          ...ดื่มไปแค่นิดเดียวยังขนาดนี้ ถ้าดื่มหมดกระป๋องจะขนาดไหนกันนะเรา... อากิระคิด

          "นายจะไปไหนน่ะ" โมโตมิถามอากิระที่เดินไม่ค่อยจะมั่นคงนัก

          "เดี๋ยวมา" คำตอบสั้นๆถูกเอ่ยออกมา ความจริงก็แค่จะไปเดินรับลมให้หายสร่างเมาก็เท่านั้น ถ้าเคสึเกะไม่กรอกเบียร์เข้าปากอากิระล่ะก็เขาคงไม่รู่แน่ว่าตัวเองคออ่อนถึงขนาดนี้

          "ระวังด้วยล่ะ"

          "อืม" ว่าแล้วก็เดินลงจากดาดฟ้าไปในที่สุด

          กลิ่นอายในเมืองโทชิมะแห่งนี้ใช่ว่าจะน่าพิศมัยนัก ซากปรักหักพัง ร่องรอยการต่อสู้ คราบเลือด กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งชวนอาเจียน อากิระเดินไปเรื่อยๆพลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อย แต่แล้วเสียงกรีดร้องดังขึ้นเรียกความสนใจคนกำลังเมาเจียนจะหมดสติของอากิระได้อย่างดี

          เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นเป็นจังหวะดังเข้ามาใกล้ตัวอากิระที่ยืนพิงผนังข้างซอกตึกนั้นอยู่ กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งลอยเข้าจมูกอากิระเด่นชัดมากขึ้น จนเสียงฝีเท้านั้นได้หยุดลง อากิระชักมีดออกมาตามสัญชาติญาณ
          "นายอีกแล้วเหรอ" 

          อากิระพยายามยืนให้มั่นคงจ้องตาอีกฝ่ายกลับ ถึงจะกลัวก็ตามแต่จะให้วิ่งหนีศัตรูหรือขอร้องอ้อนวอนชีวิตแล้วขอสู้ตายซะยังจะดีกว่า ว่าแต่ เอ...คนตรงหน้าชื่ออะไรนะ เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน

          มือที่พยายามกำมีดสั้นได้หมดแรงปล่อยให้มีดเล่มนั้นตกกระทบนอนอยู่บนพื้น ชิกิที่เห็นความผิดปกติของคนตรงหน้าจึงลดดาบเปื้อนเลือดสีแดงฉานนั้นลงก่อนจะเก็บเข้าฝัก ทันพอดีกับที่ร่างของอากิระล้มลงมาเกาะตนเองเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยวไม่ให้ล้ม

          "นาย..." ใกล้ขนาดนี้ชิกิถึงได้เข้าใจว่าคนตรงหน้านั้นเมา ถึงกลิ่นแอลกอฮอล์จะเจือจางมากซะจนแทบไม่ได้กลิ่น "ดื่มไปแค่นิดเดียวก็เมาซะแล้ว สวะน่าสมเพช" 

          ...ท...ทำไม ยืนไม่ไหวเลยนะ แล้วยังล้มมาใส่ตัวของศัตรูอีกนี่ตัวเรา...กำลังจะทำอะไร... อากิระคิด ถึงจะพอมีสติอยู่น้อยนิดก็ไม่สามรถบังคับร่างกายที่มันเคลื่อนไหวไปเองได้ดั่งใจ ตอนนี้อากิระจำได้แล้วว่าคนตรงหน้าคือชิกิ กลิ่นแบบนี้มีแต่ชิกิเท่านั้น กลิ่นที่หอมลึกล้ำปนกับกลิ่นเลือดคาวคลุ้งชวนอาเจียนนี้

          ใบหน้าหวานเงยหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่อขึ้นมาสบดวงตาสีแดงดุจดั่งโลหิตของชิกิ มือเรียวบางลูบไล้ใบหน้าคมได้รูปของชิกิอย่างไม่กลัวว่าชิกิจะฆ่าตนเองทิ้งหรือไม่

          "นาย...หล่อจังนะ ฮิๆ" อากิระยิ้มออกมา แต่ด้วยสภาพร่างกายไม่เอื้ออำนวยให้ยิ้มอย่างที่เคยยิ้ม แต่กลับกลายเป็นยิ้มยั่วให้ชิกิแทน

          "หล่อ...แล้วอยากจูบมั้ยล่ะ" ชิกิแค่นยิ้มแกล้งกระซิบที่ใบหูอากิระด้วยเสียงแหบพร่าอย่างยั่วเย้า นี่แหละอ่อยมาก็ต้องแกล้งตอบ

          "คิกๆ พูดแบบนี้แสดงว่านายอยากจูบฉันงั้นหรอ" อากิระเป่าลมใส่หูชิกิเป็นเชิงยั่วนัยๆ 

          "พอเมาแล้วเป็นแมวช่างยั่วงั้นหรอ หึ อย่ามาเสียใจทีหลังก็แล้วกัน" ชิกิจัดการอุ้มตัวอากิระในท่าอุ้มเจ้าหญิงไปยังที่พำนักของตน กายบางถูกวางลงบนเตียงก่อนจะตามด้วยร่างของชิกิที่ขึ้นคร่อมทันที

          "ชิ...กิ" อากิระที่ใกล้จะหลับเต็มทีเอ่ยเรียกชื่อของบุคลลผู้ที่เป็นศัตรู

          "อย่าเพิ่งหลับสิ ค่ำคืนนี้ยังอีกยาวไกลนะ" พูดจบ ชิกิประกบจูบปิดปากร่างบาง ลิ้นร้อนตวัดเข้าไปในโพรงปากของอากิระอย่างชำนาญควานหาความหวานที่ไม่มีที่สิ้นสุดในโพรงปากนุ่มของร่างเล็ก เสียงร้องประท้วงกับแรงดิ้นอันน้อยนิดของร่างข้างใต้บ่งบอกว่าเริ่มหายใจไม่ออกแล้วร่างสูงจึงค่อยๆถอนปากออกมาอย่างเสียดาย

          "แฮ่ก...แฮ่ก อือ..." รู้สึกว่าอากิระจะเริ่มสร่างเมาบ้างแล้วเอามือมาขยี้ตาที่ยังมัวๆอยู่ ใบหน้าที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือใบหน้าของชิกิ ...มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง... อากิระที่เริ่มได้สติทีละนิดเริ่มกวาดสายตาไปทั่วมุมห้อง นี่ไม่ใช่ที่ที่เขาเคยอยู่...

          แต่คิดอะไรได้ไม่นานชิกิก็บังคับจูบอีกครั้งคราวนี้ทำเอาอากิระออกแรงดิ้น ชิกิที่รำคาญมือทั้งสองข้างควานหากุญแจมือในโต๊ะที่อยู่ข้างๆก่อนจะเอามาล็อคมือทั้งสองข้างของอากิระติดไว้กับหัวเตียง ไม่ว่าจะดิ้นยังไงก็ไม่หลุดมีแต่เจ็บข้อมือซะเปล่าๆ

          "อื้อ! นายจะทำอะไร" หลังจากหายเหนื่อยจากรสจูบอากิระเริ่มถามคำถามแรกออกไป

          "ก็ทำอย่างที่นายกำลังคิด"

          อากิระขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ กายบางดิ้นหนักขึ้นไปอีกทั้งเตะทั้งถีบให้คนตรงหน้าออกไปแต่กลับถูกชิกิจับขาทั้งสองข้างไว้อีกทำให้ทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น สายตาบางเรียวสวยจ้องตากลับไปสบตากับชิกิอย่างไม่ยอมแพ้

          "สายตานาย...ใช้ได้นี่"

          "ปล่อย ไอ้วิปริต" 

          "เป็นคำด่าที่ฟังระรื่นหูดีนะ" ว่าแล้วชิกิก็เริ่มขบเม้มซอกคอขาวที่มีกลิ่นหอมฟุ้งให้เกิดเป็นรอยแดงไปทั่ว แถมยังเป็นจุดที่จงใจให้คอเสื้อที่อากิระใส่อยู่ปิดไม่มิด มือหนาเริ่มฉีกกระชากเสื้อของอากิระออกอย่างรุนแรงโดยไม่นึกถึงว่าเจ้าของที่ถูกเสื้อตัวนี้สวมอยู่จะเจ็บขนาดไหน

          "ฉันเป็นเพศเดียวกับนายนะ นายทำลงอย่างงั้นเหรอ" ชิกิชะงักมือที่กำลังปลดกางเกงร่างบางลงค้างเอาไว้อย่างนั้น มือหนาได้เปลี่ยนมาดุนยอดอกทั้งสองข้างของอากิระทำให้อากิระต้องเม้มปากแน่นเพื่อไม่ให้เสียงครางแสดงความปรารถนาของตนเล็ดลอดออกไป

          "ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นชั้นฆ่าทิ้ง แต่ถ้าจะขืนใจผู้ชายก็คงเป็นนาย" เสียงแหบพร่าแสดงถึงแรงอารมณ์ของชิกิ ประโยคสุดท้ายถูกกระซิบเพียงบางเบาให้ได้ยินกันแค่สองคนเท่านั้นพร้อมกับเริ่มขบเม้มใบหู ฟันคมครูดจากใบหูลงมาถึงยอดอกที่ชูชันน่าลิ้มลองก่อนจะใช้ปากขบเม้มไล้เลียอย่างชำนาญและช่ำชองมืออีกข้างก็บีบเคล้นที่ยอดอกที่ยังว่างอยู่

          ส่วนมือที่ว่างอีกข้างนั้นเริ่มถอดกางเกงให้ร่างบางออกอีกครั้งจนตอนนี้ไร้เสื้อผ้าอาภรณ์ใดๆที่จะช่วยปกปิดส่วนน่ามองที่สวยงามทั้งหลายได้อีกแล้ว ชิกิลากนิ้วมือผ่านยอดชูชันอย่างแผ่วเบาทำเอาร่างของอากิระเกร็งกระตุก ชิกิมองสีหน้าที่เปลี่ยนไปมาด้วยท่าทีสนุกสนานจนอดคิดไม่ได้ว่าถ้าทำให้ร้องไห้ล่ะ จะน่ารักขนาดไหน เพราะฉะนั้นอากิระ...นายจงร้องไห้เพราะชั้นซะ ศักดิ์ศรี ร่างกาย จิตใจของนาย จะถูกชั้นขยี้ให้แหลกจนนายขาดชั้นไม่ได้อีกเลย

          มุมปากของชิกิกระตุกยิ้มอย่างชั่วร้ายจนอากิระใจเสียววาบ ร่างกายเริ่มสั่นน้อยๆ แต่ดวงตายังคงจดจ้องร่างสูงอย่างไม่ยอมแพ้

          "อากิระ...จงร้องไห้เพื่อฉันซะ" ราวกับเรื่องสนุกที่จะได้เห็นน้ำตาใสๆของอากิระ ชิกิเริ่มดูดดุนไล้เลียแกนกายของร่างเล็กที่เริ่มตั้งชูชันอย่างแผ่วเบาเป็นการทรมานร่างกายนั้นอย่างช้าๆ อากิระเกินกว่าที่จะควบคุมตัวเองได้แล้วทำให้เผลอหลุดเสียงครางหวานออกมากระตุ้นอารมณ์ชิกิให้สูงยิ่งขึ้นไปอีก 

          "อะ...อ๊า หยุด" เสียงห้ามปรามที่ฟังแล้วไม่ค่อยจริงจังนัก ร่างกายสวยบิดเร้าเริ่มกระหวัดเกี่ยวเอวหนาของอีกฝ่ายอย่างยั่วเย้า ดวงตาสวยเริ่มปรือเป็นเชิงยั่วชิกิอย่างเต็มที่ มุมปากสวยยกยิ้มขึ้นมารับกับใบหน้าสวยน่ารักที่แดงซ่านของอากิระแล้วทำให้ชิกิห้ามใจตนเองไว้ไม่ไหวอีกต่อไป ตอนแรกกะจะทรมานให้เอ่ยปากที่จะต้องร้องขอซักหน่อย แต่เจออากิระตอกกลับด้วยมุขนี้แล้วมันก็อดไม่ไหวเหมือนกัน ใครใช้ให้นายสวยแบบนี้ล่ะ...อากิระ

          ชิกิปลดกางเกงของตนลงเผยให้เห็นแก่นกายใหญ่ที่ชูชันออกมา น่าหลงใหล...จนอากิระควบคุมความหักห้ามใจที่จะสลัดออกจาเหตุการณ์นี้ไม่ได้อีกต่อไป

          หลังเท้าบางเบาถูกยื่นไปให้ชิกิ ชิกิก้มลงประทับจูบแผ่วเบาไล้ขึ้นมาเรื่อยๆจนถึงต้นขาสร้างความจั๊กจี๊ให้ร่างบางทำให้อดที่จะหัวเราะคิกคักไม่ได้

          ...ตอนแรกคิดว่าเป็นแมวช่างยั่ว แต่ไม่ใช่สินะ...นายเป็นปีศาจชอบยั่วต่างหากอากิระ ไม่ว่าชายใดได้เห็นร่างกายนี้ก็ทำให้อดใจไม่ไหวแน่นอน แต่ยังไงคนที่จะทำให้นายร้องไห้ก็มีแต่ฉัน ฉันจะทำให้นายร้องไห้ ครวญคราง ลุ่มหลงภายใต้ร่างของฉันคนเดียวเท่านั้น...

          ชิกิยกสะโพกได้รูปของอากิระขึ้นมาก่อนจะกดแก่นกายของตัวเองลงไปโดยไม่มีการเบิกช่องทางร้อนนั้นเตรียมพร้อมไว้ซะก่อนจึงทำให้มันคับแน่นและเริ่มฉีกขาด 

          "อึก เข้ายากจัง นาย...อย่าเกร็ง"

          "ฮึก เจ็บ...ชิกิ อ๊ะ!...เจ็บ"

          เข้าไปได้แค่ส่วนหัวเท่านั้น เลือดสีแดงฉานค่อยๆไหลออกมาจากช่องทางคับแน่นที่ฉีกขาด น้ำใสๆเริ่มรินออกมาจากหางตาคู่สวย มือบางกำโซ่กุญแจแน่นทั้งจิกทึ้งมันเพื่อระบายความเจ็บปวด ถ้าเจ็บจากการโดนต่อยโดนฟันทรมานยังไงก็ไม่ทำให้เขาร้องไห้ แต่เจ็บแบบนี้เขาเองก็ไม่ไหวเหมือนกัน อย่างน้อยก็น่าจะใส่นิ้วเข้าไปก่อนจะได้ไม่เจ็บมากขนาดนี้แท้ๆ

          "ฮึก ฮือ เจ็บ...ไม่ไหวแล้ว ชิกิ...เอาออกไปที ฮือ" กายบางดิ้นพล่านจะถีบตัวออกแต่ก็ถูกมือแกร่งจับสะโพกไว้ไม่ให้ขยับไปไหนแต่กลับกระชากเข้ามากดรวดเดียวจนช่องทางร้อนนั้นต้องจำใจกลืนแก่นกายใหญ่เข้าไปทั้งลำ ยิ่งลึกมาเท่าไหร่ก็ยิ่งฉีกขาดมากเท่านั้น ความเจ็บปวดก็เริ่มเพิ่มพูนขึ้นให้แก่ร่างกายบอบบาง อากิระกรีดร้องสุดเสียงน้ำตาไหลพรากโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ เลือดสีแดงก็หลั่งไหลออกมาจากช่องทางนุ่มที่กำลังบีบตอดรัดแก่นกายใหญ่นั้นอย่างรุนแรงโดยไม่หยุด

          "ฉัน...เป็นคนแรกของนายสินะ"

          "เอาออกไปเถอะนะ ไม่ไหวแล้ว...อึก ฮึก มันเจ็บ...เจ็บ...จะตายอยู่แล้ว" ใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาทำให้ดูมีเสน่ห์ขึ้นอย่างน่าประหลาดจนชิกิต้องก้มลงประกบจูบอีกครั้งให้กับเสน่ห์ความน่าหลงใหลของอากิระที่ไม่มีที่สิ้นสุด

          "เอา...กุญแจมือออก...นะ" ใจที่เป็นน้ำแข็งของชิกิกำลังถูกละลายโดยไม่รู้ตัว มือหนาปลดล็อคกุญแจมือนั้นออกก่อนจะก้มลงจูบรอยแดงที่ข้อมือของร่างบางที่เกิดจากการเสียดสีกับกุญแจมือ อากิระโอบรอบคอของร่างสูงเอาไว้แน่นเป็นที่ยึดเหนี่ยว 

          "เจ็บ...ยังไงๆก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ขยับสิชิกิ"

          "หึ นายกล้าสั่งฉันงั้นเหรอ ได้แต่ตามปรารถนาแล้วอย่ามาบอกให้หยุดก็แล้วกัน"

          ชิกิไม่รอช้าเริ่มขยับแก่นกายเข้าออกแต่ไม่ได้ขยับอย่างช้าๆเริ่มมาก็ขยับแบบรุนแรงและรวดเร็วซะจนทำเอาอากิระกรีดร้องอีกครั้ง มือบางจิกลงไปที่แผ่นหลังของร่างสูงจนเกิดเป็นรอย ช่องทางร้อนอ่อนนุ่มก็ทำหน้าที่ตอดรัดแก่นกายของร่างสูงอย่างถี่ยิบแถมรัดแน่นซะจนชิกิเกือบจะไปถึงฝั่งก่อนอากิระก็หลายรอบ

          "อ๊ะ! อ๊า! นาย...อ่อนโยนไม่เป็นรึไง อะ ฮ๊า! อา" อากิระพูดทั้งน้ำตา ทั้งเจ็บทั้งเสียวจนแทบจะรับไม่ไหวอยู่แล้ว

          "หึ" ถึงจะถามอย่างนั้น แต่เสียงที่ได้ตอบกลับมากลับเป็นเพียงเสียงหัวเราะในลำคอเท่านั้นแสดงให้เห็นว่าไอ้คนข้างบนที่ชื่อชิกิ...มันอ่อนโยนไม่เป็น!!!

          "อา ชิกิ! ชิกิ!! ม...ไม่ไหวแล้ว!!!" จบประโยคร่างบางก็ปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาเปราะเปื้อนเต็มหน้าท้อง ชิกิกระแทกเข้าออกอีกซักพักจึงปลดปล่อยออกมาอีกเช่นกันเพราะทนแรงตอดรัดไม่ไหวอีกต่อไป ชิกินอนทับกอดอากิระไว้แน่น เสียงลมหายใจของทั้งสองคนสอดประสานกันก่อนจะค่อยๆเบาลง และเป็นอากิระที่เริ่มต้นบทสนทนาก่อน

          "นาย...ทำไมถึงทำอย่างนี้"

          "...นายยั่วฉัน"

          "!!!" ดูท่าอากิระจะตกใจเป็นอย่างมาก นี่เขาไปยั่วปีศาจอย่างคนตรงหน้าเมื่อไหร่กันเนี่ย! ดูเหมือนชิกิจะอ่านใจอากิระออกเลยตอบคำถามนั้นแทน

          "ตอนนายเมา" 

          อากิระทั้งเขินทั้งอาย เสียร่างกายให้ชิกิไปแล้วการที่ถูกผู้ชายด้วยกันกดและถูกให้เป็นฝ่ายรับอย่างนี้มันโคตรเสียศักดิ์ศรี! แถมครึ่งหลังดันเผลอไปเต็มใจรับสัมผัสของชิกิซะอีก อากิระกำมือแน่นเตรียมง้างหมัดจะต่อยชิกิแต่ชิกิก็รู้ทันกดข้อมือบางลงกับเตียงและยังถูกจูบปิดปากอีกรอบ 

          "รู้ว่าสู้ไม่ได้ ทำไมยังจะสู้ อ้อนวอนฉันสิ ขอร้องฉันสิ แล้วฉันจะทำตามที่นายปรารถนา"

          "ไม่มีทาง"

          "ใช่ ดวงตาแบบนั้นของนายนั่นแหละ หึ" และแล้วชิกิก็ก้มลงเลียซอกคอขาวอีกครั้งเป็นการแสดงให้เห็นว่ากำลังจะเริ่มต้นบทต่อไปในอีกไม่ช้า

          "ไม่! หยุด!" อากิระเริ่มรู้สึกเหมือนแกนกายของชิกิที่ยังคงค้างอยู่ในช่องทางร้อนของตนเองนั้นเริ่มจะขยายใหญ่และแข็งขืนขึ้นมาอีกครั้ง กายสูงเริ่มที่จะขยับอย่างรุนแรงมอบความเจ็บปวดให้กับกายบางอีกครั้ง

          "ฉันจะทำให้นายขาดฉันไม่ได้...ไปตลอดกาล"

          "อ๊า!!!!!" เสียงครางระงมสุขสมปนเจ็บปวดถูกเริ่มขึ้นอีกครั้ง ครั้งแล้วครั้งเล่า ทันทีที่มันจบลงก็จะถูกเริ่มต้นใหม่หลายรอบต่อหลายรอบทำให้ร่างกายที่ถูกมอบความเจ็บปวดสลบไปแต่ถึงกระนั้นกิจกรรมรักก็ยังถูกร่างสูงกระทำต่อไปจนพอใจตลอดทั้งคืน

          .

          .

          .

          .

          .

          .

          .

          .

          .

          .

          .

          .

          .

          .

          .

          .

          .

          .

          .

          .

          .

          .

          .

          

          .

          .

          .

          อากิระเปิดเปลือกตาขึ้นมาตอนเช้า ไม่สิ...ไม่ใช่ตอนเช้าจะเรียกว่าตอนเที่ยงได้หรือเปล่า สิ่งแรกที่เห็นคือใบหน้าหล่อคมคายของชิกิที่อยู่ในระยะใกล้มาก ถ้าไปเป็นดาราล่ะก็สาวกรี๊ดตรึมแต่อย่าให้ลืมตาเลยเหอะโคตรซาดิสต์ ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าจะต้องมาร้องไห้ให้คนๆนี้เห็นมันน่าอายสุดๆ เรื่องเมื่อคืนก็ทำเอาขยับตัวไม่ได้เลยด้วยซ้ำอยากจะบอกว่าเจ็บระบมสุดๆ เลือดและคราบรักต่างๆยังเปราะเปื้อนตามง่ามขาเรียวสวยอยู่ มือของชิกิขนาดหลับก็กอดแน่นจนกลัวว่าอากิระจะหนีหรือยังไงไม่ทราบ แต่แค่อากิระจะขยับตัวยังไม่ไหวแล้วอย่างนี้จะคิดหนีได้ยังไงเล่า เสื้อผ้าเมื่อคืนก็โดนฉีกทิ้งซะเละจนช่างผู้ชำนาญด้านเย็บปักก็ไม่สามารถจะทำให้มันกลับมาเป็นสิ่งที่เรียกว่าเสื้อผ้าอีกได้

          น้ำตาใสเริ่มรื้นขึ้นอีกครั้งและเริ่มหยดลงบนหมอนที่ละหยด ความเจ็บที่สะโพกจากกิจกรรมอันโหดร้ายเมื่อคืนก็แล่นริ้วขึ้นมาไม่หยุด แก่นกายก็ยังไม่ถูกถอนออกอีกต่างหาก ครั้งแรกของเขากลับต้องมาเจอกับชิกิ มันจะเหลือเหรอ แทบจะตายคาอกชิกิอยู่แล้วเนี่ย ไอ้คนโหด ซาดิสต์ เย็นชาเอ๊ย รักก็ไม่ได้รักแล้วจะทำแบบนี้ทำไม!!!

          "ร้องไห้ทำไม" อากิระที่ก้มหน้าก้มตาอยู่สะดุ้งเฮือก นึกว่าร่างสูงหลับอยู่ซะอีก มือหนาปาดน้ำตาออกจากใบหน้าสวยนั้นทิ้งก่อนจะดึงร่างบางเข้ามาซบอกของตนเอง ความอบอุ่นแผ่ซ่านเข้ามาทำให้อากิระร้องไห้หนักยิ่งกว่าเก่าเสียอีก ชิกิก็ไม่ทำอะไรนอกจากกอดอากิระไว้แนบอกอยู่แบบนั้น

          "เจ็บ ไม่ไหวแล้ว ฮือๆ เจ็บ ชิกิ ฆ่าฉันที...ฆ่าฉันที!! ฮือๆๆ" อากิระทุบอกแกร่งเพื่อระบายอารมณ์ "คนอย่างนายทำได้ไม่ใช่หรอ ฆ่าฉันสิ...ตอนนี้เลย"

          "มันเจ็บ...ขนาดนั้นเลยรึไง"

          "ฮึกๆ นายลองมาเป็นฉันบ้างมั้ยล่ะ! ใส่เข้ามาได้ทั้งๆที่ไม่ยอมเบิกทางของๆฉันแถมใส่เข้ามารวดเดียวจนสุดอีกไม่เจ็บก็นรกแล้ว แล้วยังกระแทกเข้ามาได้แรงขนาดนั้น ฉันไม่ใช่ผู้หญิงร่านขายบริการซะหน่อยนะไอ้บ้า!"

          "ต่ออีกรอบมั้ย"

          "ไม่!!! เอาของๆนายออกไปจากตัวฉันด้วย"

          "เอาออกเองสิ"

          อากิระทั้งเดือดทั้งโมโห ต้องมาร้องไห้ต่อหน้าชิกิอีกครั้งนี่ก็น่าอับอายสุดๆ แล้วนี่ยังมาบอกให้เอาของๆชิกิออกเอง ถ้าขยับตัวได้ทำไปตั้งนานแล้ว!

          ชิกิยกยิ้มมุมปากเป็นแววขบขันกับท่าทางของอากิระ แต่ต้องสังเกตให้ดีๆนะถ้าสังเกตไม่ดีจะเห็นเป็นยิ้มเยาะ

          "ฮ๊ะ!" อากิระสะดุ้งเมื่อชิกิยอมถอนแก่นกายออกไปแต่โดยดี ถึงตอนเอาออกจะเล่นเอาอากิระเจ็บมากก็เถอะ

          โดยไม่ทันให้ตั้งตัวร่างของอากิระก็ลอยขึ้นสูงด้วยน้ำมือของชิกิ

          "..." อากิระมองหน้าชิกิอย่างต้องการคำตอบ 

          "อาบน้ำ หรือจะอยู่สภาพนี้ทั้งวันล่ะ"

          "อ...อาบก็ได้" ดวงตาสวยยังคงจ้องตากับชิกิอย่างไม่เคยหลบหนีไม่เหมือนคนอื่นๆที่ชิกิเคยฆ่าไป ถึงจะกลัวแต่ก็ไม่หลบตาศัตรู รู้ว่าไม่มีทางสู้ก็ยังจะสู้ รู้ว่าจะถูกฆ่าก็ยอมให้ฆ่าดีกว่าอ้อนวอนขอ นี่ล่ะมั้งที่ทำให้ชิกิเกิดติดใจในตัวของเด็กคนนี้ตั้งแต่แรกพบ แถมคนเมาที่กล้ามายั่วยวนเขาก็คงจะมีแต่หมอนี่ล่ะมั้ง เมาแล้วชอบยั่ว เด็กอะไรนะน่ารักจริงๆ 

          เมื่อเดินมาถึงห้องน้ำชิกิปล่อยตัวอากิระให้ยืนแต่ไม่ทันไรอากิระก็ทำท่าจะล้มจนชิกิต้องเข้าไปประคองเอาไว้ 

          "นั่งไหวมั้ย" ชิกิถาม

          "ม...ไม่ จะนั่งหรือยืนมันระบมไปหมดเลย" ชิกิสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของอากิระตั้งแต่เช้าแล้ว ถึงแม้ว่าบางทีจะมีอาการพยศบ้างแต่บางครั้งก็ว่าง่ายขี้อ้อนยิ่งกว่าเดิมอีก ยอมให้แตะต้องตัวมากขึ้นโดยไม่ดิ้น แต่มองร่างบางที่ดูท่าทางอย่างนี้แล้วเมื่อคืนคงจะหนักไปสำหรับครั้งแรกจริงๆนั่นแหละ (นี่แกเพิ่งรู้เรอะ!! :: ไรเตอร์) แต่ก็รู้สึกว่าตัวเขาเองก็เปลี่ยนไปนิดๆเหมือนกันเวลาอยู่กับร่างบาง พูดมากขึ้น แสดงอารมณ์เก่งขึ้น นิดนึงล่ะมั้ง

          และแล้วการอาบน้ำของทั้งสองคนถึงจะทุลักทุเลไปบ้างร่างสูงต้องคอยอาบให้ทั้งร่างบางและตัวเอง บางครั้งก็เผลอหนักมือไปหน่อยจนทำให้อากิระน้ำตาแตกไปอีกรอบ แต่ก็ยังดีที่ว่าถึงอากิระจะอายที่ต้องอ้าขาให้ชิกิทำความสะอาดให้แต่ก็ไม่ดิ้น(และไม่ดื้อ)กลับกลายเป็นว่าไปยั่วร่างสูง(โดยที่ไม่ได้ตั้งใจ)กลายๆซะงั้น ยั่วนักเช้านี้ เอ๊ย! เที่ยงนี้จึงเสร็จชิกิไปอีกรอบน้ำตาไหลพราก แถมระบมยิ่งขึ้นกว่าเก่าซะอีก กว่าจะอาบน้ำกันเสร็จก็ปาไปซะเย็น 

          และตอนนี้ชิกิก็หาชุดของตัวเองที่น่าจะเล็กที่สุดใส่ให้อากิระใส่อย่างเต็มยศ ทั้งรองเท้าบู๊ทหนัง เสื้อสีดำกับเสื้อโค้ดคลุมยาวกางเกงขายาวสีดำ ถุงมือยาว และปลอกคอสีดำสองเส้น ถึงแม้ว่าสิ่งที่ถูกใส่ให้จะหลวมไปนิดนึงก็เถอะ แต่การแต่งตัวของทั้งสองก็คล้ายกัน ไม่สิ...มันไม่ใช่ความจงใจให้คล้าย แต่เพราะว่าชิกิไม่มีเสื้อแบบอื่นให้อากิระใส่เลยต่างหาก
          "ใส่แล้วเซ็กซี่ดีนี่"

          "ง...งั้นหรอ ถึงจะไม่ดีใจที่ถูกชมว่าเซ็กซี่ แต่ก็ขอบใจละกัน" อากิระตอบกลับด้วยใบหน้าขึ้นสีชมพูหวานชวนให้น่ามอง

          "เดินไหวใหม"

          "อืม พอไหว" อากิระจะเดินออกไปจากห้องแต่ด้วยท่าเดินที่กะเผลกๆทำให้ชิกิต้องเข้าไปพยุงเดินออกไป อืม สงสัยในห้องน้ำจะหนักเกินไปอีกสินะ ชิกิคิด

          "จะไปไหน"

          "ไปหาเคสึเกะกับริน"

          "..." สายตาเฉียบคมถูกส่งไปให้ทำให้อากิระรู้ว่าชิกิต้องการที่จะสื่ออะไร 'นอกใจ' นั่นแหละ ที่แท้หมอนี่มันก็ขี้หึง อากิระที่ไม่ได้หัวเราะมานานก็อดขำไม่ได้กับนิสัยที่มันไม่เข้ากับคนที่ฆ่าคนไม่เลือกหน้าอย่างกับผักปลา

          "หัวเราะอะไร"

          "ก็นาย...หึงฉันไม่ใช่หรอไง ที่แท้นายก็มีด้านน่ารักๆอย่างนี้กับเขาด้วย ไม่น่าเชื่อ ฮ่าๆๆ"

          "หุบปาก"

          "ถ้าอยากให้หยุด ก็ปิดปากฉันด้วยปากของนายซะสิ"

          ชิกิไม่รอช้าโน้มตัวลงมาประกบปากอีกที ตอนแรกก็อ่อนโยนและเริ่มดุดันทั้งสองคนไม่มีใครยอมแพ้ใครผลัดกันตวัดเกี่ยวพันกันไปมาในโพรงปากของทั้งสอง และในที่สุดอากิระก็แพ้จนได้จึงถูกลิ้นหนารุกรานควานหาความหวานในโพรงปากของตนอยู่เพียงฝ่ายเดียว

          "อ...อืม" เสียงครางเล็ดลอดออกมา อ้อมแขนเล็กโอบรั้งคอร่างสูงโน้มลงมาประกบกันให้แน่นขึ้นจนชิกิผละออกไป แต่สักพักอากิระก็หัวเราะขึ้นมาใหม่ทำเอาชิกิฉุนกึก

          "เดี๋ยวก็ปล่อยให้เดินเองซะหรอก"

          "น่าๆ นายก็อย่าใจร้ายนักสิ ได้ฉันแล้วก็ดูแลให้ดีๆหน่อย ถ้านายปล่อยฉันทิ้งไว้ที่นี่เดี๋ยวฉันเผลอไปยั่วคนอื่นอีกนายจะลำบากเอานา" อากิระแซวออกไปโดยไม่กลัวว่าชิกิจะทำอย่างที่พูดจริงๆ ความกลัวที่เคยมีให้ชิกิมลายหายไปหมดแล้ว เพราะนอกจากเรื่องบนเตียงที่ผ่านมาชิกิก็คอยดูแลถนุถนอมตนเองอย่างดีทั้งอาบน้ำให้ใส่เสื้อผ้าให้ ถ้าคนๆนั้นไม่มีความสำคัญจริงคนอย่างชิกิไม่มีทางลดตัวลงไปทำเรื่องแบบนี้ให้เด็ดขาด แต่นิสัยโหดๆบางครั้งก็ไม่เปลี่ยน หมอนี่มันยังซาดิสต์คงเดิมทำให้เขาต้องพยศบ้างมันก็เรื่องธรรมดา

          "รู้ได้ไงว่าฉันจะลำบาก ไม่มีทาง" ชิกิตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่แสดงอารมณ์ใดๆ

          "อ้าว เดี๋ยวลำบากนายที่จะต้องมาคอยตามหึงฉันไง"

          "ไม่มีทาง"

          "คิกๆ แน่ใจหรอ เดี๋ยวจะลองดูเดี๋ยวนี้แหละ" อากิระสลัดตัวจนหลุดจากการประคองของชิกิ แล้วกล้ำกลืนฝืนความเจ็บปวดวิ่งไปหาเหยื่อผู้โชคดีที่เห็นอยู่ไกลลิบๆ เมื่อมาถึงอากิระกระโดดจูบหนึ่งในกลุ่มนั้นทันทีโดยไม่ทันให้ตั้งตัว

          "เฮ้ พวกนายน่ะ...มานอนกับฉันเอามั้ย" อากิระยั่วยวนโอบกอดคอของหนึ่งในนั้น ถึงคนกลุ่มนั้นตอนแรกจะดูตกใจแต่ก็เริ่มลุ่มหลงคารมของอากิระเข้าแล้วโดยเฉพาะคนที่ถูกอากิระกระโจนเข้าไปจูบ มือนั้นเริ่มโอบเอวบางเข้ามาใกล้ คนอื่นๆก็เริ่มเข้ามาลูบไล้ร่างกายสวยของอากิระผ่านเนื้อผ้า อากิระยิ่งยั่วคนกลุ่มนี้มาขึ้นไปอีกเมื่อเห็นชิกิเข้ามาใกล้

          "เหวอ!!!" จนหนึ่งในนั้นร้องออกมาเมื่อเห็นชิกิเดินเข้ามาใกล้ด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่แฝงด้วยแรงอาฆาตที่ล้นทะลักออกมาอย่างเต็มเปี่ยม เมื่อเสียงนั้นจบลงไม่ทันไรหัวก็ลอยกระเด็นมากลิ้งแทบเท้ากลุ่มของพวกเขาแล้ว

          "ช...ชิกิ ชิกิมาแล้วเว้ย!!!" หนึ่งในนั้นร้องออกมา เตรียมจะกระโจนหนีกันแต่ไม่ทันปลายดาบที่วาดตวัดปลิดชีพจนสิ้นชีวิตภายในดาบเดียวกันทุกคน จะเหลือก็แต่คนที่กำลังถูกอากิระนั่งคร่อมอยู่

          "มานี่" ชิกิบอก

          "คิกๆๆ" อากิระหัวเราะก่อนจะก้มลงไปกระซิบให้คนที่ตนจูบไปนั้นหัวใจวอดวายตาย

          "นี่ นายน่ะชื่ออะไรฉันไม่รู้หรอกนะ แต่ฉันแค่จะบอกว่า...ฉันเป็นคนรักของชิกิล่ะ ขอให้นายหลับฝันดีไปตลอดกาลนะ" พูดจบก็หอมแก้มทิ้งท้ายเพื่อให้ร่างสูงที่เห็นหึงเล่นๆก่อนจะลุกเดินเข้าไปในอ้อมกอดของชิกิ

          "ม...ไม่ ขอโทษ ไว้ชีวิตด้วยเถอะนะ อ๊าก!!!!!" ชายคนนั้นแทบจะกราบแทบเท้าชิกิ แต่แล้วคมดาบก็ถูกวาดลงประหารชีวิตอย่างไม่ปรานี อากิระหลับตาปี๋รู้สึกผิดนิดๆที่ทำให้คนพวกนี้ต้องตาย แต่ในอนาคตจะยังคงมีความรู้สึกผิดและกลัวภาพที่เห็นพวกนี้อีกไหมนะ 

          ดาบเปื้อนเลือดถูกเก็บเข้าฝักสะพายที่หลังของชิกิตามเดิม ร่างของอากิระทรุดฮวบลงในอ้อมกอดของชิกิทันที

          "เฮ้อ กลั้นเจ็บสะโพกแทบตาย"

          "หึ" ชิกิก้มลงจูบอากิระทับร่องรอยที่ถูกชายอื่นจูบไว้ (เอ๊ะ แต่อากิระเป็นฝ่ายกระโจนไปจูบ)

          "ถ้าทำอีกฉันฆ่านายแน่" 

          "จะฆ่าชั้นหรือนายจะฆ่าคนอื่นที่ฉันไปนอนด้วยกันแน่ล่ะ ฮิๆ"

          "เจ็บแล้วยังซ่า อยากโดนอีกรอบรึไง"

          "ไม่เอาแล้ว แค่นี้ก็จะเดินไม่ไหวอยู่แล้วเนี่ย" อากิระเริ่มงอแงซบอกร่างสูง เขารู้น่าว่าชิกิจะใจอ่อนถ้าเขาทำแบบนี้

          "อ้อ แล้วก็นะ...เคสึเกะกับรินน่ะเป็นแค่เพื่อนของฉัน นายห้ามฆ่าพวกเขาเด็ดขาดเลยนะ"

          "จะพยายาม"

          แล้วทั้งสองก็เดินออกไปจนถึงย่านใจกลางของอิงุระ ตอนนี้อากิระขอเดินเองโดยไม่ต้องคอยให้ชิกิช่วยพยุงแล้วถึงจะยังเจ็บสะโพกมาก แต่ก็ฝืนเดินให้เหมือนคนปกติ และการที่ชิกิมาถึงย่านใจกลางอิงุระนี้จะทำให้ผู้เข้าร่วมเกมอิงุระในโทชิมะแตกตื่นกันมาก อากิระเป็นฝ่ายคอยห้ามชิกิไม่ให้ชักดาบออกมาฟันคนมั่วซั่ว แต่ถ้ามีคนใจกล้าบ้าคลั่งที่ดื่มยาเสพติดเข้าไปกระโจนมาทางชิกิและอากิระ ก็จะถูกฆ่าทันทีโดยที่อากิระไม่ห้าม และจะยิ่งแตกตื่นกันเข้าไปอีกเมื่อมีคนสังเกตเห็นเด็กหนุ่มที่เดินมาเคียงข้างชิกิและพูดกับชิกิอย่างไม่กลัวตายแถมชุดที่ใส่ โอ้ ชิกิผู้นั้นมันมีพวกแล้วหรือ!!! และทุกๆคนจะยิ่งๆๆตกใจมากๆๆๆเมื่อชิกิเดินเข้าโรงแรมที่เป็นแหล่งซื้อขายอาหาร ยาปฐมพยาบาล ที่พัก และที่ขายยาเสพติด

          เมื่อชิกิเดินเข้าไปพร้อมกับอากิระ คนรอบข้างก็ถอยออกห่างเพราะกลัวความตาย อากิระเดินเข้าไปหน้าเคาเตอร์เพื่อสั่งอาหารจากพนักงานชายที่ยืนตัวสั่นงันงกด้วยความกลัวชิกิจนสุดใจ และแล้วอากิระก็ได้อาหารมาโดยไม่ต้องเสียป้ายห้อยคอสักอัน อากิระเดินนำหน้าชิกิออกจากโรงแรม ด้วยความวุ่นวายและเสียงดังโหวกเหวกทำให้เคสึเกะที่วิ่งตามหาอากิระทั้งวันวิ่งมาดูเหตุการณ์แล้วเห็นอากิระเดินออกมาจากโรงแรมพอดี จึงวิ่งเข้าไปกระโดดกอดอากิระโดยไม่ดูตาม้าตาเรือว่าชิกิกำลังจะชักดาบสังหารตนเอง

          "อ...เอ่อ" เคสึเกะที่เห็นชิกิได้แต่ตกใจยืนตัวแข็งกอดอากิระไว้อย่างนั้น

          "เดี๋ยวๆ เคสึเกะปล่อย...ปล่อยก่อน" เมื่อเคสึเกะปล่อยอากิระเรียบร้อยแล้ว อากิระวิ่งไปดันมือที่กำลังชักดาบออกมาทั้งสองข้างเข้าหากันจนดาบปิดสนิทเข้าฝัก อากิระจับอยู่อย่างนั้นจนแน่ใจว่าดาบของชิกิจะไม่โลดแล่นขึ้นมาฟันเคสึเกะจึงปล่อยมือออก ชิกิจัดการอุ้มอากิระผ่านหน้าเคสึเกะที่อึ้งตะลึงค้างพอๆกับคนอื่นๆ เมื่อตั้งสติได้เคสึเกะจึงวิ่งตามอากิระที่ถูกอุ้มออกไปถึงจะวิ่งตามห่างๆก็เถอะ

          "เคสึเกะ รินกับลุงโมโตมิอยู่ไหน" อากิระหน้าแดงน้อยๆที่จะต้องให้เพื่อนเห็นตนเองในสภาพแบบนี้กับคนที่เป็นศัตรู เคสึเกะที่งุนงงและตามเหตุการณ์ตรงหน้าไม่ทันสะดุ้งนิดๆแต่ก็ตอบออกไป

          "ลุงโมโตมิ รอพวกเราอยู่ที่โบสถ์ ส่วนรินแยกย้ายกับฉันออกไปตามหานายน่ะ"

          "อืม ชิกิไปโบสถ์นะ ป่านนี้ลุงกับรินเป็นห่วงตายเลย"

          หลังจากที่ชิกิอุ้มอากิระไปส่งที่โบสถ์แล้วดูเหมือนว่าโมโตมิจะตกใจไม่ใช่น้อยแต่ก็เก็บอาการไว้อยู่ เมื่อชิกิวางอากิระลงบนเก้าอี้ตัวยาวของโบสถ์ก็หลับปุ๋ยลงไปทันทีด้วยความเหนื่อยล้าของร่างกายที่สะสมมาทั้งเมื่อคืนและตอนเที่ยงวัน

          "นาย"

          "ค...ครับ" เคสึเกะตอบออกไปตามความเคยชิน แต่เพราะเป็นชิกิเสียงที่ตอบออกไปกลับสั่นอย่างเห็นได้ชัด

          "อย่าให้อากิระดื่มเบียร์อีก" พูดจบก็เดินออกไปจากโบสถ์ทันทีปล่อยให้เคสึเกะยืนงงอยู่อย่างนั้น ไม่อีกกี่นาทีต่อมารินก็กลับมาพร้อมด้วยอาการเหนื่อยหอบ

          "ลุง ไม่เจออากิระเลย"

          "ไม่ต้องตามหาแล้วล่ะ เคสึเกะเขาเจอแล้ว นอนหลับอยู่ตรงนี้ไง"

          รินเดินเข้าไปหาเคสึเกะที่กำลังนั่งมองใบหน้างดงามของอากิระยามหลับพลางครุ่นคิดเรื่องที่ชิกิพูดทิ้งท้ายไว้ รินที่เดินเข้ามาต้องตกใจเมื่อชุดที่อากิระใส่นั้นเขาจำได้ว่าเป็นชุดของชิกิ

          "นี่มันหมายความว่ายังไงเคสึเกะ!" รินวิ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อเคสึเกะขึ้นมา

          "ฉ...ฉันเองก็ไม่รู้ แต่ว่าฉันเจออากิระอยู่กับชิกิ แล้วชิกิก็อุ้มอากิระมาส่ง"
          "หมอนั่นมาที่นี่งั้นหรอ!"

          "อืม"

          "หน็อย!"

          "แต่ชิกิก็พูดอะไรไว้ไม่รู้ว่า อย่าให้อากิระดื่มเบียร์อีก เท่าที่จำได้เมื่อคืนฉันไม่เห็นอากิระจะแตะเบียร์เลยนะ"

          "ใครบอกล่ะ" รินกับเคสึเกะชะงักการกระทำแล้วหันมามองโมโตมิที่พูดขึ้นมา "เมื่อคืนที่ดวลเหล้ากันน่ะ พวกนายสองคนดื่มจนหลับไป ไอฉันมันก็คอแข็งไม่สลบง่ายเหมือนพวกนายหรอก" และแล้วโมโตมิก็ชี้มาที่เคสึเกะ "เมื่อคืนนายละเมอกรอกเบียร์เข้าปากอากิระน่ะสิ แต่เจ้านี่ก็สำลักออกมาถึงจะกลืนเข้าไปนิดเดียวก็เหอะ" เคสึเกะหน้าซีดเผือดทันทีที่รู้ว่าเป็นเพราะตัวเอง

          "แล้วอากิระก็เมาใช่มั้ยลุง" รินพูดต่อ

          "ใช่ คออ่อนน่าดูเลยล่ะ อึกเดียวก็เมาเลย พอฉันถามว่าจะไปไหนเขาก็ตอบมาว่าไปเดินรับลมข้างล่างให้หายสร่างเมาเล่นหลังจากนั้นก็หายไปเลย" เมื่อรู้ความจริงทั้งหมดรินถอนหายใจเฮือกอย่างเหนื่อยใจเมื่อไม่ได้ข้อมูลที่เกี่ยวกับว่าทำไมชิกิถึงมาส่งอากิระด้วยตัวเอง แต่น่าแปลกที่ชิกิเจออากิระแล้วไม่ฆ่าเหมือนคนอื่นๆ

          รินลุกขึ้นไปนั่งเก้าอี้ที่อากิระนอนแล้วจัดท่าทางเพื่อให้อากิระนอนได้สะดวกๆ แต่แล้วคนสายตาดีอย่างรินก็สังเกตเห็นรอยจูบตรงต้นคอหลายรอยที่เด่นชัดแม้จะมีปลอกคอสองเส้นปกปิดไว้ก็ตาม และแล้วเหตุผลก็กระจ่างทั้งหมดว่าทำไมชิกิถึงไม่ฆ่าอากิระ ทำไมอากิระถึงได้ใส่เสื้อของชิกิ แล้วทำไมอากิระพอมาถึงที่นี่ถึงได้หลับไปเลย

          ...เจ้านั่นมันก็หลงเสน่ห์อากิระเหมือนกันหรอเนี่ย หึๆๆ อุ้มมาส่งถึงที่คงดูท่าจะรักอากิระแล้วสินะ แต่ไม่มีวันที่ฉันจะยกให้แกหรอก ชิกิ!!!... รินลูบผมนุ่มของอากิระไปมาก่อนจะก้มลงจูบอากิระท่ามกลางความตกใจและงุนงงของลุงโมโตมิและเคสึเกะ แต่ดูท่าว่าเคสึเกะจะมองอากิระที่ถูกรินจูบด้วยความปวดร้าวใจ ก็เขาน่ะ...รักและคอยดูแลอากิระมาตลอดโดยไม่เคยได้แตะต้องอากิระเลยแม้แต่น้อย...



          ทางด้านชิกิที่เดินออกไปเรื่อยๆโดยไร้จุดหมาย แต่เมื่อไม่มีอากิระอยู่ข้างๆแล้วชิกิก็ฆ่าคนที่เดินผ่านโดยไม่เลือกหน้า

          ...คอยก่อนก่อนเถอะอากิระ อีกไม่นานหรอก...นายจะได้มาอยู่ข้างกายฉันอย่างสมบูรณ์แบบ...




______________________ END _____________________

เรื่องนี้ตอนเดียวจบค่า เพราะฉะนั้นก็...จบแล้วล่ะ อิอิ

เรื่องนี้เป็นเรื่องฟลุ๊คๆที่เผลอแต่งแล้วพออ่านได้ค่ะ อิๆๆ

ย้ายมาจากบล็อก "คลังไวรัสสายพันธุ์วาย วาย ว๊าย Y(aoi) ยินดีด้อนรับ Y(^W^)Y" ค่ะ

สาเหตุที่ย้ายก็เพราะว่าจะเลิกลงนิยายในบล็อกนั้น เพราะบล็อกนั้นจะใช้ลงแต่พวกโดจินแปล มังงะวายแปลค่ะ แล้วก็วายสัพเพเหระอื่นๆ พอคิดไปคิดมาเราว่าเราแยกบล็อกลงนิยายกับบล็อกแปลดีกว่า มันจะได้ดูเป็นสัดเป็นส่วนดีค่ะ 555