Fiction
: Aldnoah.Zero
Title
: Follow your heart, Follow my heart
Author
: มิดไนท์-Sama
Pairing
: Slaine x Inaho
Rating
: PG (ปัจจุบันยังเป็น PG แต่อนาคตอาจเป็น PG
หรือ NC ไม่แน่นอน บางทีอาจไม่มีเลยก็ได้)
Warning
: ใช้วิจารณญาณในการอ่าน
Note
: หลงรักอินาโฮะตังแต่แรกเห็นเพราะหน้าตาอันน่ารัก
และสมองก็บอกว่าเอาคนนี้ละกันมาเป็นเคะประจำเรื่องนี้
หลังจากหาฟิคคู่นี้อ่านก็รู้ได้เลยว่าค่อนข้างแรร์ทีเดียว
ส่วนสเลนหน้าตาแบบเขาเรามักจะไม่ค่อยจับจิ้นเป็นเคะสักเท่าไหร่นัก(ถึงนิสัยจะเคะนิดๆ)
แต่ด้วยนิสัยของสเลนในหลายๆอย่างทั้งด้านดีและด้านแย่ก็ทำให้คิดว่าถ้าจะจับหมอนี่มาเมะอินาโฮะก็คงจะสนุกไม่น้อย
ด้วยเหตุนี้จึงบังเกิดเป็น สเลนxอินาโฮะ ค่ะ
ในโลกที่สงบสุข
ในโลกที่ไม่มีสงคราม
ในโลกที่ไม่มีชาวดาวอังคาร
ในโลกที่...เราสองยังพานพบกันอีกครั้ง
ในวันหยุดฤดูร้อนวันหนึ่งของสเลน
โทรยาร์ด ผู้ควบตำแหน่งนักเรียนดีเด่นประจำโรงเรียนมัธยมต้น
และอนาคตหวังสอบชิงทุนเพื่อไปต่อโรงเรียนมัธยมปลายอัลโนอาห์ซึ่งมีชื่อเสียงในด้านเต็มไปด้วยนักเรียนคุณภาพทั้งด้านวิชาการ
ด้านการกีฬา และอื่นๆ หากใครที่จบจากโรงเรียนแห่งนั้นได้ร้อยละร้อยจะไม่ตกงาน
และยังมีทั้งผู้มาทาบทามให้ไปทำงานกับบริษัทของตน
พ่วงด้วยมีชื่อเสียงเกียรติยศและความนับหน้าถือตาในสังคม นั่นเป็นสิ่งที่เขาตั้งเป้าหมายว่าจะต้องคว้ามาให้ได้!
อุณหภูมิสี่สิบองศาเป็นอากาศที่ร้อนจนไอศกรีมที่เพิ่งซื้อมาละลายเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ
ความร้อนทำให้น้ำในพื้นดินระเหยออกมาเป็นไอ สายตาของสเลน โทรยาร์ดเริ่มพร่ามัว
รู้สึกเหมือนโลกหมุนเคว้งจนเผลอเดินเซไปชนคนๆหนึ่งจนล้มลง
กระนั้นเขาก็ยังคงเดินต่อไปอย่างไม่รู้สึกตัว
ครืด! ครืด!
ดูเหมือนว่าแรงสั่นของโทรศัพท์จะเรียกสติที่หลุดลอยออกไปของเขากลับเข้าร่างได้แล้ว
สเลนหยิบมันออกมาดูปรากฎเป็นเบอร์แปลกหน้า “คงโทรผิด” สเลนคิด
ระหว่างที่สเลนกำลังสงสัยและลังเลว่าจะปล่อยทิ้งไว้หรือกดรับแล้วบอกปลายสายว่าโทรผิดอยู่นั้น
จู่ๆบางสิ่งบางอย่างได้ลอยละลิ่วมากระแทกหัวอย่างแรงจนหน้าแทบคว่ำ โทรศัพท์ราคาแพงเกือบกระเด็นหล่นจากมือ
ใคร...ใครกัน ใครกันที่ทำกับเขาแบบนี้!
หากโทรศัพท์นี่ตกแตกจะชดใช้ยังไง!
สเลนหันขวับไปหาต้นเหตุที่บังอาจเขวี้ยงสิ่งของมากระแทกหัวชาวบ้านชาวช่องอย่างไร้มารยาท
ปรากฏเป็นเด็กหนุ่มหน้ามนอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขากำลังนั่งยองๆเก็บส้มที่ตกเกลื่อนพื้นอยู่
งั้นสิ่งที่กระแทกหัวเขาเมื่อกี้นี้ก็คงจะเป็นเจ้านี่สินะ
“เฮ้ย
เมื่อกี้ทำอะไรน่ะ!” สเลนถามออกไปด้วยความกรุ่นโกรธ
ไม่รู้จักกันแท้ๆแต่อยู่ๆมาปาส้มใส่หัวกันแบบนี้ก็คงอยู่เฉยไม่ได้
ตัวต้นเหตุไม่ใส่ใจกับคำถามยังคงตั้งหน้าตั้งตาเก็บส้มใส่ถุงกระดาษต่อไปจนครบหมดทุกลูกและยืนเต็มความสูงด้วยสีหน้าเฉยเมยไม่ทุกไม่ร้อนเหมือนคนไม่ได้ทำอะไรผิดทั้งๆที่เพิ่งจะปาส้มใส่หัวคนอื่นมาแท้ๆ
“นายนั่นแหละผิด...เจ้าค้างคาว” ว่าแล้วก็หันหลังเดินต่อไปโดยไม่สนใจคู่กรณีที่ยืนอึ้งกับท่าทางนิ่งเฉยของตัวเองแม้แต่น้อย
“อะ...อะ...อะไรกัน เจ้าบ้านั่น
ค้างคาว...เรียกใครว่าค้างคาวกันหาไอ้เจ้าบ้า อ...ไอ้เจ้ามือปาส้ม
ไอ้เจ้าสีส้มเอ๊ย” หลังจากได้สติ สเลนจึงด่าตะโกนไล่หลังกลับไป แต่อีกฝ่ายไม่มีท่าทีจะหันกลับมาอีก
คำด่าที่ดูไม่น่าเจ็บแสบแบบนั้นคงยั่วอีกฝ่ายไม่ขึ้น
อันที่จริงเขาคิดไม่ออกต่างหาก ก็เจ้านั่นถือส้มแล้วยังใส่เสื้อสีส้มอีกเลยเผลอเรียกไปแบบนั้น
แล้วทำไมเจ้าสีส้มนั่นถึงเรียกเขาว่าเจ้าค้างคาวกัน ไม่มีส่วนไหนของเขาที่ดูเหมือนค้างคาวแม้แต่นิดเลยนะ
ครืด! ครืด!
โทรศัพท์มือถือในฝ่ามือสั่นอีกระรอก
และในที่สุดสเลนก็เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งโดยทันใดว่าทำไมเจ้าสีส้มนั่นถึงเรียกเขาว่าเจ้าค้างคาว
นี่อย่าบอกนะว่าหมอนั่นมันเรียกเขาแบบนั้นเพราะเห็นเขาใช้ที่ห้อยโทรศัพท์แบทแมนน่ะ!
“ไอ้คนพรรค์นั้นขออย่าให้ได้เจอกันอีกเลยเหอะ!”
.
.
แอ๊ด!
“อ้าว กลับมาแล้วเหรอ นาโอะคุง”
“กลับมาแล้วพี่ยูกิ ส่วนนี่ส้มที่ฝากซื้อ”
“อื้ม เอาไปวางไว้ในครัวละกันนะ”
+++
เปิดเทอมใหม่ หัวใจ(ของสเลน)ว้าวุ่น จะไม่ให้ว้าวุ่นได้ยังไงก็ในเมื่อวันนี้เป็นวันปฐมนิเทศของนักเรียนม.ปลายปี1
ของโรงเรียนอัลโนอาห์ และจะได้พบหน้าของนักเรียนดีเด่นปี1
ที่ขโมยทุนการศึกษาที่เขาเพ่งเล็งมาตลอดหลายปีไปในพริบตาเดียว
ภายในหอประชุมมีนักเรียนนั่งอยู่แน่นขนัด
เมื่อถึงเวลาพิธีการ ผู้อำนวยการได้เริ่มกล่าวต้อนรับนักเรียนใหม่และให้โอวาท
ถึงการบรรยายบนเวทีจะน่าเบื่อ แต่สเลนกลับนั่งตัวตรงและตั้งใจฟังทุกรายละเอียด
ในที่สุดก็ถึงช่วงให้นักเรียนทุนดีเด่นผู้ซึ่งสอบเข้ามาในโรงเรียนด้วยคะแนนอันดับ1
ของสายชั้นขึ้นมากล่าวคำปราศรัย
“เดจาวู?” คลับคล้ายคลับคลาเหมือนจะเคยเห็นเด็กนักเรียนผู้ชายอายุรุ่นราวคราวเดียวกันบนเวทีนั้นที่ไหนมาก่อน
เหมือนจะเคยเห็น...
เหมือนจะเคยเห็น...
เหมือนจะเคยเห็น...
ครืด! ครืด!
เจ้าโทรศัพท์ที่ปิดเสียงแต่เปิดระบบสั่นมันสั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงของสเลน
เขาหยิบมันขึ้นมาเพื่อดูรายชื่อผู้โทรเข้า
แต่กลับกลายเป็นไม่แสดงรายชื่อซะอย่างนั้น อีกฝ่ายคงโทรผิดอีกแหงๆ
เบอร์นี้มันเบอร์อาถรรพ์รึยังไงทำไมถึงมีคนโทรผิดเข้ามาบ่อยนัก
แกร๊ง!
เสียงกระดิ่งเล็กๆที่ติดอยู่กับสายห้อยโทรศัพท์แบทแมนเรียกสายตาของสเลนให้หันไปมอง
และแล้วเหตุการณ์เช่นเดจาวูก็ได้หวนกลับมา
เจ้าสีส้ม!
โชคร้าย... โชคร้ายสุดๆ
ทั้งๆที่ไม่อยากเห็นหน้าอีกแล้วแท้ๆ ทำไมถึงต้องมาเรียนที่เดียวกันด้วยเนี่ย
ยิ่งคิดถึงวันนั้นก็ยิ่งโมโห แถมยังเป็นคนแย่งทุนการศึกษาจากเขาไปอีก
ถึงจะคิดอย่างนั้น แต่ในความโชคร้ายก็ยังคงมีความโชคดีอยู่บ้าง
โชคดีที่ได้เรียนห้องข้างๆแทนที่จะเป็นห้องเดียวกัน และโชคดีที่...
“นักเรียนใหม่ทุกคน
ที่โรงเรียนเรามักจะมีนักเรียนแลกเปลี่ยนจากต่างประเทศเข้ามาทุกปี
ปีนี้ก็ด้วยเช่นกัน”
อาจารย์ประจำชั้นกระแอมไอออกมาสองทีก่อนผายมือไปทางหน้าประตูห้องเรียนพร้อมส่งเสียงเป็นสัญญาณเชื้อเชิญ
“เอาล่ะเข้ามาได้”
สิ้นเสียง นักเรียนจากแดนไกลได้ย่างเท้าก้าวเข้ามาในห้อง
เสียงอื้ออึงที่ดังอยู่ในตอนแรกกลับพลันหายไปจนเหลือแต่เพียงความเงียบ
นักเรียนแลกเปลี่ยนที่มาเรียนในห้องนี้มีอยู่สองคนและเป็นผู้หญิงทั้งคู่
พวกเธอเอ่ยแนะนำตัวหน้าชั้นเรียนตามที่อาจารย์ประจำชั้นได้สอนเอาไว้
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่ออัสเซลัม วาร์ส อาลูเซีย
จากนี้ไปขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”
“สวัสดีค่ะ ส่วนดิฉันชื่อเอเดลริซโซ่...”
คนแรกเป็นหญิงสาวผมทองยาวสลวยสะท้อนแสงแดดขับให้ผิวและใบหน้านั้นงดงามน่าหลงไหล
แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่จะดึงความสนใจของสเลนจากหญิงสาวอีกคนที่กำลังแนะนำตัวอยู่ สเลนกำลังรู้สึกเหมือนเวลาหยุดนิ่งยามเมื่อได้สบตาเธอ
หัวใจตรงหน้าอกเริมเต้นแรงและกำลังจะกระดอนออกมาทุกขณะ
ตอนนี้เขาได้ถูกเธอขโมยหัวใจไปแล้ว
ตอนที่ 1
ชะตาฟ้าลิขิต
[จบ]
เป็นฟิค Aldnoah Zero เรื่องแรกของเรื่องนี้ค่ะ
แต่งเรื่องนี้เพราะคิดว่าอยากอ่านคู่นี้จังน้าาาา ประมาณนั้นเลยค่ะ
แต่ละตอนอาจจะสั้นไปนิดเพราะไม่อยากแต่งแล้วเอามาลงตูมเดียวเหมือนเรืองอื่นๆ
สำนวนการบรรยายอาจจะไม่ยอดเยี่ยมแต่ก็จะพยายามขัดเกลานะคะ(แถมยังเป็นพวกมือแต่งไม่เที่ยง บางเรื่องแต่งสำนวนก็ดูอาจรุ่ง แต่บางเรื่องแต่งสำนวนร่วงก็มี) ทั้งนี้ทั้งนั้นสามารถติได้ชมได้ค่ะ
ปล.เรื่องนี้เราเอาลงไว้ในเด็กดีด้วยนะคะ >>>คลิกที่นี่เพื่อไปนิยายเรื่องนี้ในเด็กดี<<<
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น