Fiction : Aldnoah.Zero
Title : Follow your heart, Follow my heart
Author : มิดไนท์-Sama
Pairing : Slaine x Inaho
Rating : PG
Warning : ควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน
Note : เป็นตอนพิเศษแต่งฉลองเนื่องในโอกาสวันแห่งความรักค่ะ (ฟิคสั้นเฉพาะกิจ)
ตอนพิเศษ
วาเลนไทน์จิตป่วน
:+:~นี่เป็นเรื่องราวหลังจากที่ทุกอย่างอันแสนวุ่นวาย(ในเรื่องหลัก)จบลง~:+:
-ความในใจของสเลน-
สเลน โทรยาร์ด
นั่นคือชื่อของผม เป็นหนุ่ม(ไม่)โสด อยู่อย่างเหงาๆเหี่ยวเฉากาลายเป็นต้นไม้ขาดน้ำเพราะไร้การเหลียวแล
จะอะไรซะอีกก็ในเมื่อช่วงนี้เจ้าของหัวใจช่างเย็นชาเสียเหลือเกิน คอยหลบหน้าหลบตาผมตลอด
แถมพอเข้าไปทักกลับต้องเจอสีหน้าไร้อารมณ์ตอบกลับมาอีก นี่มันก็วาเลนไทน์แล้วนะ
เรายังเป็นแฟนกันอยู่รึเปล่า! แทนที่จะไปหาที่นั่งจู๋จี๋กันแบบคู่รักคู่อื่นทำไมถึงได้ทำตัวเหินห่างกันงี้เล่า!
“บ้า! บ้าที่สุด! บ้าๆๆ! ไอ้เจ้าสีส้มบ้างี่เง่า!” ผมนั่งอยู่ตรงม้านั่งสวนสาธารณะซึ่งเต็มไปด้วยคู่รักเดินกันให้ควั่ก
เห็นแล้วมันรู้สึกหงุดหงิดจนต้องระบายลงกับกองส้มเป็นภูเขาที่ซื้อมา
ผมแกะมันเป็นชิ้นๆอย่างไม่ใยดีพลางโยนเข้าปากแล้วเคี้ยวกร้วมๆ
เพียงแค่นึกว่ามันเป็นคนต้นเหตุที่ทำให้ผมเกิดความรู้สึกแบบนี้ก็ยิ่งหนำใจ
ตายซะเถอะเจ้าส้มทั้งหลายเอ๋ย
รสหวานอมเปรี้ยวหอมละมุนแผ่ซ่านภายในปาก
ชวนให้นึกถึงวันแรกที่เราพบกัน ผลส้มที่โดนปาใส่หัวในวันนั้น
มันเหลือแต่เศษซากของเปลือกที่โดนโยนทิ้งไปไว้ที่ไหนแล้วไม่รู้
แต่เนื้อในของมันนั่นน่ะ...ลงท้องผมไปแล้วละ เหอะ! ใครใช้ให้เอาของกินมาปาเล่นกัน
ไอ้พวกไม่รู้จักคุณค่าของเงินเอ๊ย! อย่าให้อยู่กันตามลำพังเถอะ
จะจับสั่งสอนให้กลายเป็นเหมือนส้มในปากนี่เลย!!
ถึงจะบ่นไปอย่างนั้น
พอเอาเข้าจริงก็ไม่กล้า...ไม่สิ ทำไม่ได้มากกว่า ถึงตอนร้องไห้จะดูน่ารัก
แต่ตอนยิ้มนั้นน่ารักยิ่งกว่าเสียอีก น่ารักจนหลงเลย (<<<ความจริงเป็นโรคแพ้น้ำตา)
“อา จริงสิ
ลองขอคำปรึกษาจากใครสักคนดูดีกว่า”
คิดแบบนั้นแล้วผมจึงเปิดคอมฯขึ้นมา
แสงไฟสว่างวาบโชว์หน้าเดสก์ท็อปเป็นสัญญาณพร้อมใช้งาน เว็บเสิร์จเอนจิ้นถูกคลิกเปิด
นิ้วเรียวของผมขยับยุกยิกบนแป้นพิมพ์อยู่สักพัก ในที่สุดไม่นานเกินรอเว็บที่ต้องการก็เด้งหราอยู่บนหน้าจอ
‘เว็บ พันกระติ๊บ ดอท คอม’
ผมไม่รู้จักเว็บนี้มากนักหรอก
แต่บังเอิญเคยได้ยินคนพูดว่าถ้ามีเรื่องกลุ้มใจไม่ว่าจะสากกะเบือยันเรือรบมักมีคำตอบให้หมด
‘ขอคำปรึกษาเรื่องแฟน(เนื้อหาด้านใน)
สวัสดีครับทุกคน ผมมีเรื่องกลุ้มใจอยากปรึกษา
ก่อนหน้าวันวาเลนไทน์แฟนผมเริ่มทำตัวเหินห่าง หลบหน้าหลบตา ทำตัวเฉยชานี่สาเหตุมาจากอะไรเหรอครับ
ปล.แฟนผมเป็นผู้ชาย’
หลังจากตั้งกระทู้ได้ไม่นาน ผ่านไปสักพักกลับถึงบ้านพอเช็คเปิดข้อความคำตอบดูนั้นทำให้น้ำลายของผมแทบทะลัก
ยี่สิบกว่าคำตอบถูกพิมพ์ส่งมา ผมเลื่อนลูกกลิ้งเมาส์ลงอ่านข้อความ คำตอบของแต่ละคนนั้นแทบทำเอาลมจับ
‘กรี๊ด แฟนเป็นผู้ชายหรอคะ
น่ารักจังเลย ว่าแต่คุณเจ้าของกระทู้เป็นฝ่ายรุกหรือฝ่ายรับคะ!’
‘คุณโดนทิ้งแล้วละค่ะ
น่าสงสารจังเลย’
‘ลีลาเอ็งอ่อนไง โดนทิ้งชัวร์
ยิ่งวาเลนไทน์ไม่มาหากันแบบนี้ร้อยละร้อยโดนทิ้งแล้ว เชื่อตรูเหอะ’
‘ผู้ชายกับผู้ชายคบกันไม่ยืดหรอก
ถ้าพี่ชายอกหักสนใจมาซบอกตูมๆของหนูมั้ยคะ ว่างตลอด 24 ชั่วโมง’
‘ความเห็นด้านบนนี่ก็น่าจะถูกนะ
ลีลาห่วยอ่ะเปล่า เขาเบื่อแล้วเลยทิ้งไง ทิ้งไปหาคนที่เร้าใจกว่า ดีไม่ดีวาเลนไทน์นี้อาจมาบอกเลิกก็ได้นะ’
และอีกสารพัดสารพันคำตอบเสียดหัวใจ
ตอนนี้รู้สึกหลอนเข้าขั้นจิต คงต้องไปปรึกษาจิตแพทย์ด่วนก่อนได้วิ่งโร่ไปฆ่าใครสักคน
ไม่มีคนบอกหรือไงว่าผมน่ะเป็นพวก ’หึงโหด’ บังอาจแอบเข้ามาในหัวใจคนอื่นอย่างไม่ได้รับอนุญาต
พอเบื่อแล้วคิดเหรอว่าสเลนคนนี้จะยอมปล่อยออกไปง่ายๆ ไม่มีทาง!
ติ๊งต่อง!
เสียงกริ่งหน้าประตูห้องเรียกความสนใจจากผมไปหมด
ผมก้าวเท้าทีละก้าวด้วยจิตใจที่ฟุ้งซ่าน ใครกัน...บังอาจมารบกวนกันตอนนี้!
ปัง!
ผมกระชากประตูเปิดออกอย่างรุนแรง
พอเห็นผู้มาเยือนถึงกับชะงัก เพราะตรงหน้านี้เป็นคนที่ทำให้ผมจิตไม่ปกติมาทั้งอาทิตย์
ผมหลีกทางให้เขาเข้าห้องแล้วปิดประตูลงกลอนโดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัว
คำตอบล่าสุดที่ได้อ่านนั้นได้ใจความว่าเจ้าสีส้มนี่จะต้องมาบอกเลิกกันในวันวาเลนไทน์วันนี้แน่นอน
ไม่ยอมหรอก!
ไม่ยอมหรอก!!
ไม่ยอมหรอก!!!
ต่อให้ต้องใช้กำลังจับมัดกักขังไว้ก็จะทำ!!!
ในขณะที่กำลังเอื้อมมือเข้าหาลำคอบางระหงส์อยู่นั้น
จู่ๆคนตรงหน้ากลับเอนตัวนั่งลงบริเวณโต๊ะกลมเตี้ยกลางห้องพร้อมหันมองเป็นสัญญาณเชิญให้นั่ง
จึงจำให้ต้องเก็บมือที่ชะงักค้างไว้นั้นลงฉับพลัน เพื่อไม่ให้เหยื่อตื่นตกใจไปเสียก่อนเพราะฉะนั้นต้องใจเย็นๆเข้าไว้นะ
สเลน โทรยาร์ด
“นี่ ของนาย”
ถุงกระดาษใบเล็กๆถูกหยิบขึ้นมาบนโต๊ะพร้อมถูกดันมาวางไว้ตรงหน้าผม
“มันคืออะไร” ผมถามอย่างชั่งใจ
หวังว่าคงไม่ใช่ยาพิษ
“ช็อกโกแลต สุขสันวันวาเลนไทน์นะ”
เอ๋!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ความจริงผมอยากตะโกนออกไปแบบนี้มากแต่ก็ไม่ได้ทำ
มันหมายความว่ายังไง จู่ๆก็เอาช็อกโกแลตมาให้ ต้องใส่ยาพิษไว้จริงแน่ๆ ฟันธงได้เลย
ถุงช็อกโกแลตถูกปัดออกไป เจ้าสีส้มทำหน้าตาตื่น
หึ คงคาดไม่ถึงละสิว่าผมรู้ทัน
คนร่างเล็กตรงหน้าค่อยๆยันกายลุกขึ้นไปเก็บกล่องช็อกโกแลตที่กระเด็นออกมาใส่ถุงตามเดิม
“เป็นบ้าอะไรของนาย” เสียงที่เปล่งออกมาจากลำคอเรียวนั้นพอฟังดีๆแล้วสัมผัสได้ถึงความรู้สึกสั่นเครือ
“หลบหน้าคนอื่นไปตั้งหลายวันยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ
ไปหากิ๊กละสิ เป็นไง...ลีลาอีกฝ่ายคงถึงใจร่างกายร่านๆของนายละสินะถึงคิดจะเอาช็อกโกแลตอาบยาพิษมาให้กินน่ะ
ฝันไปเถอะ ผมไม่มีวันหลงกลกับดักตื้นๆของคุณหรอก!”
ผมตะคอกออกไป ดูท่าว่าเจ้าสีส้มคงจะอึ้งไม่น้อย
แต่ไม่นานนักคิ้วเรียวได้รูปนั้นจึงขมวดลงเล็กน้อยแสดงอารมณ์กรุ่นโกรธ
กล่องช็อกโกแลตถูกหยิบขึ้นมาฉีกเป็นชิ้นๆ
ริมฝีปากได้รูปเผยออ้างับปลายแท่งช็อกโกแลตเดินเข้ามาใกล้
มือสั้นๆยกขึ้นโน้มคอผมลงไปประกบจูบ ลิ้นสีสวยดันบางสิ่งบางอย่างเข้ามา
มันมีรสชาติเข้มข้นกลมกล่อมหอมหวานอย่างบอกไม่ถูกจนเผลอกลืนลงลำคอโดยไม่รู้ตัว
“จูบรสช็อกโกแลตถูกใจนายไหม
ไม่รู้หรอกนะว่าจู่ๆนายเกิดบ้าอะไรขึ้นมา
แต่ที่ไม่ว่างมายุ่งกับนายเพราะฉันฝึกทำช็อกโกแลตแบบพิเศษเพื่อนายคนเดียว
ฉัน...เสียใจนะที่โดนนายต่อว่าแบบนั้น” เจ้าสีส้มก้มหน้าลงมือกำแน่นเตรียมหันกายเดินออกจากห้องแต่ผมกลับรั้งร่างนั้นไว้ก่อน
“ขอโทษ” คำขอโทษสั้นๆถูกเอ่ยออกไป ออกแรงเพียงน้อยนิดก็สามารถลากร่างนั้นให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดได้อย่างง่ายดาย
ผมลูบหัวอีกฝ่ายอย่างปลอบโยนแทนคำขอโทษ
คิดอยากตบปากตัวเองจริงๆที่พ่นคำพวกนั้นออกไป
ผัวะ!
กำปั้นขนาดพอดิบพอดีกระทบข้างแก้มจนผมกระเด็นล้มลงกับพื้น
ผมกุมแก้มข้างที่โดนต่อยพร้อมหันมองอีกฝ่ายด้วยสาย(หมาน้อย)อย่างไม่เข้าใจ แถมโปรโมชั่นด้วยน้ำตาใสคลอหางตานิดๆเรียกคะแนนสงสารจากคนตรงหน้า
“ไม่ยกโทษให้...จนกว่า...”
“ครับ?” ขานตอบอย่างสงสัย
“...นายจะกินเจ้านี่หมด”
ช็อกโกแลตถูกยื่นมาตรงหน้า ผมรับมันมาถือด้วยมืออันสั่นเทา
สายตาเอาจริงของเจ้าสีส้มนั้นไม่ได้เป็นเพียงคำขู่แน่
การง้อเจ้าสีส้มนั้นยากยิ่งกว่าสอนลิงขับรถเสียอีก ถ้าไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนั้นในตอนนี้...ผมต้องกินเจ้านี่ให้หมด!
รสชาติอาหารที่ผ่านมือภรรยา(?)ของผมไม่เคยมีคำว่าเลวร้าย
หลายๆอย่างมักอร่อยกว่าอาหารตามร้านอาหารทั่วไปซะอีก
เพราะฉะนั้นผมจึงอยากบอกว่าช็อกโกแลตนี่มันอร่อยมาก!
“เอ้อ ว่าแต่คนที่ทำอาหารเก่งแบบนายน่าจะเคยทำช็อกโกแลตให้พี่สาวแล้วบ้างนี่
ฉันจำได้ว่าเคยฝ่าดงผู้หญิงไปซื้อให้จนเกือบตาย แล้วนายยังต้องฝึกฝนอีกเหรอ”
“อืม บอกแล้วไงว่าเป็นช็อกโกแลตแบบพิเศษ
กลุ้มใจตั้งนาน...ไม่เคยทำแบบเอาเลือดค้างคาวกับเลือดนกนางนวลมาผสมกันมาก่อน ทำครั้งแรกรสชาติห่วยมากเลยละ
พอลองทำโดยปรับสูตรไปเรื่อยๆในที่สุดก็ได้รสชาติที่ลงตัวสักที”
คำตอบที่ได้รับทำเอาผมแทบคายของเก่า
เลือดค้างคาวกับนกนางนวลเนี่ยนะ!!
“เป็นอะไรไปเหรอเจ้าค้างคาว อ๊ะ
ไม่สิ...เจ้านงนางนวล ถ้ากินไม่หมดละก็...”
“ข...เข้าใจแล้ว จะกินให้หมดเดี๋ยวนี้แหละ นี่ไง”
ผมจำใจฝืนกินมันลงไปทั้งน้ำตา ในตอนนี้ความรู้สึกที่ว่าช็อกโกแลตตรงหน้านี้เล็กจังน้าในยามแรกกลับใหญ่โตขึ้นมาอย่างกะทันหัน
ทำไมนะทำไม เจ้านั่นมันมีปัญหาอะไรกับที่ห้อยโทรศัพท์ของผมหนักหนา
แต่ก่อนก็เรียกค้างคาว เดี๋ยวนี้กลับเรียกนกนางนวลหลังจากเห็นที่ห้อยโทรศัพท์ใหม่ที่ผมซื้อมาเนี่ยนะ! OMG!
ผมถือคติว่ามีความแค้นต้องชำเรา เอ๊ย! ชำระ คอยดูเถอะคืนนี้จะล้างแค้นให้อย่างสาสม!!!
.
.
.
และแล้ววันวาเลนไทน์ก็ได้สิ้นสุดลง
วันต่อมาปรากฏว่าอินาโฮะนอนซมอยู่ในห้องของสเลนโดยไม่มีใครรู้สาเหตุนอกจากพวกเขาทั้งสอง
หลังจากอินาโฮะหลับไปสเลนจึงลองเปิดกระทู้ที่ตนเคยตั้งไว้ในพันกระติ๊บอีกครั้ง
ครั้งนี้เขาเลื่อนอ่านคำตอบต่างๆต่อจากเมื่อวาน
‘บางทีเขาอาจจะแอบซุ่มทำช็อกโกแลตวาเลนไทน์ไว้ให้คุณก็ได้นะ’
นั่นคือคำตอบถัดมาหลังจากคำยุของเมนต์บนที่แช่งเขาว่าอีกฝ่ายจะมาบอกเลิกแหงๆ
ถ้าเมื่อวานเขาอ่านคำตอบครบทุกอันคงไม่เกิดเรื่องแย่ๆแบบนั้น
“ขอโทษนะอินาโฮะ”
“อืม”
เสียงครางตอบรับแผ่วอย่างอ่อนเพลียนั้นทำให้สเลนอดยิ้มอย่างเอ็นดูไม่ได้
“รักนะ อินาโฮะของผม”
“รู้แล้วน่าเจ้านกนางนวล”
“ไหนคำตอบล่ะ เรียกชื่อผมด้วยนะ
ไม่งั้นไม่ปล่อยให้นอนแน่”
ใบหน้าขึ้นสีเล็กๆของคนตัวเล็กกว่ามุดเข้าหลบซ่อนภายใต้ผืนผ้าห่ม
“ร...รักเหมือนกันนะ สเลน โทรยาร์ด”
...วาเลนไทน์นี้ช่างมีความสุขที่สุดเลย...
สเลนคิด
THE END
------------------------------------------------------------------
ฟิคสั้นเฉพาะกิจฉลองวาเลนไทน์ค่ะ รีบปั่นสุดชีวิต ทั้งจิตป่วน ดราม่า ง้องอน คืนดี รวมอยู่ภายใน 5 หน้า A4 ฟอนส์ไซส์ 14
เป็นเรื่องราวต่อจากตอนจบของเรื่องหลัก(ที่ยังแต่งไม่เสร็จ)ค่ะ กว่าสองคนนี้จะลงเอยกันได้ก็วุ่นวายพอดู
เขียนตอนพิเศษนี้ต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะไม่สปอยล์พล็อตเนื้อเรื่องหลักๆที่ยังเขียนไม่ถึง
แต่แอบสปอยล์นิดๆตรงที่สเลนนั้น หึงโหด ค่ะ ของข้าใครอย่าแตะ ข้าแตะได้คนเดียว ประมาณนั้นเลยค่ะ 5555
ปล.ไม่สนับสนุนให้มีค่านิยมในการ(ปี๊บๆ-------//เซ็นเซอร์)กันในวันวาเลนไทน์นะคะ (ถึง มิดไนท์-Sama จะแต่งนิยายออกไปทำนองนั้นก็เถอะ)
เครดิตภาพ pixiv id=48744980
ผู้วาด 神影シユ＠ついった
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น