[S.Fic] Attack on Titan : ฟิคชั่นเป็นเหตุ (Levi x Eren)

Fiction : Shingeki no Kyojin (Attack on Titan)
Title : ฟิคชั่นเป็นเหตุ
Author : มิดไนท์-Sama
Pairing : Levi x Eren
Rating : NC-18
Warning : เรท, ทะลึ่ง, ลามก, หื่น จบ
Note : เป็น One short ตอนเดียวจบค่า ^^ ใช้วิจารณญาณในการอ่านเช่นเดิมน้า ไม่แนะนำให้เด็กไร้เดียงสาอ่านค่ะ Hahaha.

ถูกพันธนาการด้วยโซ่ตรวนที่แสนหนักหน่วง ถูกจองจำไว้ในส่วนลึกของพื้นดิน ความหนาวเหน็บกำลังกรัดกร่อนร่างกาย และความเจ็บปวดกำลังกรัดกร่อนจิตใจ

หยาดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าแม้จะไหลรินออกมามากมายเพียงใดก็ไม่เคยเหือดแห้งหายไปตราบเท่าที่ยังมีชีวิตอยู่ น้ำตา...สิ่งที่แสดงความอ่อนแอของมนุษย์นั้น คอยตอกย้ำย่ำยีอยู่เสมอว่าช่างอ่อนแอเหลือเกิน...ช่างอ่อนแอ

อยากหลับไปตลอดกาล หลับไปชั่วนิรันดร์ เหลือเพียงทิ้งไว้แค่ร่างที่ไร้วิญญาณที่เน่าเปื่อย ละทิ้งซึ่งความเจ็บปวดทั้งหมดทั้งปวง อยากเหลือเกิน..

...อยากเหลือเกิน...

...แต่มันกลับทำไม่ได้...

คนๆนั้นน่ะ ถ้าทิ้งเขาไว้คนเดียว...เขาจะตาย เขาเป็นดั่งกระต่ายที่ถ้าอยู่อย่างโดดเดี่ยวจะเหงาและตายลง ถ้าขาดผมไป...

แอ๊ด...

เสียงประตูถูกผลักให้เปิดออกอย่างช้าๆ และถูกปิดลงด้วยน้ำมือของคนที่แสนจะคุ้นเคย เขามาแล้วกระต่ายที่อยู่อย่างโดดเดี่ยวก็จะเหงาตาย และผม...ก็เป็นเพียงของเล่นแก้เหงาสำหรับเขา สำหรับกระต่ายปิศาจตนนี้

“เชื่องขึ้นเยอะเลยนะ” เขาลูบหัวผมอย่างเอ็นดู

ในใจของผมมีทั้งทุกข์ สุข เศร้า ผสมปนเปกันมั่วไปหมด

จากเกลียดเป็นรักจึงยอมให้เขาจองจำ เพราะไร้ทางหนีจึงยอมให้เขาจองจำ เพราะไร้ทางสู้จึงยอมให้เขาจองจำ เพราะอ่อนแอจึงยอมให้เขาจองจำ เพราะหวังลึกๆว่าจะได้รักตอบจึงยอมให้เขาจองจำ

ทำไมผมถึงไปตกหลุมรักคนอย่างเขากันได้นะ

ไร้ความปราณี ไร้ความสงสารเมตตา แต่หัวใจนั้นเขามีหรือไม่ยังมิอาจรู้ มันคลับคล้ายคลับคลาราวกับจะจับได้และก็จางหายไปในม่านหมอกสักแห่งที่คละคลุ้งกลิ่นเลือด

.

.

.

“อื้อ!!! อั่ก!! ฮึ! อื้อ!!!”

เพี้ยะ!!!

“อึ่ก!! อื้ม!!! อึ๊! อือ! อื้อ!!!!”

เพี้ยะ!!! เพี้ยะ!!!

“ร้องดังๆ! นั่นแหละ! ร้องดังๆกว่านี้อีก!!!”

“ฮึ!! อื้ม!!!! อื้ม!!!!!!”

ร่างของผมถูกมัดมือยกขึ้นเหนือหัวด้วยเชือกที่ขึงอยู่บนคาน อวัยวะตั้งแต่หัวเข่าลงไปกำลังทำหน้าที่รองรับน้ำหนักทั้งหมดของร่างกาย และร่างกายนี้กำลังถูกกระหน่ำฟาดด้วยแซ่หนังเส้นหนาไปทั่วร่างที่เปลือยเปล่า เลือดบางส่วนไหลหยดออกมาตามผิวหนังที่ปริแตก น้ำตาแห่งความเจ็บปวดทั้งกายและใจไหลนองใบหน้าออกมาอีกครั้งแล้วครั้งเล่า แม้จะขยับร่างกายหนีแส้พวกนั้นก็ทำไมได้ แม้จะเปล่งเสียงพูดให้เป็นภาษาก็ทำไม่ได้เพราะถูกยัดด้วยบอลกลมหน้าตาประหลาดที่เห็นจนคุ้นชิน

ก็บอกแล้ว...ผมเป็นแค่ของเล่น เป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ทุกรูปแบบ ซักวันถ้าพังก็คงจะถูกโยนทิ้ง เป็นแค่ของไร้ประโยชน์ที่ไม่มีค่าพอที่จะเรียกว่าเป็นคน

จุดจบของชีวิตผม ผมเห็นมันตั้งนานแล้ว จุดจบที่ได้แต่รอความตาย ร้องไห้ไปวันๆ หัวใจแหลกเละเหลวคาฝ่าเท้าของเขา นั่นคืออนาคตในวันข้างหน้าที่สักวันมันจะมาถึง

แส้ถูกโยนทิ้งไว้ข้างเตียงเมื่อเขาพอใจกับสภาพเละเทะที่โชกด้วยเลือดของผม ขาสองข้างถูกยกขึ้นพาดเอวเขา และสิ่งที่ตามมาโดยที่ไม่ต้องคิดให้มากความก็คือ...

...

ช่องทางเดิมๆที่ไม่เคยชาชินกับความเจ็บปวดที่ถูกมอบให้ ถูกจาบจ้วงรุกล้ำเข้ามาครั้งแล้วครั้งเล่า แม้จะเหนื่อยเต็มทีแต่ต้องฝืนทน แม้จะเจ็บสักกี่ครั้งก็มิอาจบ่น

...เจ็บ...

...เจ็บ...

...เจ็บ...

เชือกที่มัดขึงตัวผมให้ตั้งตรงถูกตัดไปแล้ว และแทนที่ด้วยกุญแจมืออันเดิมๆที่รั้งข้อมือผมไว้กับหัวเตียงทุกครั้ง จะกลัวผมหนีอะไรกันนักกันหนานะ ทั้งๆที่ผมไม่สามารถที่จะหนีไปไหนได้อีกแล้ว แม้แต่จะเดิน หรือยืนก็ยังทำไม่ได้เลย ก็เพราะเขาตัดเอ็นและกระดูกหลักที่ใช้ในการทรงตัวของผม รอยแผลเป็นยังเด่นชัดไม่จางหายปรากฏอยู่บนหลังข้อเท้าอยู่เลย

“วันนี้น่ารักจริงๆนะ”

เขาปลดเครื่องพันธนาการปากของผมออก แทนที่ด้วยการบดจูบอันร้อนแรงที่เต็มไปด้วยตัณหา ผมตอบสนองไปตามที่เขาต้องการทุกอย่างถ้าหากยังไม่อยากถูกทาเกลือใส่แผลแล้วถูกมัดติดกับเสากลางแดดร้อนจัดทั้งวันโดยที่ไม่ได้ดื่มหรือกินอะไรเลยล่ะก็

เมื่อพอใจแล้วเขาก็เดินออกไปจากห้อง ทิ้งผมไว้ให้จมอยู่ในสภาพที่แสนน่าเวทนาที่เต็มไปด้วยเลือดและคราบกามารมณ์

หลังจากที่เขาหายลับไปจากที่นี่ มีเพียงแค่คำพูดเดียวที่ผมจะเอ่ยพูดออกมา

“ผมรักคุณครับ หัวหน้ารีไว”

ผมรักคุณครับ คุณกระต่ายขี้เหงา

.

.

            .

            ผมต้องขอโทษด้วยครับที่ไม่อาจอยู่คู่เป็นของเล่นให้คุณไปจนวันตาย

            ผมต้องขอโทษด้วยครับที่เป็นคนไม่เอาไหน ต้องคอยให้หัวหน้าชี้แนะอยู่เสมอ

            ผมต้องขอโทษด้วยครับที่ร่างกายนี้ไม่อาจทนทานพิษบาดแผลที่คุณสร้างขึ้นมาได้ไหวแล้ว

ผมต้องขอโทษด้วยครับที่กำลังจะตาย ตายอยู่ในห้องของคุณ

วันเวลาผ่านพ้นจากนั้นมาอีก 1 เดือน

            เหตุการณ์ซ้ำซากแบบนี้เกิดขึ้นจนเป็นกิจวัตร จนวันหนึ่ง ในคืนที่เงียบเหงา ไร้แสงดาวและแสงจันทร์ และแล้วคืนนั้นลมหายใจก็รวยรินและขาดดับหายไปจนไม่มีวันที่จะหวนกลับมาได้อีก

            เหมือนดั่งถูกปลดปล่อยออกจากเครื่องพันธนาการทั้งปวง ความกังวลเกี่ยวกับเขานั้นเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมคิด

            คำพูดสุดท้ายของชีวิตที่ถูกเอื้อนเอ่ยออกมาคือ...

“ผมรักคุณครับ” ดวงตาหลับพริ้มลงชุ่มฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำตา และเหือดแห้งไปเมื่อยามเช้ามาถึง แล้วมันจะไม่มีวันหวนคืนมาอีก...ตลอดกาล

.

.

.

ยามเช้า ประตูบานเดิมถูกเปิดออก ร่างนั้นถูกยกขึ้นเขย่าปลุกให้ตื่น ไร้เสียงตอบรับ ไร้ลมหายใจ ทิ้งไว้เพียงใบหน้ายิ้มแย้มให้เห็น พร้อมกับข้อความเลือดที่ถูกวาดไว้บนหัวเตียง

‘ผมรู้ครับว่าหัวหน้าเป็นคนขี้เหงา หากไม่มีผมอยู่แล้วอย่าได้หาใครมาทรมานเหมือนผมแบบนี้อีกนะครับ คราวหน้า...ขอให้คุณหาคนที่คุณรักจริงและจงมีความสุขไปกับคนที่คุณเลือก ดูแลเขาให้ดีๆนะครับ

รักคุณตลอดมา และจะรักตลอดไป

จาก ของเล่นที่พังง่ายเกินไป

เอเลน เยเกอร์’

.

.

.

“ฮึกๆ น...นี่มันอะไรกัน งื๊อ” เอเลนปาดเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบนองหน้า ตัวสั่นผวาตามแรงสะอื้น ไม่รู้ว่ามันผสมไปด้วยความกลัว ‘รีไว’ ในฟิคชั่นที่เขาอ่านจบไปในอินเทอร์เน็ตเมื่อกี๊ด้วยหรือเปล่า

“เอเลน ฉันกลับมาแล้ว” เสียงคุ้นชินจากหน้าประตูดังขึ้นทำให้เจ้าของชื่อต้องรีบปาดน้ำตายกใหญ่ก่อนที่อีกฝ่ายจะมาเห็น แล้วลุกขึ้นเดินออกไปต้อนรับคนที่เขาตัดสินใจแล้วว่าจะอยู่ด้วยกันไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่

“ยินดีต้อนรับกลับครับคุณรีไว”

“ตานายเป็นอะไรแดงๆ” รีไวยกมือขึ้นมาสัมผัสดวงหน้าหวานที่วันนี้ดูจะบวมแดงต่างจากปกติ เขาจึงสันนิตฐานว่าเอเลนต้องร้องไห้ แต่ด้วยสาเหตุใดก็ไม่รู้เพราะเอเลนเอาแต่หลบสายตาและปฏิเสธเป็นพัลวันก่อนจะรีบเดินจ้ำอ้าวหนีไป

“ผมไม่ได้เป็นอะไรนี่ครับก็ปกติ อ...เอ่อ คุณกลับมาเหนื่อยๆคงหิวน้ำสินะครับ เดี๋ยวผมเอามาให้”

“ขอน้ำพั้นซ์”

“ค...ครับ เดี๋ยวผมจะทำให้เดี๋ยวนี้แหละครับ” เสียงตะโกนดังลอดออกมาจากในครัว ตามด้วยสียงรื้อค้นของในตู้เย็น

รีไวทิ้งตัวลงบนโซฟา ปล่อยร่างกายที่เหนื่อยล้าให้พักผ่อน “โกหกได้ไม่เนียนเอาซะเลย ไอ้เด็กบ้า” บ่นงุบงิบใส่คนที่ตั้งหน้าตั้งตาทำน้ำพั้นซ์สูตรพิเศษสำหรับรีไวเพียงคนเดียว สายตากวาดมองรอบห้องที่เริ่มจะรกนิดๆเพราะไม่ได้ทำความสะอาดมาหนึ่งสัปดาห์เต็ม ถึงจะสั่งให้เอเลนที่กลับบ้านเร็วกว่าเป็นคนทำก็ยังไม่ถูกใจ ถ้าสะอาดสำหรับเขาคือต้องเนี๊ยบ พื้นต้องใสปิ๊งเปล่งประกายแวววาวเหมือนในโฆษณา

สายตาคมกวาดมองสะดุดเข้ากับหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่ตั้งสว่างอยู่มุมห้อง รีไวเดินเข้าไปใกล้เพื่อหวังจะปิดมันเพราะเขากลับมาถึงบ้าน และเอเลนคงจะไม่เล่นมันแล้ว แต่แล้วสายตาดันไปสะดุดกึกกับหัวข้อที่มีตัวอักษรตัวใหญ่อันแสนคุ้นตาจั่วหัวไว้ว่า ‘Shingeki no Kyojin’

ถ้าจำไม่ผิดนั่นเป็นหนังฟอร์มยักษ์เรื่องแรกที่เขาได้เล่นบทคู่กับเอเลน และเผลอถูกตาต้องใจเจ้าเด็กนั่นจนตอนนี้จับพลัดจับผลูมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเรียบร้อย และตอนนี้หนังเรื่องนั้นกำลังออนแอร์อยู่ในขณะนี้ โดยมีกระแสตอบรับที่ดีมาก

นิ้วใหญ่เลื่อนลูกกลิ้งลงมาอีกนิดก็พบเข้ากับหัวเรื่องที่เอเลนกำลังอ่านอยู่

“FanFic Attack on Titan เรื่อง นักโทษผู้ถูกคุมขังหัวใจ คู่ รีไวxเอเลน ติดเรท NC-18+ แนว SM, Drama หืม...เจ้าเด็กนั่น ทะลึ่งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”  รีไวไล่สายตาอ่านไปเรื่อยๆ ทำไมจะไม่รู้ว่าพวกแฟนๆที่จัดอยู่ในประเภทสาววายจิ้นเขากับเอเลนมากแค่ไหน ถึงขนาดแต่งเป็นแฟนฟิคกับโดจินออกมาขายกันให้พรึ่บพรั่บอย่างไม่กลัวเจ้าของลิขสิทธิ์ออกมาฟ้องร้อง*กันเลยทีเดียว

บางคนจิ้นให้เขาเป็นรับกับเอลวิน แต่บางคนก็จิ้นให้เขาเป็นรับกับเอเลน แต่บทรุกของรีไวกับเจ้าเด็กบ้านั่นก็น้อยซะเมื่อไหร่ เรียกได้ว่าคู่ รีไวxเอเลน เป็นคู่ที่มีแฟนๆเยอะเป็นอันดับหนึ่งเลยก็ได้(ในญี่ปุ่น) ถ้ารองลงมาคงเป็นเขากับเอลวินกระมั้ง แต่ถึงจะรู้แต่ก็ไม่เคยสนใจจะอ่านเจ้าของพวกนี้เลยด้วยซ้ำ ไม่คิดเลยว่าเอเลนจะสนใจอ่านมันด้วย

“นั่งอ่านตัวเองโดนจับจิ้นกับคนอื่นมันสนุกตรงไหนกัน” ถึงจะบ่นแต่สายตาก็ไล่อ่านมาทุกบรรทัดจนถึงบรรทัดสุดท้าย แล้วจึงเข้าใจได้ทันทีว่าเหตุใดกันเอเลนถึงร้องให้ ก็เขา(หัวหน้ารีไว)เล่นทารุณกรรมเอเลน(เอเลน เยเกอร์)ซะจนตายอย่างช้ำรักขนาดนั้น เอเลนเด็กผู้มีความรักครั้งแรกกับรีไวที่เล่นรับบทเป็นหัวหน้ารีไวคงจะคิดฟุ้งซ่านไปกับฟิคงี่เง่านี่ไปถึงไหนต่อไหน

“หัวหน้ารี....เย้ย! คุณรีไวครับ! คุณอ่านอะไรอยู่น่ะ!” เอเลนที่เดินถือแก้วน้ำพั้นซ์ออกมาจากในครัวมือสั่นระริกแทบจะทำแก้วหล่น ใจหายหล่นไปถึงตาตุ่มจนเผลอเรียกว่า ‘หัวหน้ารีไว’ ซึ่งเป็นคำติดปากจากบทละครออกมา

เอเลนวางแกวน้ำลงบนโต๊ะแล้วรีบปิดหน้าเว็บลงโดยฉับพลันก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก โดยไม่รู้เลยว่าฟิคพวกนั้นถูกรีไวอ่านจนจบหมดถึงหยดสุดท้าย

“เอเลน”

“ครับ!”

เสียงราบเรียบพร้อมไออึมครึมแบบฉบับหัวหน้ารีไวในหนังฟอร์มยักษ์ถูกปล่อยออกมาจนทำให้เอเลนเผลอยืนตัวตรงทำความเคารพตามแบบฉบับอันเป็นเอกลักษณ์ในเรื่อง Shingeki no Kyojin

รีไวเห็นดังนั้นจึงลอบถอนหายใจออกมาช้าๆ ดูท่าว่าพวกเขาสองคนและน่าจะรวมถึงคนอื่นๆคงจะถูกบทบาทพวกนี้กลืนกินไปแล้วแน่ๆ เพราะว่านิสัยของแต่ละคนก็ไม่ได้ต่างจากบทที่ตนได้รับเท่าไหร่นัก ไอ้เรื่องจะโดนบทบาทครอบงำนี่มันคงเป็นเรื่องง่ายกันเลยทีเดียว

“ฉันมีเรื่องอยากถามนาย” รีไวฉุดร่างสูงกว่าให้มานั่งลงบนตักก่อนที่มือหนาจะเลื้อยเข้าไปเค้นคลึงผิวเนื้อเรียบเนียนภายใต้เนื้อผ้า เอเลนสะดุ้งเฮือกพยายามดันมือแกร่งที่เลื้อยพันอย่างกับปลาหมึกให้ออกไปแต่สุดท้ายก็ไร้ผลตามเคย “ถ้านายชอบเล่น SM ก็น่าจะบอกฉันตรงๆ ไม่ต้องไปนั่งอ่านฟิคที่พวกนั้นแต่งหรอกน่า”

“อ...เอ๋ ผมไม่ได้ชอบเล่น S... อุ๊บป์!” ไม่ทันจบประโยคเรียวปากบางถูกทาบทับปิดลงด้วยริมฝีปากของอีกฝ่าย สัมผัสเน้นหนักตามจุดต่างๆของร่างกายทำให้เขาเคลิบเคลิ้มไปกับมันจนไม่รู้ว่าเสื้อผ้าของตนได้ถูกถอดออกไปหมดเหลือแต่ร่างกายเปลือยเปล่า

แผ่นหลังนวลถูกดันให้แนบลงกับโซฟาตัวยาวกว้างที่รีไวสั่งซื้อมาโดยมีจุดประสงค์สารพัดประโยชน์ซึ่งรวมถึงการเอาไว้ใช้ทำกิจกรรมบางอย่างยามเบื่อหน่ายกับห้องนอน

            “อือ ค...คุณรีไวครับ พ...พอเถอะครับ ผมยัง...อ๊ะ! ยังไม่ได้อาบน้ำเลย อื้อ!”

“เงียบซะ ในตอนนี้นายแค่นอนครางอยู่ใต้ร่างชั้นก็พอแล้ว”

เอเลนหน้าแดงก่ำดั่งลูกมะเขือเทศสุก ยกแขนขึ้นมาก่ายหลบซ่อนความเขินอายที่ถูกดวงตาคมจ้องไล้โลมเลียไปทั่วร่างของตน

“เอามือออก ให้ฉันเห็นหน้าของนายชัดๆสิ” รีไวเอื้อนเอ่ยกระซิบแผ่วด้วยเสียงแหบพร่าแถวบริเวณใบหู ลิ้นร้อนโลมเลียกัดงับเข้าที่ใบหูนั้นจนคนใต้ร่างสะดุ้งร้องครวญครางไม่เป็นภาษา ปลุกปั่นอารมณ์ทางเพศให้ปะทุสูงขึ้นเรื่อยๆ

“ไม่!” เอเลนปฎิเสธเสียงแข็งด้วยความอับอาย ทำกันกี่ครั้งก็ไม่เคยชินสักที บางทีเขาอาจเป็นพวกแพ้ทางคนที่เป็นผู้ใหญ่กว่าจริงๆก็ได้

“ก็ตามใจ ถ้าอยากปิดนัก อย่ามาอ้อนวอนขอให้เปิดก็แล้วกัน” รีไวควานหากุญแจในอกเสื้อขึ้นมาไขปลดล็อคเก๊ะเล็กๆที่อยู่ใต้โซฟา บอกแล้วไงว่านี่เป็นโซฟาสารพัดประโยชน์ สามารถใช้เก็บของชิ้นเล็กชิ้นน้อยได้

รีไวหยิบผ้าผืนดำยาวขึ้นมา กระชากแขนบอบบางที่ใช้ปิดบังใบหน้าเขินอายนั้นไว้แล้วกดลงเหนือหัวแนบโซฟา ผ้าผืนนั้นถูกนำมาใช้พันรอบศีรษะบดบังดวงตาเขียวมรกตคู่สวยให้พบเจอแต่ความมืดมิด ข้อมือบอบบางทั้งสองข้างถูกจับมัดไพล่หลังไว้ไม่ให้สามารถทำอะไรได้อีก

“ค...คุณรีไว...!”

“เรียกว่าหัวหน้าสิ”

“ห...หัวหน้าครับ เอาผ้าออกเถอะนะครับ ผ...ผมกลัว” กลัวเพราะว่าไม่สามารถมองเห็นอะไรได้อีกนอกจากความมืด ดวงตาภายใต้ผ้าผืนนั้นกำลังสั่นไหวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“บอกแล้วไงว่าอย่ามาอ้อนวอนขอให้เปิดตาให้น่ะ”

เอเลนถึงกับสะอึก ร่างกายบางกระถดดีดตัวออกหนีจากรีไวจนหงายหลังเกือบจะตกอยู่รอมร่อ ถ้าหากรีไวไม่กระชากเข้ามาแนบอกเอาไว้เสียก่อน

ไหล่บางสั่นระริกกับเซ็กส์ที่ไม่คุ้นเคย รีไวรับรู้ได้ถึงมันก่อนจะคลี่ยิ้มหายากออกมาบางเบา ตอนนี้เขากำลังรู้สึกสนุกที่ได้แกล้งเด็กผู้ไม่ค่อยประสากับเรื่องอย่างว่าของผู้ใหญ่

กายบางถูกปลุกเร้าอีกครั้งด้วยลิ้นช่ำชองที่ดูดดุนติ่งไตจนแข็งชูชันน่าขบกัดนัก จูบประทับรอยตรีตราเป็นเจ้าของถูกพรมไปทั่วจนปรากฏรอยแดงเป็นจ้ำๆรวมทั้งรอยฟันประปรายอยู่ทั่วตัว

การที่มองไม่เห็นทำให้ร่างกายของเอเลนไวต่อสัมผัสที่อีกฝ่ายมอบให้นัก ทั้งในหัวยังคิดจินตนาการถึงแต่สิ่งที่รีไวจะทำอะไรต่อไปกับร่างกายของตน ทั้งหมดในหัวของเขาตอนนี้เต็มไปด้วยเรื่องลามกจนคิดอย่างอื่นไม่ออก

รีไวจะสัมผัสตรงไหน

รีไวจะมองร่างกายเขาด้วยสายตาแบบใด

มันยิ่งทำให้เอเลนรู้สึกตื่นเต้นขึ้นเป็นเท่าตัวกับประสบการณ์ที่แปลกประหลาด แล้วยิ่งขาเรียวถูกจับอ้าออกกว้างเผยส่วนลับด้านหลังที่ถูกปกปิดด้วยก้อนเนื้อนุ่มทั้งสองก้อนที่ตอนนี้ถูกจับแยกออกจนเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว มันยิ่งทำให้เขาอับอายยิ่งกว่าเก่า

“หัวหน้า...ด...ได้โปรด...ผมอาย...!”

ใบหน้าที่ราวกับจะร้องไห้นั้นยิ่งปลุกสัญชาตญาณดิบเถื่อนของชายอายุสามสิบ ในหัวเต็มไปด้วยพล็อตนิยายที่เพิ่งอ่านโดยไม่ได้ตั้งใจเต็มไปหมด บางทีอาจจะเป็นเขาเองก็ได้ที่อยากเล่นบท SM กับเด็กหนุ่มวัยกระเตาะ

...ถ้าตำรวจรู้เข้า คงถูกจับเข้าคุก...

แต่มีหรือที่รีไวจะกลัว บ้านนี้ไม่มีกล้องวงจรปิด ไม่มีเครื่องดักฟัง ไม่มีเพื่อนข้างห้อง ไม่มีปาปารัสซี่ และไม่มีนักข่าว แล้วจะกลัวอะไร เด็กตรงหน้าก็ใช่จะวิ่งแจ้นไปฟ้องตำรวจให้จับคนรักอย่างเขาเข้าคุกได้ซะเมื่อไหร่

เพราะฉะนั้น...ทางสะดวก...ลุยโลด!

รีไวควานหยิบบางอย่างขึ้นมา พร้อมกับเทเจลหล่อลื่นลงไปจนชุ่ม แล้วกดมันลงไปบนช่องทางสีหวานจนสะดุ้ง

“ห...หัวหน้าครับ! คุณทำอะไ...อ๊า!”

เอเลนครางลั่นบิดส่ายเอวไปมาพยายามจะไล่สิ่งแปลกปลอมที่กำลังสั่นสะเทือนถูกจุดกระสันในร่างกายของตัวเองให้ออกไป

“อื้อ! อ๊า! ค...คุณทำอะไรกับ อึ๊! กับร่างกายผ...ผม!”

“หืม ตอนนี้เรากำลังเล่น SM เหมือนในนิยายที่นายอ่านไง” รีไวแลบเลียประทับจูบลงบงหลังเท้าเนียนสวยไต่ตามเรียวขางามมาจนถึงท้องขาด้านใน ขบกัดเพียงแผ่วเบาราวกับหยอกเย้ากลั่นแกล้งเด็กน้อย

“โฮ่ย ตรงนี้วิวดีนะว่าไหม ต้องการให้ฉันบรรยายให้ฟังรึเปล่า”

“ม...ไม่ครับ!”

...ยิ่งปฏิเสธเหมือนยิ่งยุ...

“ตรงนี้ของนาย...” รีไวใช้นิ้วแตะลงบนกลีบปากทางที่กำลังอ้าหุบตอดรัดรับสิ่งแปลกปลอมเข้าไป จนเขาเกือบอดใจไม่ไหวที่จะใส่ของตัวเองลงไปแทนไวเบรเตอร์ที่กำลังสั่นทำหน้าที่สร้างความสุขสมให้กับร่างบอบบาง “ของนาย...สีชมพูสวย ...รู้ไหม? มันกำลังตอดรัดรับเจ้านี่เข้าไปข้างในตัวนาย ผนังภายในของนายตอนนี้กำลังบีบตัวแล้วคลายออกเป็นจังหวะ...น่ารักจังนะ”

“อย่า!...”

“สะโพกนายส่ายเชิญชวนฉันอยู่น่ะ ช่างเป็นเด็กที่ลามกเสียจริง” นิ้วเรียวดีดแก่นปลายยอดสีชมพูที่กำลังตั้งชูชันด้วยแรงอารมณ์ เอเลนบิดตัวแล้วบิดตัวอีกด้วยความทรมานจากความเสียวกระสัน ร่างกายสั่นหงึกอย่างต้องการปลดปล่อยน้ำแห่งความเป็นชาย

รีไวเห็นดังนั้นจึงแกล้งสวมห่วงจากปลายรูดลงสุดโคน รัดรึงแท่งร้อนจนไม่สามารถปล่อยสิ่งที่ต้องการออกมาได้

“หัวหน้า...อึ๊ก!...ได้โปรด...อย...ย...อย่าทำแบบนี้ งื๊อ! อ๊า! ม...มากกว่านี้...ผ...ผมต้องการ...มากกว่านี้! ได้โปรดเถอะครับ!”

“อยากได้มากกว่านี้งั้นเหรอ” รีไวแกล้งกระซิบเข้าข้างหูของเด็กที่กำลังทำสีหน้าทรมาน “ถ้าอย่างนั้นก็ใช้ปากของนายซะสิ”

ร่างแกร่งกดใบหน้าสวยให้แนบลงกับกางเกงที่โป่งนูนแข็งอย่างเห็นได้ชัด เอเลนไม่รีรอช้าใช้ปากกัดซิบรูดลงมาจนสุดอย่างรู้งาน พร้อมด้วยกางเกงชั้นในอีกตัวหนึ่งที่รีไวสวมอยู่ จนในที่สุดแก่นกายใหญ่ดีดตัวออกมากระทบใบหน้าอมชมพูจนเปรอะเปื้อนน้ำกามบางส่วน เอเลนหาได้สนใจอ้าปากงับส่วนหัวเข้าไปจนครึ่งค่อนลำแล้วรูดเข้าออกอย่างมีจังหวะจะโคน

เอเลนถอนปากออกมาโลมเลียตวัดลิ้นรูดเล่นกับส่วนอื่นๆของแท่งนั้นจนลงมาถึงก้อนกลมกลึงทั้งสองใบ เขาละละเลงลิ้นจนชุ่มฉ่ำก่อนจะวกขึ้นไปใช้ปากครอบครองแท่งเนื้อร้อนนั้นอีกครั้ง

รีไวยิ้มย่องอยู่ในใจด้วยความภาคภูมิ ลูบเรือนผมสีน้ำตาลเข้มนุ่มมือเพื่อทดแทนคำพูดที่ว่า ‘ทำได้ดีมาก’

เอเลนเป็นเด็กที่เรียนรู้ได้เร็ว ซึ่งสิ่งที่เอเลนทำอย่างช่ำชองจนเขาพอใจอยู่ตอนนี้ก็เป็นผลมาจากการที่เขาเสี้ยมสอนเรื่องบนเตียงให้เอเลนเกือบทุกวันอย่างไม่ขาด แต่ช่วงนี้พวกเขาสองคนมีงานเข้ามาเยอะ ทำให้ไม่ค่อยได้ทำอะไรกันนัก จนถึงขนาดที่เจ้าเด็กนี่เหงาจนต้องไปหาฟิคชั่นติดเรทมาอ่านกันเลยทีเดียว

...เป็นเด็กที่ถ้าปล่อยให้อยู่คนเดียวแล้วคิดไม่ออกจริงๆว่าจะทำอะไรพิเรนๆอีกหรือเปล่า...

“อึก! อื้อ!” น้ำอุ่นร้อนทะลักเข้าโพรงปากอ่อนนุ่ม เอเลนตวัดดูดกลืนสิ่งเหล่านั้นให้ไหลผ่านจากลำคอลงท้องอุ่นวาบไปจนหมด “อืม...ห...หัวหน้า...ครับ...ส...ใส่เข้ามา ผมขอร้อง”

เอเลนวอนขอ ถึงจะถูกปิดตาเอาไว้แต่รีไวสามารถที่จะรู้ได้ว่าเด็กคนนี้กำลังทำสีหน้าแบบใดอยู่ ดวงตาคงฉ่ำเยิ้ม และเต็มไปด้วยแรงอารมณ์...และมันทำให้เขาใจอ่อนอีกตามเคย อยากจะเล่นสนุกตามประสาคนแก่ให้มากกว่านี้สักหน่อย แต่เห็นที่ร่างกายของตัวเองมันคงทนไม่ไหวถึงตอนนั้น เพราะถูกเอเลนใช้ลิ้นน่ารักๆนั่นปลุกเร้าจนเป็นถึงขนาดนี้...

...จะยอมให้สักวันก็แล้วกัน...

“หึ เห็นแก่นายที่วันนี้ทำตัวน่ารักหรอกนะ”

ไวเบรเตอร์ถูกดึงออกแทนที่ด้วยกายใหญ่โต แท่งเนื้อร้อนถูกจับกดจ่อปากทางที่เผยออ้ารอรับ รีไวกดกายลงไปอย่างช้าๆ เอเลนเลนผ่อนลมหายใจยาวพยายามไม่ให้ร่างกายของตนเกร็ง แต่ถึงกระนั้นก็ยังเจ็บอยู่ดีเมื่อเจ้าสิ่งนั้นมันใหญ่กว่าช่องทางเล็กๆของเขาอยู่มากโข

“ห...หัวหน้า...อือ จ...จูบ...จูบ”

“วันนี้เอาแต่ใจจังนะ เอเลน”

“ก...ก็ใครแกล้งผมเล่า อือ...” จูบอ่อนโยนถูกส่งมอบให้กับเด็กน้อยใต้อาณัติ ลิ้นร้อนตวัดพันเกี่ยวกันด้วยความรักใคร่ รีไวกอดร่างเพรียวบางด้วยความหวงแหนยิ่งกว่าสิ่งใดๆในชีวิต เด็กคนนี้...จะเป็นคนแรกและคนสุดท้ายที่เขาจะใช้ชีวิตร่วมด้วยกันจนกว่าจะตายจาก

เขาจะไม่ยอมทิ้งขว้างเอเลนดั่งในฟิคชั่นที่ถูกแฟนเกิร์ลแต่งขึ้น จะดูและและมอบความรักให้อย่างท่วมท้นจนเด็กคนนี้จำต้องเอียนไปจนตาย ไม่ปล่อยให้เหงาและจะไม่ทำร้ายดั่งในนิยายที่เพิ่งอ่าน

“ฉันรักนาย”

คำบอกรักถูกเอื้อนเอ่ย น้ำตาใสรื้นขอบตาของคนถูกบอกรักแล้วกลิ้งหล่นร่วงลงมาพ้นผ่านผ้าปิดตาหยดจากปลายคางลงสู่โซฟาที่รองรับ

เด็กหนุ่มฝืนกายเอนตัวขึ้นกระซิบแผ่วถ้อยคำอันอบอุ่นมอบให้แก่อีกฝ่าย “ผมรู้ครับ ผมก็รักคุณ พ่อกระต่ายขี้เหงา”

ถูกอย่างเด็กนั่นว่า ตัวเขาเองนั่นแหละที่ขี้เหงา เขาเริ่มกลายเป็นคนขี้เหงาตั้งแต่มีเด็กคนนี้เข้ามาในชีวิต อันที่จริง...ฟิคที่เขาอ่านอย่างไม่ได้ตั้งใจนี่...ตัวละครเอเลนในนั้นก็บอกว่าเขาเป็นกระต่ายขี้เหงาเหมือนกันนี่นะ

“แฟนเกิร์ล...น่ากลัวจริงๆ”

“เอ๋ คุณรี...เอ่อ...หัวหน้าพูดว่ายังไงนะครับ”

“เปล่า ...เรียกชื่อชั้นสิ”

“ค...ครับ รักนะครับรีไวของผม” จุ๊บลงบนแก้มเนียนของหนุ่มใหญ่ รีไวชะงักเพราะไม่ทันได้ตั้งตัวก่อนจะกระแทกกายเข้าออกตักตวงความสุขอยู่ภายในกายของอีกฝ่าย

“ทำแบบนี้...แปลว่านายอยากทำอีกรอบใช่ไหม?”

“เปล่าครับ!”

“โห ก็ได้ ชั้นจัดให้”

“ด...เดี๋ยว อื้อ! ค...คุณอย่าเลือกฟังแล้วตีความหมายไปเองสิครับ! เผด็จการเกินไปแล้ว!”

“เผด็จการ...แล้วรักไหมล่ะ” เจอคำถามนี้สวนกลับทำเอาเอเลนสะอึกไปไม่ถูก ก่อนหน้าที่แดงจัดอยู่แล้วจะแดงระเรื่อขึ้นไปอีก

“รักสิครับ ไม่งั้นผมจะทำแบบนี้ด้วยเหรอ”

“ชักปากกล้าขึ้นนะ แสดงว่าคืนนี้ไม่อยากนอนใช่ไหม”

เอเลนส่ายหัวเป็นพัลวัน ตัวโยกสั่นคลอนไปตามแรงกระแทก รีไวยิ้มน้อยๆให้กับความน่ารักที่จับหัวใจของเขาได้อยู่หมัด

“ได้ คืนนี้จะไม่ปล่อยให้นอนเลย”

กายแกร่งเร่งแรงกระแทกกระทั้นเมื่อใกล้ถึงจุด มือแกร่งปลดห่วงแหวนที่ใช้รัดรึงแกนกายเล็กกว่าให้เป็นอิสระ และแล้วทั้งคู่ก็ถึงจุดหมายไปพร้อมกัน

น้ำอุ่นร้อนทะลักเข้าช่องทางเล็กที่กำลังตอดรัดกับกายเขาแน่นจนเจ็บไปหมด เอเลนปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นของตนเองออกมามากมายเปรอะเปื้อนเบาะจนเจิ่งนองเหนอะหนะเต็มไปทั่ว

รีไวบดจูบอ่อนโยนบนกลีบปากบางอีกครั้ง ย้ำลงซ้ำครั้งแล้วครั้งเล่าดุจดั่งจะบอกให้เจ้าตัวรู้ว่า

‘นายเป็นของฉัน’

‘นายเป็นของฉัน’

‘นายเป็นของฉัน’

เอเลนหลับตาพริ้มปล่อยให้บรรยากาศแบบนี้ไหลผ่านไปเรื่อยๆอย่างช้าๆ เอเลนตอบรับจูบนั้นดั่งแทนคำตอบไปว่า

‘ผมรู้ครับ’

‘ผมรู้ครับ’

‘ผมรู้ครับ’

...นายเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้นเอเลน...

...ผมรู้ครับ ผมจะเป็นของคุณแต่เพียงผู้เดียว...

และแล้วบทรักคืนนั้นก็ยังคงดำเนินต่อไปอย่างอ่อนหวาน กายหลอมรวมกันครั้งแล้วครั้งเล่าไม่ให้ห่าง อยากจะตระกองกอดกันแบบนี้ตลอดไป ให้ช่วงเวลลาทั้งหมดต่อจากนี้ไป มีแต่ความสุขตลอดกาล

ความรัก...เป็นสิ่งที่ต้องดูแลให้ดี ไม่เช่นนั้นวันใดวันหนึ่งมันอาจจะโบยบินจากไปยังที่ไกลแสนไกล...

.

.

.

END

[แถมท้าย : ชีวิตน้อยๆของเอเลนหลังจากนั้น]

“จ...เจ็บ” เสียงครางโอดโอยดังออกมาจากร่างที่นอนคลุมโปงอยู่บนเตียง บ้างก็ส่งเสียงร้องหงิงๆเรียกความสนใจจากผู้ใหญ่ที่ทำให้ตนต้องกลับมาตกที่นั่งลำบากแบบนี้อีกครั้ง

...นี่เขาไม่ได้เอวเคล็ดแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะหลังจากที่เคยมีอะไรกันกับคุณรีไวครั้งแรก...

“ส่งเสียงร้องอย่างกับลูกหมา” รีไวที่จัดการเตรียมข้าวช้าวเสร็จ เดินเข้ามาในห้องดูสภาพคนที่เขากกกอดอยู่ทั้งคืนกำลังนอนอืดอยู่บนเตียง

“มันเป็นเพราะคุณไม่ใช่เหรอครับ” ที่เล่นอะไรพิเรนๆกับร่างกายเขาบ้างก็ไม่รู้

“โฮ่ แล้วรู้สึกดีมั้ยล่ะ”

“ก...ก็ดีครับ อ๊ะ!” ตะครุบปากตัวเองแทบไม่ทัน เพิ่งคิดได้ว่าไม่น่าตอบออกไปแบบนั้นเลย เพราะไม่เช่นนั้นวันหลังอาจจะโดนรีไวลุยหนักจนเอวเขาเคล็ดแบบนี้อีกก็ได้

“หึ รู้น่า เดี๋ยววันหลังจะทำแบบอ่อนโยนให้แล้วกัน” ร่างแกร่งก้มลงไปประทับจูบแผ่วเบาลงบนริมฝีปากเล็กเป็นเชิงขอโทษทำเอาคนรู้ความหมายของจูบนี้เขินม้วนต้วนอายขดตัวกลมไปอีกรอบ

“นี่ เอเลน ถ้ายังทำหน้าแบบนั้นอยู่อีกล่ะก็...” มือหนาค่อยๆเลื้อยไต่ลูบขาเรียวสวยที่เต็มไปด้วยรอบกลีบกุหลาบและรอยฟันตรีตรา หยุดวนนวดเฟ้นต้นขาอ่อนราวกับจะปลุกเร้าอารมณ์ของร่างสูงกว่าอีกรอบ

“อ๊ะ ค...คุณรีไวอย่าครับ! ผม...ปวดเอว...”

“หึ ล้อเล่นน่ะ”

ดีดหน้าผากเจ้าม้าดีดกะโหลกไปหนึ่งที เอเลนทำหน้ามุ่ยแก้มป่องพองลมกุมส่วนที่ถูกดีดไว้อย่างงอนๆ ก่อนจะทำหน้าเหวอเมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังลอยหวือหมุนติ้วอยู่กลางอากาศ

“คุณจะพาผมไปไหนครับคุณรีไว!”

“อาบน้ำ หรือจะอยู่สภาพนี้ทั้งวัน”

“อาบน้ำดีกว่าครับ” เอเลนลอบถอนหายใจ เตรียมใจแล้วว่ายังไงวันนี้ก็ต้องโดนอีกรอบ เพราะอาบน้ำกับรีไวนี่นะ มีรึจะเหลือน่ะ

และแล้ววันนั้น เอเลนก็โดนขัดถูจนสะอาดเอี่ยมอ่องไปถึงตับไตไส้พุง และเอวเคล็ดเพิ่มขึ้นยิ่งกว่าเก่า เขาสาบานเลยว่าวันหลังเขาจะไม่อ่านไอ้นิยายพรรค์นั้นให้รีไวเห็นอีกเด็ดขาด!

ส่วนทางด้านรีไวนั้น เดินหน้าชื่นตาบานทำความสะอาดบ้านด้วยความสุขเหลือล้น สบายเนื้อสบายตัว หน้าใสเด้งเหมือนเด็กวัยเอ๊าะๆ ที่ตีค่าเป็นตัวเลขอายุจริงได้ยากนัก

...แต่เรื่องความสูงยังไงก็ยัง 160 เซนติเมตร อยู่วันยังค่ำไม่มีเพิ่มหรือลดไปมากกว่านี้...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

“ชิ แก่แล้วยังเซ็กส์จัด ผมจะแช่งคุณให้คราวหน้าคุณขยับจนเอวเคล็ดบ้างเลยคอยดู!”

“ก่อนฉันจะเอวเคล็ด ฉันจะทำให้นายเคล็ดยิ่งกว่าจนลุกเดินไปไหนไม่ได้ไปสามวันสามคืนให้ดูเอาไหม”

“เหวอ! คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ แล้วได้ยินด้วยเหรอ” ประโยคหลังเอ่ยเสียงแผ่ว

“เมื่อกี๊นี้นายแช่งฉัน”

“ป...เปล่าครับ คุณหูฝาดไปเอง”

“โห งั้นเมื่อกี๊ชั้นคงหูฝาดได้ยินว่า ‘อยากลองท่ายากร้อนแรงกับหัวหน้ารีไวจัง’ สินะ หึ”

“ห...เหวอ! ไม่เอาครับ! ไม่! ผมขอโทษ! ผมผิดไปแล้วคร้าบบบบบบบบบบ!!!”

END จบจริงๆแล้วจ้า

++++++++++++++++++++++++

:+:~เกร็ดความรู้เล็กๆน้อยๆ~:+: (เหรอ)

*สาเหตุที่เจ้าของลิขสิทธิ์ของญี่ปุ่นไม่ฟ้องร้องเอาเรื่องกับกลุ่มคนที่ วาดแฟนอาร์ต โดจินชิ หรือแฟนฟิคชั่น ทั้งๆที่เป็นผลงานผิดลิขสิทธิ์นั้น เพราะว่าผลงานที่ทำออกมานั้นไม่ได้ขายได้เงินเท่ากับต้นฉบับออริจินอล แล้วผลงานนั้นไม่ได้ส่งผลกระทบทางตรงให้กับต้นฉบับออริจินอลเกินความเสียหาย
อีกสาเหตุคือการที่มีงานพวกนี้ขึ้นมาเป็นตัวช่วยวัดด้วยว่าเรื่องลิขสิทธิ์ของตนเองได้รับความนิยมขนาดไหน เจ้าของลิขสิทธิ์เลยปล่อยไม่เอาเรื่องค่ะ

++++++++++++++++++++++++


นั่งขุดฟิคที่เคยแต่งเมื่อสองเดือนก่อนเอามาแต่งต่อ
ความจริงฟิคเรื่องนี้จบแบบ Bad End ตอนเอเลนตาย ก็จบเลย พอขุดมาอีกทีเลยเอามาแต่งเพิ่มเติมให้กลายเป็นเอเลนนั่งอ่านฟิคตัวเองซะงั้น 555 แล้วยาวจนมาจบเป็น Happy End ค่ะ

มีคนบอกว่าเจ้าของกระทู้ตอบคอมเม้นต์แล้วเขิน อยากจะบอกว่าเจ้าของกระทู้เห็นคนตอบที่เราตอบคอมเม้นต์ก็เขินเหมือนกันค่ะ -///-  อิๆ

เห็นมีคนทวงฟิคเรื่องเนื้อคู่ฯด้วย ขอบคุณค่ะที่ทวงฟิค ตอนแรกไม่นึกเลยว่าจะมีคนตามอ่านเรื่องนี้อยู่ด้วยเพราะมันเป็นฟิครั่วหื่นสนองตัณหาเฉยๆ ขอบคุณมากค่า//โค้งอีกรอบ

ปล. เรื่องนี้ NC ทั้งเรื่อง นี่ชั้นแต่งไปได้ยังงาย ถึงฝีมือจะยังไม่ถึงขั้น เพราะหัดแต่งฉาก NC ถ้าอยากแนะนำตรงไหนก็แนะนำได้นะคะ จะได้เอาไว้ไปปรับปรุงฟิคครั้งหน้าให้ดีขึ้น (ยังจะมีอีกเรอะ!)





[ช่วงถามคำตอบคำ?]

คำถาม : รีไวสอนอะไรให้เด็กคะนั่น นั่นเด็กอายุสิบห้านะคะ!
รีไว : ก็แค่สอน @$%#^%@$&*!!@#$%^#@$^#&^%$#%^$&^$^&#^%&^^*****#%^3@@$5245$^$#$$%$$^%^%$^#$&#^%$ (ปี๊บบบบ--------------------------------------------------------------------------------------------//เซ็นเซอร์ by:ข้าน้อยเอง)
เอเลน : กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ์!!!!! (<<<เขินจัดจนแปลงร่างเป็นไททันหนีไปแล้วเรียบร้อย)

ปล. [กร๊าซ] ของเอเลนประโยคข้างบนมีความหมายว่า หัว-หน้า-บ้า-ที่-สุด!!!




จบจริงจ้ะ (แว้บไปดูการ์ตูนต่อเน้อ//แอบอู้เห็นๆ)