[S.Fic] XxxHoLic : ความปราถนาของโดเมกิ (Domeki x Watanuki)

Fiction : XxxHoLic
Title : ความปราถนาของโดเมกิ
Author : มิดไนท์-Sama
Pairing : Domeki x Watanuki
Rating : NC-18
Warning : ควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน
Note : ขุดกรุค่ะนิยายเก่าค่ะ อิๆ เป็นเรื่องธรรมดาๆสมัยเพิ่งหัดแต่งนิยาย แล้วเรื่องนี้เป็น NC แรกที่แต่งเลยค่ะ เพราะฉะนั้นอย่าหวังว่าจะมันหื่นจนเลือดพุ่งนะคะ 555






[One Short]

“เหวอ!!! อย่าตามมานะไอ้พวกบ้า ออกไปเซ่! ” เด็กหนุ่มนาม วาตานุกิ คิมิฮิโระ กำลังวิ่งหนีภูตผีปีศาจที่ตามตนมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะถอยออกไปง่ายๆเลยแถมมันยังเพิ่มขึ้นมาทุกขณะที่ย่างก้าวเดินหรือวิ่งหนี

“อ๊ากกกกกก มันหนักนะเฟ้ยไอ้เจ้าพวกบ้า ออกไปจากตัวชั้นเดี๋ยวนี้ >O<! ” สิ้นคำปิศาจเหล่านั้นรีบสลายหายไปในแทบจะทันที ทำเอาเด็กหนุ่มแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่พวกนั้นรีบสลายตัวไป แต่ความแปลกใจเหล่านั้นก็หมดลงเมื่อดวงตาสองสีหันไปเห็นศัตรูตลอดกาลที่กำลังเดินเข้ามาหาตน

“แก...แก๊ แกอีกแล้วหรอ จะตามฉันไปถึงไหนกันไอ้เจ้าโดเมกิ”

“ฉันมีธุระกับคุณยูโกะ -_- ”

“หน้าอย่างนายเนี่ยนะจะไปขอร้องอะไรคุณอยู่โกะล่ะ ฮ่าๆๆ ในที่สุดนายก็มีเรื่องที่ตัวเองทำไม่ได้แล้ว ฮ่าๆๆ ไหนลองบอกเรื่องนั้นมาให้ท่านวาตานุกิคนนี้ฟังซิ -W-+”

“-_- พล่ามเสร็จรึยัง”

“กรอด~ นายไอ้บ้าโดเมกิแค่เห็นหน้านายแล้วมันหงุดหงิดชะมัดชิ”

“แต่นายก็ตอบตกลงคบกับฉันเป็นแฟนแล้ว”

“อ...เอ่อ คือ เอ่อ...ใช่ ที่ฉันตอบตกลงคบกับนายก็เพราะว่าสงสารหรอก เพราะฉะนั้นนายต้องเรียกชั้นว่าท่านโดเมกิเข้าใจมั้ย ก๊ากๆๆ เฮ้ อย่าเดินหนีสิฟังคนอื่นพูดให้จบก่อนสิเฟ้ย” ว่าแล้ววาตานุกิก็รีบวิ่งตามโดเมกิที่เดินละลิ่วนำไปก่อนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ณ ร้านคุณยูโกะ

“กลับมาแล้วคร้าบ~” วาตานุกิทักทายเมื่อกลับมาถึงร้านของคุณยูโกะพร้อมกับถอดรองเท้าและเรียงให้เข้าที่อย่างเป็นระเบียบ

“อ้าว กลับมาแล้วหรอจ๊ะ ไปเตรียมกลับแกล้มให้ทีซี่ ว้าว แล้วโดเมกิคุงมาที่นี่มีธุระอะไรหรอ หึหึหึ” ยูโกะแค่นหัวเราะอย่างมีเลศนัยพร้อมกับสลับไปมองวาตานุกิที่เดินเข้าห้องครัวไปแล้วพร้อมกับโมโคน่า มารุ และโมโระ

“ก็นิดหน่อยครับ”

“เข้ามาคุยข้างในสิ มาเจรจาธุรกิจที่น่าตื่นเต้นกัน”

.........................................................................................

“ว่ามาสิสิ่งที่เธอปราถนาน่ะ” ยูโกะพูดพร้อมกับเชยคางหนุ่มหน้าตาย

“วาตานุกิ...ผมอยากให้วาตานุกิพูดความในใจที่แท้จริงกับผม”

“ทำไมล่ะ วาตานุกิคงปากแข็งสินะ เรื่องแค่นี้ฉันจัดการได้สบายๆอยู่แล้ว”

“นี่ครับค่าตอบแทน มันเป็นสร้อยของปู่ผมเอง”

“อืม รู้สึกของที่เธอให้มามันมากไปหน่อย ดังนั้นงานครั้งนี้อาจจะมีเซอร์วิสซักเล็กน้อยนะโดเมกิคุง”

“...”

ยูโกะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับทิ้งคำพูดติดปากก่อนจะเดินจากไปว่า... “ฉันจะทำให้ความปราถนานั้นของเธอเป็นจริงเอง” ยูโกะเดินจากไป จากไปพร้อมกับร้อยยิ้ม

รอยยิ้ม...ที่น่าพรั่นพรึง

.............................................................................................

“เอ้า ดื่มๆๆ เฮ้ สุขสันต์วันเกิดนะวาตานุกี้~”

“วันเกิดผมทั้งที ต้องให้ผมมานั่งกินข้าวฝีมือตัวเองเนี่ยนะ -*- ”

“หนวกหูจริงๆเลยนะ วาตานุกิที่เขียนเหมือนวันที่หนึ่งเมษายนแต่อ่านว่าวาตานุกิ”

“เงียบไปเลยโมโคน่า มุขนั่นยังเอามาเล่นอีกนะ! ชิ”

“ว้าวๆ วาตนุกิโกรธแล้ว โกรธแล้ว!” มารุกับโมโระประสานเสียงเป็นลูกคู่เรียกเสียงหัวเราะคิกคักจากยูโกะได้เป็นอย่างดี

เมื่อวาตานุกิเห็นว่าเถียงไม่ชนะก็เลยหันไปหาเรื่องอีกคนที่นั่งดื่มเหล้าอย่างเงียบๆมานานแทน

“ไหนของขวัญวันเกินฉันอ่ะ”

“ไม่มี”

“กร๊าซซซซซ!~ ว่าไงนะไอ้เจ้าบ้าโดเมกิ เป็นแฟนกันประสาอะไรไม่มีของขวัญเนื่องในวันเกิดให้ฟะ” โดเมกิเมื่อเห็นว่าวาตานุกิจะเริ่มบ่นอีกชุดใหญ่ก็รีบเอามืออุดหูทันที

“แหมๆๆ สวีทจังนะทั้งสองคน” ยูโกะแซวขำๆ

“หวานแหวว/หวานแหวว” มารุกับโมโระก็เป็นลูกคู่รับมุขอีกเช่นเคย

“วาตานุกิมานี่สิ”

“อะไรหรอครับคุณยูโกะ” วาตานุกิพูดพร้อมกับสาวเท้าไปนั่งข้างๆยูโกะที่กำลังกระดี๊กระด๊าเป็นพิเศษกับเหล้าชั้นเลิศ

“ดื่มอีกแก้วสิ”

“เอ่อ ไม่ล่ะครับ นี่ผมดื่มเยอะแล้วนะครับ”

“แก้วเดียวเองเยอะที่หนายกาน หรือว่า........ป๊อดหรอ  ฮิฮิฮิ”

เมื่อโดนแทงใจดำมาเช่นนี้มีหรือที่คนอย่างวาตานุกิ คิมิฮิโระ จะนิ่งเฉยให้โดนถากถางโดนล้อได้ วาตานุกิกระชากขวดเหล้าจากยูโกะก่อนจะแสดงสปิริตเพื่อลบคำสบประมาทนั่นออกไปด้วยการกระดกมันลงไปทั้งขวดและขวดแล้วขวดเล่าจนในที่สุดคนคออ่อนก็ล้มฟุบลงไปบนตักของโดเมกิอย่างพอดิบพอดี

โดเมกิประคองร่างบางไว้ในอ้อมแขนก่อนจะตบที่แก้มเบาๆ “เฮ้ -_-” โดเมกิเมื่อเห็นว่าร่างบางเมาหลับจนไม่ได้สติง่ายๆแล้วก็หยุดการกระทำนั้นแล้วจัดท่าร่างบางให้นอนตักตนเองอย่างสบายๆ แต่ทว่า....

“อ้าวๆ ไม่ไหวเลยนะเนี่ยแค่สี่ขวดเองน้า~~~~ เอิ๊ก~”

“คุณเอง...ก็เริ่มเมาแล้วไม่ใช่หรอครับ”

“แหม~ โดเมกิคุง อย่างชั้นมันยังได้อีกตั้งหลายขวดเลยน้าาาาาาา”

“...”

“มารุ โมโระ มาแบกเจ้าคนหมดสภาพนี่เข้าห้องไปกับฉันหน่อยสิจ๊า”

“ค่า/ค่า” ว่าแล้วทั้งสองก็แบกหนุ่มน้อยคิมิฮิโระเข้าห้องไปกับยูโกะ โดเมกิก็เหลียวมองไปจนลับสายตา

ณ ที่ตรงนี้เหลือเพียงโมโคน่าและตัวเขาเองเท่านั้น ร่างสูงนั่งมองพระจันทร์ดวงกลมโตที่คืนนี้ดูสุกสกาวไปทั่วท้องฟ้าที่ดูสวยมากกว่าคืนอื่นๆ และจิบเหล้าไปพลางๆกับโมโคน่า

..........................................................................

                ผ้าชุบน้ำอุ่นสีขาวสะอาดตา ถูกบรรจงเช็ดบนตัวของร่างบางที่ตอนนี้มีเพียงผ้าห่มที่ห่มทับลำตัวท่อนล่างของร่างบางไว้ ผิวสีขาวกับใบหน้ายามหลับรูปร่างออกจะผอมเกินชายไปซักหน่อยเรียกร้อยยิ้มบนใบหน้าของยูโกะได้ไม่ยากเย็นนัก

                “ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงสักทีนะวาตานุกิคนปากแข็ง ตัวน้อยๆของฉัน”

                ..........................................................................

                “นี่”

                “ครับ”

                “เธอช่วยหลับตาหน่อยได้มั๊ย ^_^ ”

                “ก็ได้ครับ”

                ยูโกะหยิบผ้าสีดำสนิทที่เอามาตอนไหนไม่รู้ผูกปิดโดเมกิไว้ ยูโกะเดินวนรอบตัวร่างสูงสำรวจจนแน่ใจว่าร่างสูงไม่เห็นสิ่งใดแล้วจึงเดินลากโดเมกิไปยังห้องๆหนึ่ง

                “โดเมกิคุง”

                “ครับ”

                “ความปรารถนาของเธอจะเสร็จสิ้นลงเมื่อเธอก้าวเท้าเข้าไปในห้องนี้ ฉันเคยบอกแล้วว่าความปรารถนาของเธอสำหรับฉันมันช่างง่ายดายนัก ส่วนเซอร์วิสที่ฉันบอกก็สุดจะขึ้นล้วนแล้วอยู่ที่เธอเท่านั้นว่าเธอจะทำยังไงกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอ ...คนหน้าตายอย่างเธอจะมีความอดทนแค่ไหนกันนะอยากรู้จริง ^-^ ”

                “...”

                ยูโกะผลักเบาๆที่หลังของโดเมกิเป็นสัญญาณให้เดินเข้าไปในห้อง เมื่อร่างสูงย่างกรายเข้ามาสิ่งแรกที่รู้สึกได้คือกลิ่นหอมหวนยั่วยวนรัญจวนใจที่ชวนให้หลงใหลหากผู้ใดได้สูดดมเข้าไปก็ยากที่จะถอนตัวออกจากความหอมหวนนี้ไปได้ อุณหภูมิภายในห้องที่ร้อนกว่าข้างนอกมากนักชวนให้โดเมกิรู้สึกแปลกใจ เสียงปิดประตูตามด้วยเสียงล็อคกุญแจที่ไม่ต้องบอกร่างสูงก็รู้ว่าเป็นฝีมือของเจ้าของร้านที่ทำให้สมปรารถนา

                มือหนาค่อยๆแกะผ้าสีดำสนิทออกช้าๆ แสงเทียนภายในห้องที่ถูกจุดไว้รอบห้องค่อยๆเล็ดลอดเข้ามาเมื่อร่างสูงค่อยๆลืมตาขึ้น

                ผ้าสีรัตติกาลผืนบางค่อยๆลื่นหล่นหลุดมือโดเมกิไปกองแทบเท้า ร่างโปร่งยืนนิ่งไม่ไหวติงดวงหน้าขึ้นสีแดงอ่อนๆ นัยน์ตาเบิกกว้างกับภาพที่ปรากฏอยู่ข้างหน้า

                ภาพร่างบางที่ตอนนี้จะเรียกว่าใกล้จะไร้อาภรณ์ปกปิดก็ไม่ผิด เพราะสภาพตอนนี้ของวาตานุกิไม่มีเสื้อผ้าอยู่เลยแม้แต่ชิ้นเดียว จะมีก็แต่ผ้าพันแผลที่ระโยงระยางจากผนังมาพันร่างกายของร่างบางอย่างหลวมๆ แน่นอนว่าตรงจุดล่อแหลมสายตาถูกพันไว้อย่างดีกว่าที่อื่นๆแต่ก็ยังจัดอยู่ในเกณฑ์วับๆแวมๆ ข้อมือเรียวถูกมัดไว้กับคานข้างบนแต่ก็ไม่ได้รัดแน่นจนเกินไป และก็แน่นอนอีกว่าต่อให้ร่างบางตื่นมาจะดิ้นยังไงก็ไม่มีทางหลุด

                “ด...ดะ...” เสียงละเมอเบาๆของร่างบางเรียกสติของโดเมกิให้กลับมาเข้าที่ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ร่างบางเพื่อฟังสิ่งที่ร่างบางจะพูด

                “ด...โด...เม...กิ ฉัน...ฉัน...รัก...นาย.. อย่าจากฉัน...ไปไหนเลย...นะ” ประโยคแรกที่ร่างสูงได้ยินทำเอาหัวใจแทบหยุดเต้น แต่ประโยคถัดมาคนถูกพันธนาการไว้ด้วยเส้นผ้าบางเบาเริ่มดิ้นราวกับฝันร้ายจนโดเมกิต้องเข้าไปกอดประคองปลอบขวัญ “ไม่ไปไหนหรอก ฉันจะอยู่กับนายตลอดไปถ้านายยังต้องการฉัน” สิ้นสุดประโยคราวกับมนต์วิเศษวาตานุกิค่อยๆหยุดดิ้นจนกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง ร่างสูงเพิ่งรู้ตัวว่าทำอะไรลงไปถ้าเผลอกอดคนตรงหน้าเข้าไปล่ะ คงหักห้ามใจเอาไว้ไม่ได้แล้ว

                “อืม ฉันรักนายนะโดเมกิ รัก...รัก...รัก...มาก...”

                วาตานุกินอนละเมอพร่ำคำบอกรักไม่หยุดหย่อน ทำให้ร่างสูงอดกลั้นตัวเองไม่ได้อีกต่อไป ระดมจูบประกบปากของร่างบางอย่างรวดเร็วมือหนาสองข้างค่อยๆยกตัวร่างบางที่เบาหวิวให้มานั่งบนตักของตนก่อนที่อีกมือหนึ่งจะกดท้ายทอยของวาตานุกิเพื่อให้ริมฝีปากบดเบียดแนบแน่นสนิทยิ่งขึ้น ราวกับวาตานุกิเป็นเจ้าหญิงนิทราที่ต้องรอคอยให้เจ้าชายจูบเพื่อล้างคำสาปของแม่มดร้าย วาตานุกิค่อยๆลืมตาขึ้นสิ่งแรกที่สัมผัสได้คือความอ่อนนุ่มและร้อนแรงให้ความรู้สึกดีแบบแปลกประหลาด

                “อืม~” เสียงครางเป็นสัญญาณว่าคนบนตักเริ่มรู้สึกตัว เนตรสองสีค่อยๆลืมตาขึ้น เมื่อสภาพสายตาร่างบางปรับตัวในความมืดได้ก็ต้องร้องตกใจออกมาเนื่องจากใบหน้าของโดเมกิอยู่ใกล้ใบหน้าของตนเพียงไม่ถึงคืบ

                “กะ...แก เอาหน้ามาใกล้ฉันทำไมออกไปนะ! ล...แล้ว...ทำไมสภาพของฉันเป็นแบบนี้ เสื้อล่ะ เสื้อของฉันอยู่ไหน แล้วทำไมมือฉันถูกมัดแบบนี้ ผ้านี่มันอะไรกันเอาออกไปเดี๋ยวนี้นะ!!!” วาตานุกิได้แต่ดิ้นขลุกขลักอยู่อย่างนั้นจนผ้าพันแผลมันพันกันยุ่งเหยิงไปหมด เมื่อวาตานุกิรู้สึกตัวว่ายิ่งดิ้นผ้าก็ยิ่งพันและรัดแน่นกว่าเดิมจึงหยุดการกระทำนั้น

                “โดเมกิ นายเอาผ้าพันแผลพวกนี้ออกไปจากตัวฉันซะ!”

                “ขอร้องสิ”

                “ไม่มีทาง!” วาตานุกิสวนกลับมาทันควันโดยไม่ต้องใช้เวลาคิด

                “ถ้าเอาผ้าออกนายก็เปลือย” จบประโยคที่โดเมกิพูด วาตานุกิก็หันหน้าหนีไปด้านข้าง หน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ แก้มขาวใสบัดนี้แปลเปลี่ยนเป็นสีชมพู

                “แล้วอีกอย่างสภาพนายในตอนนี้มันดูยั่วยวน”

                “ไอ้บ้า! กล้าพูดออกมาได้ไง! O///O”

                “ก็มันจริง”

                “หน็อย นายนี่มันกวนฉันซะจริงๆ”

                “เฮ้” โดเมกิเข้าไปกระซิบข้างใบหูได้รูปพร้อมกับขบกัดกระตุ้นอารมณ์ร่างบางให้เสียวซ่าน

                “อะ...อะ อา” วาตานุกิเริ่มคงสติไม่อยู่ เผลอปล่อยตัวไปตามแรงอารมณ์ที่ร่างสูงเป็นคนชักนำไป

                “อา อะ อ้า โดเมกิ อื้ม จะทำ...อะไร หยุด...นะ”

                “ไม่”

                โดเมกิตอนนี้ไม่สามารถหยุดยั้งแรงอารมณ์ของตนเองได้แล้ว ไล้ลงไปซุกไซร้ซอกคอขาวระหงส์ ขบเม้มจนขึ้นเป็นจ้ำแดงๆไว้ทั่วตัวเพื่อตรีตราจองเป็นเจ้าของ ริมฝีปากลากจนมายังยอดอกที่ตั้งชูชันเพื่อรอรับสัมผัสของร่างสูง ร่างสูงไม่รอช้าจูบเบาๆก่อนจะไล้เลียวนไปมาแล้วขบกัดอย่างแรงทั้งสองข้างจนมันบวมเป่ง มือหนาเคลื่อนไปยังแก่นกลางที่บัดนี้ตั้งชูชันก่อนจะรูดมันขึ้นลงเบาๆแล้วเร่งจังหวะขึ้นจนคนร่างบางต้องร้องออกมาเสียงหลง

                “อ๊าาา ไม่...ไม่ไหวแล้ว อึก จะไม่ไหวแล้วโดเมกิ ฮึก”

                โดเมกิได้ยินดังนั้นจึงหยุดการกระทำทั้งหมดลงส่งผลให้ร่างบางที่ไม่ได้รับการสานต่อต้องบิดเร่าๆอยู่อย่างนั้น

                “หยุด...ทำไม อึก” ใบหน้าหวานส่ายไปมาอย่างทรมาณเพราะหาทางปลดปล่อยไม่ได้ น้ำตาเริ่มรื้นขอบตาร้อนผ่าว ร่างกายสั่นสะท้านไปทั่ว

                “ขอร้องฉันสิ”

                “ม...ไม่ อึก อ๊ะ ช่วยฉันทีโดเมกิ” ร่างบางตอบปฏิเสธแต่ต้องกลับคำเมื่อนิ้วมือหนาของร่างสูงยกขึ้นมาวางบนปลายแก่นกลางก่อนจะโยกมันไปมาราวกับต้องการทรมาณร่างบางที่ปากแข็งไม่มีที่สิ้นสุด

                “ได้ ในเมื่อมันเป็นคำขอของนายฉันจะทำให้ทุกอย่าง”

                ร่างสูงเริ่มกลับมาดำเนินกิจกรรมรักอีกครั้ง ร่างสูงปลอบประโลมร่างบางด้วยการจูบซ้ำแล้วซ้ำอีกอย่างไม่รู้จักพอ แต่ครั้งนี้ร่างบางกลับตอบสนองเขามาอย่างไม่ยอมแพ้ มือหนาค่อยๆไล้วนอยู่ที่บั้นท้ายกลมกลึงก่อนจะใส่นิ้วเข้าไปทีเดียวถึงสามนิ้วโดยไม่ทันให้ตั้งตัว

                “เจ็บบบบบบบบ!!!!!!” วาตานุกิกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเพราะมีสิ่งแปลกปลอมเข้าไปในช่องทางอ่อนนุ่ม โดเมกิปล่อยให้ร่างบางปรับสภาพอยู่สักพักจึงค่อยๆขยับเข้าออกจากช้าๆแล้วเริ่มเร็วขึ้นโดยที่นิ้วทั้งสามไม่ลืมควานหาจุดกระสันในตัวของร่างบาง เมื่อได้ที่แล้วร่างสูงจึงกระชากนิ้วทั้งสามออกอย่างรวดเร็วสร้างความเสียวซ่านให้ร่างข้างใต้ได้ไม่น้อย

                ร่างสูงค่อยๆปลดเปลื้องเสื้อผ้าบนร่างตัวเองออกจนหมดเผยให้เห็นความต้องการของร่างสูง ใบหน้าหวานเบือนหน้าหนีและหลับตาปี๋ทันทีเมื่อเห็นความใหญ่โตของร่างสูง

                “ขอนะวาตานุกิ”

                “อ๊า!”

                ว่าแล้วร่างสูงก็กระแทกแก่นกลางเข้าไปทีเดียวจนสุด เลือดสีแดงค่อยๆไหลออกมาจากช่องทางร้อนที่ฉีกขาด ร่างบางจุกจนพูดอะไรไม่ออกแต่กระนั้นบั้นเอวงามก็ค่อยๆแอ่นรับแรงกระแทกจากร่างสูงอย่างเต็มที่

                “อา อ๊ะ! อึก อา อา โดเมกิ โดเมกิ แรงอีก ร...เร็วอีก อ๊ะ”

                ร่างสูงไม่รอช้าขยับเข้าออกอย่างแรงและรวดเร็วตามคำขอของร่างบาง

                “อืม” เสียงครางทุ้มถูกเปล่งออกมาจากร่างสูงเพราะความร้อนระอุและช่องทางของร่างบางที่ตอดรัดแก่นกายของเขาอย่างถี่ยิบ

                “มะ...ไม่ไหวแล้วโดเมกิ ฉัน...ฉัน.... อ๊าาาาาา!!” ไม่ทันขาดคำร่างบางก็ปล่อยของเหลวสีขาวขุ่นออกมาเปรอะเปื้อนเต็มหน้าท้องของตนร่างสูงกระแทกแก่นกายเข้าออกสองถึงสามทีก่อนจะปลดปล่อยออกมาด้วยเช่นกัน น้ำสีขาวขุ่นค่อยๆไหลเยิ้มออกมาจากช่องทางรัก

                “แฮ่ก แฮ่ก ” เปลือกตาบางค่อยๆปรือลงเกือบจะปิดสนิท แต่ร่างบางก็พยายามคงสติไว้เพื่อฟังประโยคสุดท้ายที่ร่างสูงก้มลงมาพูดกับตน

                “มี...อะไรหรอ...โดเมกิ”

.

.

.

.

.

.

.

.

                “ขออีกรอบนะครับคนดี”

                จบประโยคร่างบางเบิกตาโตโดยอัตโนมัติ รางสูงเริ่มขยับอีกครั้ง คลื่นแรงอารมณ์ถูกซัดเข้ามาอีกระรอกร่างบางดิ้นพล่านร้องเสียงหลง

                “ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย”

.

.

.

                “สุดท้ายเมื่อคืนก็ล่อไปสองรอบสินะ” ยูโกะนั่งเท้าคางพลางดื่มสาเกไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเป็นพิเศษ

                “ครับ”

                “ถูกใจมั๊ยล่ะเซอร์วิสน่ะ”

                “...ครับ ว่าแต่วาตานุกิมักจะนอนละเมอเรียกชื่อผมอย่างนั้นเสมอหรอครับ”

                “ถูกต้องแล้วจ้า ฉันถึงบอกไงว่าค่าตอบแทนของเธอน่ะสูงไป ดังนั้นฉันจึงให้ความบริสุทธิ์ของวาตานุกิมาหักล้างกันไงล่ะ ^_^ ”

                “ผม...ขอตัวไปดูหมอนั่นก่อนนะครับ” โดเมกิทำท่าจะลุกแต่ยูโกะแตะไหล่รั้งร่างสูงเอาไว้ก่อน

                “เดี๋ยวก่อนสิโดเมกิคุง ถ้าเธอไปหาวาตานุกิตอนนี้ไม่คิดบ้างหรอว่าจะได้ต่ออีกรอบน่ะ สภาพของเขาตอนนี้ไม่มีเสื้อผ้าอะไรอยู่เลยไม่ใช่เหรอไง เธอหักห้ามใจตัวเองไม่อยู่หรอกนะ ครั้งแรกของเจ้าเบ๊ก็โดนไปสองรอบตอนนี้คงระบมไปหมดแล้วมั้ง”

                “...”

                “เดี๋ยวฉันไปดูแลวาตานุกิเอง” พูดจบยูโกะก็ค่อยๆยันตัวลุกขึ้นก่อนจะเดินไปหยิบชุดยูกาตะมาหนึ่งชุดแล้วเดินเข้าไปในห้องที่มีร่างบางนอนอยู๋ ยูโกะเลื่อนบานประตูออกเผยให้เห็นสภาพของคนพึ่งผ่านศึกหนักมาเมื่อคืน

                “แหม สภาพเซ็กซี่จัง ดีนะเนี่ยที่ชั้นมาเองไม่งั้นเธอได้ต่ออีกรอบแน่” ยูโกะพูดไปยิ้มไปก่อนจะเดินไปห่มชุดยูกาตะทับร่างเปลือยเปล่า “วาตานุกิตื่นสิไปอาบน้ำได้แล้ว”

                “หืม~ อืม~ คุณยูโกะหรอครับ โอ๊ย!”

                “อ้าวๆ อย่าลุกพรวดพราดอย่างนั้นซี่เอวเคล็ดไม่ใช่หรอ”

                “ O////////O!!!! ”

                “อุ๊ย เขินด้วยน่ารักจัง ^V^ ”

                “ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับ ไล่เจ้าโดเมกิกลับบ้านไปเลยยิ่งดีครับคุณยูโกะ”

                “เห กลัวไปเจอหน้าแล้วเขินหรอจ๊ะพ่อหนุ่มน้อย”

                “เงียบไปเลยน่าคุณยูโกะ >////< ” ว่าแล้วร่างบางก็เดินกะเผลกเข้าห้องน้ำไปพร้อมกับชุดยูกาตะตัวใหม่

                “อ้อ! วาตานุกิขอบใจสำหรับเสียงครางอันไพเราะเมื่อคืนนะ! ฉันนอนหลับฝันดีมากเลย!” ยูโกะตะโกนตามร่างบางไปเล่นเอาเจ้าของเสียงครางสะดุ้ง

                “ค...คุณได้ยินเหรอ! ว๊ากกกกกกกก!!!” หลังจากนั้นร่างบางก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

.........................................................................................

                “วาตานุกิล่ะครับ” ร่างสูงเมื่อเห็นยูโกะเดินเข้ามาโดยปราศจากร่างบางจึงเกิดความสงสัย

                “วาตานุกิน่ะเขาขอให้เธอกลับไปก่อน”

                “...?”

                “เขาอายจากเรื่องเมื่อคืนน่ะ” ยูโกะหัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนาน

                “งั้นหรอครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”

..........................................................................................

                “วา~ ตา~ นุ~ กิ~ สา~เก~หมด~แล้ว~ออก~ไป~ซื้อ~ให้~หน่อย~ซี่~”

                “ผมเอวเคล็ดอยู่นะครับ ถ้าเกิดเจ้าพวกนั้นมันตามผมมาผมวิ่งหนีมันไม่ทันแน่”

                “วันนี้เจ้าพวกนั้นมันไม่กล้าเข้าใกล้นายหรอก”

                “เอ๋ ?-? ”

                “ก็เธอน่ะมีสิ่งที่ตกค้างของโดเมกิคุงเหลืออยู่ไม่ใช่หรอ”

                “ไม่มีครับ! เจ้านั่นไม่ได้ให้อะไรผมสักหน่อย(นอกจากเซ็กซ์เมื่อคืนน่ะนะ (_///_))”       

“ใช่ สิ่งที่ตกค้างจากเซ็กซ์ที่อยู่ในตัวเธอไง โดเมกิน่ะเป็นผู้ที่สิ่งชั่วร้ายไม่กล้าเข้าใกล้ สิ่งที่มาจากตัวของเขาน่ะเมื่อมาอยู่ในตัวเธอก็มีฤทธิ์ช่วยป้องกันเธอจากสิ่งชั่วร้ายด้วยเหมือนกัน แต่...มีฤทธิ์อยู่ได้แค่เพียงหนึ่งวันเท่านั้น”

“แล้วมันคือ?”

“ก็สิ่งที่เธอกับโดเมกิปลดปล่อยก็ต่อเมื่อจุดสูงสุดไงล่ะ ฮิฮิฮิ ^W^ ”

“มันไม่เห็นจะน่าดีใจเลยซักนิดนะครับ! >///< ”

“อ่ะ นี่ โดเมกิเขาฝากกล่องสิ่งนี้กับการ์ดใบนี้ให้เธอล่ะ”

วาตานุกิรับมาอย่างว่าง่ายก่อนจะค่อยๆเปิดกล่องใบกระทัดรัดขึ้นมา ปรากฎว่าเป็นแหวนที่สลักลวดลายไว้สวยงาม วาตานุกิเห็นดังนั้นจึงรีบหยิบการ์ดใบเล็กๆขึ้นมาเปิดอ่าน ข้อความในนั้นมีอยู่ว่า

‘แต่งงานกันนะ’

“ว้าว วาตานุกิจะแต่งงานๆ งานแต่งต้องเลี้ยงสาเกฉันร้อยขวดนะจ๊ะ ฮิ้ว~”

“ไอ้เจ้าบ้าโดเมกิ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ”

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

ขุดกรุที่กู้จากคอมเก่ามาลงค่ะ เรื่องที่แต่งเสร็จจนจบหมดคลังแล้ว แต่เรื่องที่ยังไม่เสร็จเยอะแยะมันหายไปที่ไหนหรือ............คำตอบที่ได้นั้นคืออยู่ในไหดองค่ะ กั่กๆๆ
หมดคลังแล้วจริงๆเหลือแต่อันที่แช่ไว้ในไหดองไหไหนสักไห

ปล.วันที่ 30 ตุลา 56 มิดไนท์เปิดเทอมแล้วค่า อาจมีดองบ้างไรบ้างนะคะ แหะๆ

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑