Short Novel (One Short)
Title : Friends & Heart in the box
Author : มิดไนท์-Sama
Rating : PG-13
Warning : -
Note : เป็นเรื่องที่เคยแต่งเพื่อใช้ทำงานสมุดเล่มเล็กเมื่อนานมาแล้วค่ะ(ประมาณ ม.4) เรื่องนี้จะว่าเราแต่งคนเดียวก็ไม่เชิง (อ่านความเป็นมาของเรื่องนี้ท้ายบทความ)
Friends
& Heart in the box
‘นายมันเชื่อใจคนมากเกินไปลอส หึ’
‘เดี๋ยวสิ! ทำไมนายถึงได้หักหลังฉัน ทำไมล่ะ ทำไม!’
พรวด!
ลอสสะดุ้งตื่นจากห้วงฝันที่ฉายภาพเลวร้ายในอดีตซ้ำไปซ้ำมา
เม็ดเหงื่อผุดพรายตามใบหน้าที่ตื่นตระหนกก่อนจะค่อยๆสงบลงกลับเป็นสีหน้าที่ราบเรียบตามเดิม
ก๊อกๆ! เสียงเคาะประตูเรียกสติให้หันไปมอง
ภาพปรากฎเป็นน้องชายตัวสูงที่กำลังทำสีหน้าเป็นห่วงเป็นใยผู้เป็นพี่
“ลาสเองเหรอ
มีธุระอะไร”
“เปล่าฮะ
ผมได้ยินเสียงพี่ตะโกนดังลั่นบ้าน ผมเป็นห่วงเลยขึ้นมาดู”
“งั้นเหรอขอบใจ
ว่าแต่นายแต่งตัวจะออกไปไหน”
“ไปเที่ยวกับเพื่อนฮะ”
“เพื่อน?
นี่นายยังคบเพื่อนอยู่อีกเหรอ
พี่บอกกี่ครั้งแล้วว่าไอ้เพื่อนที่นายว่ามันไว้ใจไม่ได้!”
“มันไม่ใช่ทุกคนสักหน่อยนะพี่...”
ลาสพูดไม่ทันจบประโยคเพื่อนๆของลาสที่รออยู่ด้านล่างก็ตะโกนเรียกขัดขึ้นมา
“พี่ฮะผมไปก่อนนะ”
เสียงเครื่องยนต์จากยานพาหนะเริ่มดังออกไปไกลแล้วลอสจึงลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวลงไปชั้นล่างเพื่อลงไปลงทำอาหารรับประทาน
แต่แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อบนโต๊ะอาหารมีอาหารกลิ่นหอมฉุยวางเรียงรายอยู่ ลอสแน่ใจว่าลาสไม่ได้ทำเอาไว้แน่เพราะลาสทำอาหารไม่เป็น
แล้วใครกันล่ะที่ทำ?
“อ้าว
ลงมาแล้วเหรอครับพี่ของลาส กินอะไรหน่อยสิครับ”
เสียงทุ้มแว่วดังมาจากด้านหลังทำให้คนถูกทักสะดุ้งสุดตัวหันกลับไปมอง
“นาย...”
“ผมชื่อร็อคยินดีที่ได้รู้จักครับพี่ลอส”
“ทำไมนายยังอยู่ที่นี่
ไม่ได้ไปเที่ยวกับลาสหรอกเหรอไง”
“ผมเปลี่ยนใจน่ะเลยไม่ได้ไปเที่ยวกับลาสและคนอื่นๆ”
“ทำไม”
“ผมเป็นห่วงคุณ”
“นายต้องการอะไรกันแน่”
ลอสถามออกไปอย่างไม่ไว้วางใจคนตรงหน้า
“เป็นเพื่อนกับคุณ”
“ไร้สาระ
คำว่าเพื่อนอะไรนั่นมันไม่มีอยู่จริงหรอก”
“อะไรทำให้คุณคิดเช่นนั้น...เพราะเคยโดนหักหลังจากเพื่อนที่รักที่สุดใช่ใหมล่ะครับ”
ลอสเบิกตาโตกว้าง อย่างสงสัยว่าคนตรงหน้ารู้ได้อย่างไร
แต่แล้วคำตอบก็ถูกเฉลยในประโยคถัดมา “ลาสเล่าเรื่องคุณให้ผมฟังน่ะ”
“!”
“มันเป็นเรื่องน่าเศร้าที่โดนคนที่ไว้ใจที่สุดหักหลังแต่ว่า...ถ้าพี่เชื่อใจผม
ผมจะไม่มีทางทำให้พี่เสียใจอีกแน่นอน เพราะฉะนั้นเป็นเพื่อนกับผมเถอะนะครับ”
ลอสใช้เวลาครุ่นคิดอยู่นาน
และในที่สุดคำตอบที่ได้ออกจากปากของลอสก็คือ...
“ไม่!”
หลังจากวันนั้นร็อคก็แวะเวียนมาที่บ้านของลอสบ่อยขึ้นเพื่อหวังว่าอาจจะสามารถเปิดใจของคนอายุเยอะกว่าได้
จนกระทั่งวันหนึ่ง
“พอสักที! นายรู้ตัวใหมว่าที่นายทำอยู่มันน่ารำคาญขนาดไหน! ถึงนายจะมาอีกกี่ครั้งต่อกี่ครั้งฉันก็ไม่มีวันเป็นเพื่อนกับนายเด็ดขาด”
ลอสตบโต๊ะเสียงดังลั่นด้วยโทสะแต่ร็อคหาได้สะทกสะท้านไม่
นั่นจึงทำให้ลอสยิ่งหงุดหงิดขึ้นเป็นทวีคูณ แต่เมื่อทำอะไรให้ร็อคเลิกตื๊อไม่ได้จึงเดินออกจากบ้านเพื่อหนีทันที
แต่ไม่วายร็อคยังเดินตามออกมาติดๆด้วย ลอสเห็นดังนั้นจึงวิ่งออกตัวเต็มกำลังหวังจะสะบัดคนอายุน้อยกว่าให้พ้นจึงเป็นเหตุให้ลอสไม่ได้สนใจทางข้างหน้ามากนัก
พอรู้ตัวอีกทีก็ออกมายืนกลางถนนเสียแล้ว
รถยนต์คันสีดำวิ่งพุ่งมาด้วยความเร็วสูง
ลอสยืนขาแข็งทำอะไรไม่ถูกแถมตัวยังขยับไม่ได้ในสถานการณ์วิกฤติเช่นนี้
เสียงเอี๊ยดจากเบรกของรถดังลั่นบ่งบอกว่าคนขับกำลังเหยียบเบรกจนแทบจะกระทืบด้วยซ้ำแต่นั่นก็ยังไม่ทันการณ์ที่จะให้รถที่พุ่งตรงมาด้วยความเร็วหยุดชะงักได้ในทันที
แต่ทว่าเสียงดังโครมที่สมควรจะดังตามมากลับเงียบหายไร้ร่องรอย
ลอสลืมตาขึ้นช้าๆหัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะจากความตื่นตระหนกจากเหตุการณ์เฉียดตายเมื่อครู่ก็พบว่าบุคคลที่ช่วยเขาไว้นั้นก็คือร็อค
“ท...ทำไมถึง...ช่วยฉัน”
ลอสเอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นระรัว
“คุณจะบ้ารึไงวิ่งไปกลางถนนแบบนั้นอยากตายมากนักเหรอไง!
คิดสิว่าถ้าผมวิ่งไปช่วยคุณไม่ทันป่านนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง!”
ร็อคขึ้นเสียงพร้อมกับเขย่าตัวลอส
ถึงน้ำเสียงและการกระทำจะดุดันแต่ก็เต็มไปด้วยความห่วงใย
ความห่วงใยที่ไม่ได้เกิดจากการเสแสร้งทำให้ลอสสัมผัสได้
หัวใจที่ถูกเก็บไว้ในกล่องและถูกปิดทับด้วยเทปกาวที่แน่นหนาตลอดมาค่อยๆคลายออกมาทีละนิดๆ
“ขอโทษ
แต่ว่าถ้าช่วยฉันไม่ทันนายอาจจะโดนลูกหลงไปด้วย นายก็รู้อยู่แล้วทำไมนายยังกระโจนเข้าไปดึงฉันออกมาจากตรงนั้น”
“เพราะผมอยากจะเป็นเพื่อน
เป็นเพื่อนแท้และดีที่สุดสำหรับคุณ”
“ฉันจะเชื่อใจนายได้แค่ไหน”
“มากเท่าที่คุณต้องการ”
“หากฉันจะลองเชื่อใจใครอีกสักครั้ง
มันคงจะไม่เป็นอะไรใช่ใหม”
“การเชื่อใจใครสักคนไม่ได้ยากอย่างที่คุณคิด
คนทุกคนไม่ได้คิดจะคบกับคุณเพียงเพื่อหวังผลประโยชน์ แต่คุณแค่โชคร้ายที่เจอคนนิสัยไม่ดีนั่นหักหลังเอาเท่านั้นเอง”
และแล้วเทปกาวที่ถูกแปะทับไว้แน่นหนาก็ถูกดึงกระชากออกด้วยน้ำมือของเพื่อนของน้องชายร่างสูง
กล่องใบเล็กที่ถูกปิดตายมาเนิ่นนานค่อยๆเปิดออกจนหัวใจสีขาวนั้นค่อยๆเรียนรู้คำว่าเพื่อนแท้อีกครั้งพร้อมกับเพื่อนคนใหม่
2
ปีต่อมา
ผ่านมา
2 ปีแล้วนับจากวันนั้น
ลอสเริ่มคบหาเพื่อนใหม่ๆจนตอนนี้มีเพื่อนมากมายเสียยิ่งกว่าน้องชายตัวดีอย่างลาสเสียอีก
แต่ทว่าเพื่อนที่สนิทที่สุดก็คนไม่พ้นคนอายุน้อยกว่าอย่างร็อค
และขณะนี้เองร็อคก็ได้มานั่งฟังเพลงอยู่ในบ้านของลอส
“เฮ้
ร็อคฉันมีอะไรสงสัยมานานแล้วนะ” ลอสที่นอนเอกเขนกอยู่บนโซฟาตัวยาวโพล่งขึ้นมาทำให้เจ้าของชื่อที่กำลังนั่งฟังเพลงเพลินๆอยู่สะดุ้ง
“2
ปีมานี้ฉันคิดตลอดเลยนะว่าทำไมตอนนั้นนายถึงได้ตื๊ออยากจะเป็นเพื่อนฉันซะขนาดนั้น”
“เมื่อ
10 ปีก่อน ผมก็เคยถูกเพื่อนหักหลังเหมือนกัน
อาจจะไม่ร้ายแรงเท่าพี่เท่าไหร่แต่ก็ทำให้ผมช็อคมากทีเดียว
แล้วก็ได้พี่เนี่ยแหละช่วยผมเอาไว้
ถึงคราวนี้ก็ถึงตาผมบ้างแล้วที่จะช่วยเพื่อนคนสำคัญสมัยเด็กของผม”
“เดี๋ยวก่อนนะ
รู้สึกว่าที่นายเล่ามามันมีอะไรตงิดๆสักอย่าง เมื่อ 10
ปีก่อนเราเคยเป็นเพื่อนกันด้วยเหรอ”
“หรือว่าอย่าบอกนะว่าคุณจำไม่ได้”
“ก็ใช่
ฉันจำได้ว่าฉันไม่เคยเห็นหน้านายมาก่อน”
“ถึงผมตอนนั้นกับตอนนี้จะต่างกันเล็กน้อยแต่คุณพี่ก็ไม่น่าลืมนะครับ
เอ้า!นี่ครับ ภาพอันหล่อเหล่าสมัยเด็กของผม
เป็นไงล่ะไม่ต่างกับตอนนี้ซักนิดเลยใช่ใหม” ร็อคยื่นภาพถ่ายเก่าๆใบหนึ่งให้ลอส
เมื่อลอสรับภาพใบนั้นมาดูจากคิ้วที่ขมวดกันเป็นปมอยู่แล้วก็ยิ่งขมวดเข้าหากันยิ่งขึ้นกว่าเดิมอีก
สายตาคมเหลือบมองคนตรงหน้าพร้อมกับมองภาพสลับกันไปมาอยู่นานสองนานจนเจ้าของภาพถ่ายอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา
“พี่เป็นอะไรมากหรือเปล่า
มันแปลกมากเลยเหรอไงที่ผมหล่อตั้งแต่เด็ก”
“แปลก...แปลกมากๆและสุดๆเลยด้วย”
“ตรงไหนอ่ะครับ”
“เจ้าเด็กบ้าที่อยู่ในภาพเนี่ยฉันรู้จักนะ
แต่เจ้าเด็กที่ฉันกำลังพูดด้วยอยู่เนี่ยมัน...หาความเป็นอดีตไม่เจอแม้แต่เค้าโครงเดิม!”
…The End…
+++++++++++++
หาความเป็นอดีตไม่เจอแม้แต่เค้าโครงเดิม หมายถึง ลอสเคยพบร็อคตอนสมัยเด็กทั้งอ้วนทั้งขี้เหร่ พอโตขึ้นมาร็อคกลายเป็นหนุ่มหล่อทำให้ลอสจำไม่ได้ค่ะ 555 มันคือพรหมลิขิตใช่มั้ย~~~
+++++++++++++
เรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นมาตอน ม.4 เพราะครูชมรมห้องสมุดสั่งให้ทำสมุดเล่มเล็กเป็นการ์ตูน แล้วเรารับหน้าที่วาดภาพค่ะ(อย่าถามว่าวาดสวยไหม นึกแล้ว โค-ตะ-ระ จะอายมากๆ ตัวละครแต่ละตัวไม่สมส่วน เป็นโปลิโอกันหมด นึกถึงตอนนั้นแล้วคิดว่าตัวเองทำไปได้ยังไง) อ่ะ เข้าเรื่องๆ แล้วมีเพื่อนอีกคนนึงที่รับหน้าที่แต่งเนื้อเรื่อง เขาเขียนใส่กระดาษ A4 ไม่ถึงครึ่งหน้ามาให้เรา แล้วบอกให้เราไปพิมพ์หรือให้วาดตามอะไรสักอย่างก็จำไม่ได้แฮะ แล้วทีนี้เราอ่านลายมืเค้าไม่ออก ไม่อ๊อก! จริงๆ อ่านได้เป็นบางคำ T_T สุดท้ายอ่านแค่ส่วนบนๆพอเข้าใจนิดหน่อยแล้วนำมาแต่งเป็นเรื่องใหม่(แม่ม)เลย//อ่านข้ามวงเล็บไปเถอะ มันไม่สุภาพ 555
เอาเป็นว่าที่พูดพล่ามมาด้านบนคือเราอยากบอกว่าถึงเราจะแต่ง แต่แรงบันดาลใจ+ไอเดียบางส่วนไม่ใช่ของเราค่ะ (ส่วนชื่อเพื่อนคิด)
เพื่อนเราแต่ละคนไม่วายนะคะ แต่ด้วยสายเลือดสีม่วงอันเข้มข้นอยู่ที่ในกาย เลยแต่งแอบวาย(อย่างโจ่งแจ้ง)ซะอย่างนั้น โดนเพื่อนในกลุ่มทักว่านิยายเกย์เปล่าเนี่ย อายแทบมุดดินหนี แต่ก็ตอบปฏิเสธไปว่า "ม่ายช้าย ไม่ใช่" =///= แหม แค่แอบวายแหละน่า แต่มันจะกลายเป็นวายสมบูรณ์แบบในอนาคต ถ้ามีภาคต่อ 555 //แต่คงไม่มี ตัวขี้เกียจมันเกาะ
ปล.อย่าถามว่างานสมุดเล่มนั้นเป็นยังไง ตอนนี้ข้าน้อยไม่รู้ค่า มันไปอยู่ส่วนไหนแล้วก็ไม่รู้(ส่งครูไปแว้ว) จากการ์ตูนเปลี่ยนเป็นนิยายมีภาพประกอบค่ะ เพราะเนื้อหามันเยอะ(สำหรับเราน้อยมากสามหน้าA4)ไม่พอกับกระดาษ เนื้อเรื่องและบทบรรยายถูกเพื่อนตัดไปเยอะเหมือนกัน แต่อันที่เอามาลงนี้คือฉบับเต็มค่า
เนื่องจากเรื่องนี้แต่งโดยต้องคำนึงถึงการรวบรัดตัดตอนสุดขีดให้มันสั้น ถ้างงตรงไหนถามได้นะคะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น